Kenneth Rogoff (CC BY-NC-ND canada.2020)
W 2010 r. ekonomiści z Harvardu Carmen Reinhart i Kenneth Rogoff opublikowali badanie zatytułowane „Wzrost w czasach długu”, które identyfikowało krytyczny próg rządowego zadłużenia, po przekroczeniu którego spada wzrost gospodarczy. Ma tak się dziać, gdy zadłużenie przekracza 90 proc. PKB. Ta publikacja stała się jedną z najbardziej wpływowych publikacji ekonomicznych ostatnich lat i służyła politykom za argument usprawiedliwiający cięcie wydatków.
Gdy jednak inni badacze z University of Massachusetts przeanalizowali sposób, w jaki Reinhart i Rogoff wyprowadzili swoje konkluzje okazało się, że:
– po pierwsze, część istotnych danych została przez tę dwójkę ekonomistów pominięta.
– po drugie, użyli niestandardowych metod statystycznych.
– po trzecie popełnili techniczny błąd kodowania danych w Excelu. Okazało się w końcu, że nie ma dowodów, które potwierdzają tezę o 90 proc. punkcie krytycznym.
To naukowe fiasko Reinhart i Rogoffa powinno być rozpatrzone w szerszym kontekście manii wprowadzania drastycznych programów oszczędnościowych, które osłabiają wzrost gospodarczy. Czy to, że ta dwójka spadła właśnie z ekonomicznego piedestału coś w tym względzie zmieni?
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
