QE zakończone, wiarygodność stress testów i ranking energetyczny

QE zakończone, o czym już informowaliśmy. Mieszane rezultaty QE podsumowuje w WSJ Alan Greenspan (za zerohedge): zakupy obligacji pozwoliły obniżyć stopy procentowe i podwyższyły ceny aktywów, ale niewiele pomogły realnej gospodarce. W tych czasach należy inwestować w złoto.

Konserwatywny Telegraph oddaje hołd bankierom centralnym. Ambrose Evans-Pritchard pisze, że Bernanke i King (Bank of England) zasługują na medale za uratowanie społeczeństw. Eksperyment monetarny był sukcesem, przynajmniej dla tych państw, które reagowały szybko i mocno jak USA i Wielka Brytania. Porównania z eurostrefą są druzgocące – tam stagnacja i wysokie bezrobocie, a w krajach anglosaskich miejsca pracy i wzrost gospodarczy. Owszem, można powiedzieć, że QE obrabowuje oszczędzających, ale wcześniej ich oszczędności w ogóle by zniknęły, gdyby nie działalność ratunkowa rządów.

Inny komentator Telegraph, Jeremy Warner, jest sceptyczny. QE miało sens na początku, ale potem coraz mniejszy i było coraz bardziej szkodliwe. Pointa jego tekstu: miejmy nadzieję, że środowa decyzja FED oznacza „żegnaj” a nie „do zobaczenia” QE. Niestety, prawdopodobnie tak nie będzie. Z gospodarką europejską wpadającą w deflację, jest tylko kwestią czasu, kiedy EBC będzie musiał pójść w ślady FED. QE stało się dla zachodnich gospodarek lekarstwem z wyboru.

Ciągle rozważana jest wiarygodność stress testów EBC i ekonomiści próbują znaleźć odpowiedź na pytanie, ile naprawę brakuje kapitału europejskim bankom. Zdaniem tych, którzy próbują oszacować ryzyko systemowe i stosują dane rynkowe, a nie księgowe – wielokrotnie więcej, być może ok. 400 mld euro. Wyniki badań EBC są zniekształcone przez wpływ narodowych regulatorów, którzy różnie ważą ryzyko.

Przykładowo wartość czynnika ryzyka systemowego SRISK dla Deutsche Bank ekonomiści z Lozanny oszacowali na 75 mld euro, podobnie BNP, niewiele mniej dla Barclays, Societe Generale i Royal Bank of Scotland. Miara SRISK odpowiada brakowi kapitału w przypadku nowego kryzysu finansowego zdefiniowanego jako 40 procentowy spadek rynków giełdowych na świecie w ciągu pół roku.

Na ten sam temat i o pomiarach ekonomistów z New York University pisze także Tom Braithwaite w FT. Najsłabsze w Europie są banki francuskie.

O wynikach Doing Business już informowaliśmy – Polska „poprawiła” się z 45 na 32 miejsce czyli spadła w warunkach porównywalnych o dwie pozycje. Kilka krajów i ich pozycje w rankingach z lat 2013-2015: Niemcy 20,21,14; Estonia 21,22,17; Malezja 12,6,18; Polska 55,45,32; Kolumbia 45,43,34; Izrael 38,35,40; Bułgaria 66, 58, 38; Słowacja 46,49,37. Arabia Saudyjska 22,26,49; Katar 40,48,50; Rosja 112,92,62, Chiny 91,96,90. Widać z tego, że na zmianach w metodologii skorzystała Europa Środkowa i Wschodnia, przegrał m.in. Bliski Wschód.

I przytomny komentarz Lewiatana: „Konfederacja Lewiatan nie podziela optymizmu rządzących co do spodziewanego wzrostu notowań Polski w kolejnych rankingach. Zapowiadane pozytywne zmiany w prawie budowlanym, prawie restrukturyzacyjnym czy też prawie działalności gospodarczej, mogą zostać zniweczone przez planowane przez rząd rozwiązania dotyczące m.in. podatków.

