Duński system emerytalny najlepszy w rankingu

Porównanie systemów emerytalnych z jesieni 2014 roku przytacza Telegraph, dzięki czemu wiemy, że istnieje poważny ośrodek australijski tym się zajmujący – Australian Centre for Financial Studies. Razem z firmą Mercer zbadali 25 państw pod kątem systemów emerytalnych w trzech kategoriach: odpowiedniości – adequacy ( dotyczy aktualnych emerytów i ocenia m.in. poziom oszczędności i wielkość wypłat), trwałości (zrównoważenia) – sustainability (tu oceniano, czy aktualne wysokości świadczeń są możliwe do utrzymania dla nowych emerytów w przyszłości, uwzględniano aktywa, składki, demografię, dług publiczny, stopień samofinansowania systemu) i spójność – integrity (m.in. regulacje i bezpieczeństwo).

W rankingu najwyższa notę otrzymał system duński (kategoria A). W kategorii B+ znalazły się australijski i holenderski, a w kategorii B systemy emerytalne z Finlandii, Szwecji, Kanady, Chile, Wielkiej Brytanii i Singapuru. W kolejnej grupie (C+) znalazły się Niemcy i Irlandia, a w kategorii C Polska, w towarzystwie m.in. USA, Francji, RPA, Austrii i Brazylii. Jednak w żadnej z trzech wyżej wymienionych klasyfikacji nie osiągnęliśmy poziomu przeciętnego dla 25 państw. W porównaniu z 2013 rokiem wskaźniki dla Polski nieco się obniżyły, jak zaznaczono „w związku z niewielkimi zmianami w systemie”. Nie jest jasne, czy te „niewielkie zmiany” to częściowa likwidacja II filara (OFE) od 1 lutego 2014, czy jeszcze jej nie uwzględniono.

O ujemnych stopach procentowych (ujemnej rentowności na wtórnym rynku) obligacji państwowych, a nawet niektórych korporacyjnych, pisze Edward Hadas, komentator Reutersa. Następnym krokiem będzie eliminacja monet i banknotów na drodze do traktowania pieniądza jako pewnego elastycznego narzędzia, którego ilość i wartość, a także zwrot jaki przynosi, może być manipulowany przez mądrych panów i panie z banków centralnych dla wspólnego dobra. Powstaje system obarczony ryzykiem, brutalny i nieuczciwy wobec oszczędzających – konkluduje Hadas. Słowem finanse postmodenistyczne.

Na polskiej stronie Instytutu Misesa pojawiła się publikacja na temat ujemnych stóp procentowych, które wprowadziło kilku banków centralnych, a także dotarły na wolny rynek obligacji państwowych. Autor – Sławomir Sieroń szczegółowo rozważa, dlaczego do tego doszło i komu opłacają się ujemne stopy proc.owe.

W Turcji kryzys na własne życzenie rozwija się coraz szybciej. Lira straciła w ciągu ostatniego roku już ponad jedną czwartą wartości, a ostatnio deprecjacja liry przyspieszyła, od czasu, jak prezydent Erdogan coraz ostrzej wypowiada się o polityce banku centralnego, który nie chce obniżyć stóp proc.owych ze względu na wysoka inflację.

Historia pouczająca dla inwestorów w Polsce. Firma Darley Energy Poland skarży się w Brukseli, że KGHM nielegalnie otrzymał pomoc publiczną wartą 1,5 mld euro. Chodzi o przyznaną mu koncesję na wydobycie soli potasowo-magnezowych koło Pucka. DEP występował o taką koncesję jeszcze w 2012 r. Fragment z portalu wnp.pl : „Ministerstwo Środowiska poinformowało DEP o dopuszczeniu do postępowania KGHM pismem datowanym na 23 października 2013 r. Firma ta została dopuszczona do postępowania 155 dni (ok. 5 miesięcy) po terminie, w którym Darley Energy Poland powinien, zgodnie z prawem, otrzymać koncesję i prawie rok po tym jak DEP złożył swój wniosek koncesyjny. Rok później KGHM otrzymał koncesję”.

Tekst z portalu wysokienapięcie.pl podaje nowe szczegóły w sprawie konfliktu Kompanii Węglowej z innymi firmami górniczymi.

Chiny twarzą w twarz z wielkim dostosowaniem fiskalnym. Ich deficyt finansów publicznych, właściwie liczony, przekroczył według MFW w 2014 roku 10 proc. PKB. Stopy proc.owe szybko rosną. Powiązany z dolarem juan się wzmocnił, a władze centralne naciskają terenowe, by ograniczyły pożyczanie pieniędzy. Ta kombinacja czynników hamujących wzrost gospodarczy doprowadziła niektórych analityków do wniosku, że PKB w ubiegłym roku wzrósł zaledwie o 4,4 proc. i tylko 1,7 proc. w IV kwartale. Dużo ciekawych danych i obserwacji w tekście Telegraph.

Bloomberg wyliczył, ile razy w opublikowanych w środę minutes FED z 2009 roku pojawiał się na poszczególnych posiedzeniach śmiech, sygnalizowany jako: [laughter]. Przed kryzysem, na przełomie lat 2006 – 2007, wybuchów śmiechu na posiedzeniach Komitetu Otwartego Rynku rejestrowano od 50 do 70. W 2008 miny zrzedły i wskaźnik nieznacznie przekraczał 25 wybuchów śmiechu na posiedzenie. W 2009 roku odbił do prawie 40, ale jeszcze mu sporo brakowało do stanu sprzed kryzysu.

Poprzednie zdjęcie> Następne zdjęcie Zamknij pokaz zdjęć