Jewgenij Gawrilenkow, główny ekonomista części inwestycyjnej Sbierbanku ostrzega, że to co robią obecnie władze rosyjskie, może zakończyć się kryzysem bankowym na wielką skalę. Chodzi o to, że Centralny Bank Rosji dostarcza refinansowania w zamian za nierynkowe papiery wartościowe, które banki mogą wytwarzać w niemal nielimitowanych ilościach. Minister finansów Anton Siluanow przyznał w piątek, że banki nie mają wystarczającego kapitału, by spełnić wymogi kapitałowe. W ciągu jednego dnia niższa izba parlamentu w trzech czytaniach uchwaliła prawo dające dodatkowy kapitał bankom w wysokości ok. 16,5 miliarda dolarów.
Anders Aslund pisze o ostatniej konferencji prasowej prezydenta Putina: „Rzadko można przeczytać tak szczere wyznania polityka w trakcie poważnego kryzysu, że nie ma pojęcia jak postępować. Putin nawet nie rozważał, co mógłby zrobić, tylko powiedział, że ma nadzieję, iż globalny wzrost gospodarczy podniesie także i jego przeciekającą łódź”.
Warto prześledzić na wykresie 150 lat historii rosyjskiej gospodarki na jednym wykresie pokazującym PKB per capita według siły nabywczej (dolary 2010) jak i ceny ropy. Nadto przypomnienie burzliwej historii imperium. Do refleksji w weekend.
Anatole Kaletsky rozważa, jaki ukształtuje się długoterminowo poziom cen ropy. Ostatnie 40 lat wskazuje, że gdy decydowała konkurencja, wynosiły one 20-50 dolarów za baryłkę (współczesne dolary), kiedy siła OPEC – 50-120 dolarów. Są argumenty wskazujące, że wracamy do rynku konkurencyjnego, a zatem ropa będzie trwale, przez wiele lat, tańsza.
Kolejna analiza krajów wschodzących, tym razem o systemowo zbyt optymistycznych prognozach rozwoju gospodarczego. Przepowiadacze przyszłości przeceniają trwałość wzrostu gospodarczego, a w stosunku do krajów słabo rozwijających się uważają, że wzrost zasadniczo przyspieszy, a nie tylko powróci do przeciętnego tempa. To tworzy ryzyko szoku makroekonomicznego i złego zarządzania długiem publicznym. Więcej uwagi należy przykładać do alternatywnych scenariuszy niskiego wzrostu, ponieważ są one prawdopodobnie bardziej realistyczne niż scenariusze podstawowe. Praca ekonomistów MWF i Peterson Institute powstała na podstawie prognoz z 20 lat dotyczących 100 krajów rozwijających się.
Boston Consulting Group przygotowało opracowanie, w którym stara się odpowiedzieć na pytanie, jak poprawić efektywność inwestycji infrastrukturalnych. M.in. rygorystycznie przestrzegając analiz koszty-korzyści (cost-benefit) i dokonując wyboru projektów do realizacji w jawnej, przezroczystej procedurze. Istniejące struktury na ogół nie nagradzają dobrych decyzji, przeceniają korzyści projektów i niedoszacowują kosztów, nie ma odpowiedzialności za błędne prognozy. Istnieje także polityczna skłonność do faworyzowania wielkich, efektownych projektów ponad bardziej efektywne inwestycje, ale polegające jedynie na modernizacji i utrzymaniu infrastruktury. Bardzo kosztowne są opóźnienia w realizacji projektów. Zaledwie jeden rok opóźnienia w realizacji projektu w sektorze gazu i ropy skutkuje – według analiz – obniżeniem aktualnej wartości netto projektu (NPV) o 20 procent. Kłania się gazoport w Świnoujściu.
Bjorn Lomborg (Copenhagen Consensus) tym razem starał się policzyć dla celów postmilenijnych najbardziej efektywne ekonomicznie metody walki z biedą. Eliminacja ekstremalnej biedy jest dużo bardziej efektywna niż próby objęcia systemem ochrony socjalnej wszystkich ubogich ludzi, czy wprowadzenia pełnego zatrudnienia. Skupianie uwagi na systemach ochrony, czy pełnym zatrudnieniu prowadzi do niepożądanych zaburzeń na rynku pracy, które w istocie krzywdzą biednych. Jak zawsze przy ustaleniach CC pojawia się kilka obszernych prac stanowiących podstawę do wniosków.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
