Prezydent RP i szef NBP zginęli w katastrofie lotniczej

Prezydencki samolot z delegacją  udającą się na obchody rocznicy katyńskiej rozbił  się pod Smoleńskiem. Zginął prezydent RP Lech Kaczyński wraz z małżonką i towarzyszącymi im najważniejszymi osobami w państwie. Wśród ofiar katastrofy jest prezes NBP Sławomir Skrzypek.

Samolot TU-154 rozbił się o 8.56 w czasie podchodzenia do lądowania na wojskowym lotnisku w Smoleńsku. Według relacji świadków w gęstej mgle zaczepił lewym skrzydłem o drzewa i runął 2 km od pasa startowego. Na miejscu pracują służby ratownicze. Według agencji RIA-Nowosti zidentyfikowano już zwłoki prezydenta Kaczyńskiego, znaleziono też czarne skrzynki samolotu.

Oprócz pary prezydenckiej na pokładzie samolotu znajdował się prezes NBP Sławomir Skrzypek, piastujący tę funkcję od 10 stycznia 2007 roku. W uroczystościach Prezesowi NBP miała towarzyszyć m.in. Katarzyna Basiak-Gała – dyrektor Departamentu Komunikacji i Promocji NBP, Tadeusz Deszkiewicz – z-ca dyrektora Departamentu Komunikacji i Promocji NBP, Magdalena Węsierska-Wieczorek – pracownik departamentu, oraz operator Marek Kliś. Dojechali na miejsce samochodami.

– Rozmawiałam z prezesem Skrzypkiem jeszcze w nocy – mówi Katarzyna Basiak-Gała. – Omawialiśmy szczegóły promocji monet okolicznościowych upamiętniających zbrodnię katyńską, wydanych specjalnie przez NBP. Po mszy świętej Prezes miał wziąć udział w obiedzie z 400 osobami, przedstawicielami rodzin pomordowanych. Wieczorem w filharmonii miała się odbyć uroczystość, na której Sławomir Skrzypek miał wręczyć monety, m.in. rodzinom, Prezydentowi. Teraz stoimy ok. 100–150 metrów od lotniska, jedynego tutaj, wojskowego. Nikt z dziennikarzy nie jest na nie wpuszczany. Natomiast operatorzy kamer i osoby, którym mogło udać się sfilmować katastrofę, są wzywani na przesłuchania. Docierają do nas informacje, że są próby odebrania im nagranego materiału. Na razie o niczym nie jesteśmy informowani. To, co widać, to wypaloną ziemię i wielkie rumowisko – opisuje szefowa DKP.

W katastrofie zginęła elita polityczna Polski. Ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski, wicemarszałek Sejmu Jerzy Szmajdziński, rzecznik praw obywatelskich Janusz Kochanowski, prezes IPN Janusz Kurtyka, biskup polowy Wojska Polskiego Tadeusz Płoski, prawosławny ordynariusz Wojska Polskiego Miron Chodakowski, sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Andrzej Przewoźnik.

Zginęli pracownicy Kancelarii Prezydenckiej Paweł Wypych, Władysław Stasiak, Mariusz Szczygło oraz uczestniczący w delegacji znani politycy: wiceprezesi PiS Przemysław Gosiewski i Aleksandra Natalli-Świat, członek komisji śledczej ds. tzw. afery hazardowej Zbigniew Wassermann, przewodnicząca Klubu Parlamentarnego PiS Grażyna Gęsicka, jeden z twórców PO Maciej Płażyński, były przewodniczący klubu parlamentarnego PO Grzegorz Dolniak, posłanka lewicy Izabela Jaruga-Nowacka.

Armia straciła kilku najważniejszych dowódców, z szefem sztabu generalnego WP gen. Franciszkiem Gągorem.

Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych podało już ostateczną listę ofiar. Było ich 96, w tym osiem osób załogi. Rosyjskie władze okręgu smoleńskiego wcześniej twierdziły, że było ich 132. Według rzecznika MSZ Piotra Paszkowskiego, cytowanego przez serwis Gazeta.pl, na liście pasażerów było 89 osób, ale jedna, Zofia Kruszyńska z Kancelarii Prezydenta, nie pojawiła się na pokładzie.

Premier Donald Tusk zwołał na dziś nadzwyczajne posiedzenie Rady Ministrów i zaraz potem udał się samolotem do Smoleńska. Ministerstwo Spraw Zagranicznych organizuje sztab kryzysowy.

Obowiązki nieżyjącego prezydenta RP na mocy Konstytucji pełnić będzie marszałek Sejmu Bronisław Komorowski.

Prezydent Rosji Dymitr Miedwiediew ogłosił 12 kwietnia dniem żałoby narodowej i powołał komisję do zabadania przyczyn katastrofy. Na jej czele stanął premier Władimir Putin. Putin udał się na miejsce tragedii w towarzystwie wicepremiera Siergieja Iwanowa.