Wpływ na to może mieć wprowadzenie, projektowanej w ordynacji podatkowej, klauzuli obejścia prawa. Wpływ na ryzyko i koszty prowadzenia działalności gospodarczej będzie mieć również planowane zmarginalizowanie znaczenia interpretacji indywidualnych prawa podatkowego. Pozycji Polski w tym rankingu na pewno nie poprawią działania zmierzające do zwiększenia obciążeń podatkowych, takie jak: opodatkowanie spółek komandytowo-akcyjnych, ograniczenie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów finansowania długiem oraz obejmowanie kolejnych rodzajów działalności obowiązkowym prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. W obszarze egzekucji umów, gdzie od lat pozycja Polski jest niesatysfakcjonująca, zagrożeniem jest projekt nowelizacji ustawy o komornikach sądowych radykalnie ograniczający prawo wyboru komornika na terenie całego kraju”.

Firma Platts przygotowała ranking 250 największych firm energetycznych i naftowych. Uwzględniano m.in. wielkość aktywów, przychody, zyski i zwrot z kapitału zainwestowanego. Na 68 pozycji uplasowała się Polska Grupa Energetyczna, na 112 miejscu jest PGNiG, na 149 Tauron Polska Energia, na 177 PKN Orlen, a na 225 Energa. Największą firmą paliwowo-energetyczną świata jest Exxon Mobil, na drugim miejscu jest BP a na trzecim Chevron. Tegoroczny ranking – piszą autorzy – ponownie pokazuje wzrost znaczenia firm energetycznych z Azji odzwierciedlający rosnący apetyt krajów rozwijających się na energię. Temu przesunięciu odpowiada spadek popytu na energię w Europie, sponiewieranej kurczącymi się rynkami, rosnącymi barierami regulacyjnymi, cenami CO2 i wyzwaniem ze strony źródeł odnawialnych.

Afera z panią Clinton. W ubiegły piątek na wiecu przedwyborczym prawdopodobna kandydatka demokratów w wyborach prezydenckich w 2016 roku powiedziała, żeby nie dać sobie wmówić, iż korporacje i biznes tworzą miejsca pracy. Nie jest też możliwe spływanie w dół bogactwa (trickle down economy), czemu miałoby służyć obniżanie podatków i zmniejszanie regulacji. Atak na biznes był tak gwałtowny i niemądry, że wywołał sprzeciw nie tylko republikanów i pani Clinton zaczęła w tym tygodniu tłumaczyć dość mętnie, co miała na myśli. Relacjonuje i replikuje Heritage Foundation, pokazując, że atak nie był przypadkowy, lecz zgodny z jej antybiznesowymi poglądami i poglądami prezydenta Obamy. Autor z HF radzi też pani Clinton popatrzeć na efekty reaganomiki versus dorobek Obamy (dwa razy wyższy wzrost gospodarczy w czasach Reagana), a także na to, co robił jej mąż, jak był prezydentem (obcięcie podatków z pozytywnymi efektami dla wzrostu gospodarczego i budżetu). Pani Clinton ma 67 lat.

W Foreign Policy ciekawy tekst o majątku wicepremiera Rosji Igora Szuwałowa, który szacowany jest na 220 mln dol. Szuwałow to „ostatnia nadzieja białych” na rynkową gospodarkę w Rosji i przeciwwaga wobec rządzących służb specjalnych. Niektórzy mają bowiem złudzenia, co do jego osobistej uczciwości, tymczasem fakty temu przeczą (unikanie opodatkowania, mętne transakcje, omijanie przepisów celnych). Foreign Policy, która jak się zdaje podziela te złudzenia, usprawiedliwia, że w Rosji „wszyscy tak robią”.

Jeszcze jeden ranking – Polacy znaleźli się na czwartym miejscu rankingu ignorancji. Ipsos Mori badał poglądy i wiedzę obywateli z 14 państw m.in. na temat imigracji, starzenia się, bezrobocia, długości trwania życia po czym porównał z faktami. Nasza ignorancja w tych sprawach jest mniejsza niż we Włoszech (numer 1 na liście), Korei Południowej i USA, większa niż m.in. na Węgrzech, Francji i Hiszpanii, a także w najmniej ignoranckich społeczeństwach Niemiec i Szwecji. Całość pokazuje, że – jak to ujęto w komentarzu – „percepcja to jeszcze nie rzeczywistość”, co warto przypomnieć zwolennikom prowadzenia polityki społecznej i gospodarczej według słupków sondażowych.

Z życia lobbystów. Tym razem pod hasłem bezpieczeństwa branża oponiarska domaga się obowiązkowej wymiany opon na zimowe.

Poprzednie zdjęcie> Następne zdjęcie Zamknij pokaz zdjęć