Wiadomo już, że maszyna rozbiła się podczas czwartej próby lądowania. Rosjanie twierdzą, że proponowali pilotowi, by wylądował w Mińsku lub Moskwie, bo w Smoleńsku są złe warunki pogodowe, panuje gęsta mgła. Szef sztabu rosyjskich sił powietrznych Aleksandr Aloszyn stwiedził wręcz, że załoga nie wykonała polecenia kontrolera lotów, który nakazywał skierowanie maszyny na lotnisko zapasowe. Zbyt szybko schodziła do lądowania.

Maszyna Tupolew TU-154 służyła już od lat 80., ale niedawno przeszła gruntowny remont i miała nowoczesne systemy nawigacyjne. Nie miało ich jednak lotnisko w Smoleńsku.

Pod siedzibą prezydenta na Krakowskim Przedmieściu tłumy składają kwiaty przystrojone w barwy narodowe. Także mieszkańcy stolicy Rosji przychodzą pod Ambasadę RP w Moskwie, by wyrazić współczucie narodowi polskiemu. Dramat polskiego samolotu jest głównym tematem światowych serwisów informacyjnych. Telewizja CNN już kilkanaście minut po katastrofie przerwała Larry King Show i rozpoczęła relację na żywo.

Politycy mówią o „przekleństwie katyńskim”. – Wymordowano tu elitę II RP. Teraz ci ludzie zginęli i nie zdążyli nawet oddać hołdu – mówił b. prezydent Aleksander Kwaśniewski. – Brakuje słów. Spory są nieważne, kłótnie są nieważne, trzeba się modlić – dodał mówił łamiącym się głosem w TVN24 poseł Stefan Niesiołowski. – Trzeba oddać hołd tym, którzy zginęli.

O godzinie 13 Zarząd NBP wydał oficjalny komunikat: „Poruszony ogromem tragedii, która wydarzyła się w Smoleńsku, Zarząd Narodowego Banku Polskiego oddał hołd pamięci wszystkim ofiarom katastrofy, w której – w świetle dostępnych informacji – zginęli m.in. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński z Małżonką oraz Prezes Narodowego Banku Polskiego Sławomir Stanisław Skrzypek.

W związku z zaistniałą sytuacją obowiązki Prezesa NBP wykonuje Pierwszy Zastępca Prezesa Piotr Wiesiołek.

Narodowy Bank Polski funkcjonuje w sposób niezakłócony i realizuje wszystkie ustawowe zadania banku centralnego”.

Konstytucjonaliści zastanawiają się, czy I zastępca prezesa NBP będzie mógł zwołać i przewodniczyć Radzie Polityki Pieniężnej. W opinii prof. Krzysztofa Rybińskiego, byłego wiceprezesa NBP, są to sprawy nie do końca regulowane przepisami. – Prawo, które powołało RPP nie jest doskonałe, o czym przekonaliśmy się niejednokrotnie. Nie zawiera przepisów, które wprost by przekazywały kompetencje. Wydaje mi się, że pierwszy zastępca prezesa NBP będzie miał prawo zwołać posiedzenie RPP, jednak nie będzie miał prawa głosu na posiedzeniu. RPP ze swojego grona powinna wybrać przewodniczącego – mówi Krzysztof Rybiński.

Nieco inaczej przepisy interpretuje konstytucjonalista Ryszard Piotrowski: z ustawy o NBP art. 16 ust. 1a wynika, że w czasie nieobecności przewodniczącego Rady Polityki Pieniężnej posiedzeniu przewodniczy jeden z członków Rady. Z tego wniosek, że pierwszy zastępca prezesa NBP, który w obecnej sytuacji obejmuje obowiązki prezesa zarządu banku, nie staje się automatycznie szefem RPP. Nie nabywa również prawa głosu na posiedzeniu rady. Z artykułu 16 wynika również, że w sytuacji nieobecności prezesa, a tu mamy do czynienia z trwałą nieobecnością wynikającą z zakończenia kadencji, to nie pierwszy zastępca zwołuje posiedzenie rady. Może do niego dojść na wniosek trzech członków RPP, chyba że posiedzenie zostało zwołane już wcześniej przez nieobecnego prezesa NBP.

W katastrofie zginęło 96 osób – Prezydent RP, Prezes NBP, politycy, duchowni, wojskowi, członkowie polskiej palestry i rodzin pomordowanych w Katyniu, załoga samolotu

Lech Aleksander Kaczyński, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Urodził się w 1949 r. w Warszawie, w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Matka Jadwiga Kaczyńska służyła w Szarych Szeregach, ojciec Rajmund Kaczyński był żołnierzem Armii Krajowej.

Wcześnie stał się osobą publiczną. Najpierw jako działacz opozycji studenckiej, potem jako wykładowca prawa, a wreszcie jako współpracownik Biura Interwencji Komitetu Obrony Robotników. Przyszły Prezydent powadził tam wykłady z prawa pracy dla robotników i uczył ich historii Polski. Tej nieoficjalnej, której nie było w książkach i podręcznikach szkolnych. W sierpniu 1980 r. został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Jako prawnik pomagał robotnikom, m.in. Lechowi Wałęsie i Annie Walentynowicz. W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku od grudnia 1981 do października 1982 r.

Jego rola w „Solidarności” rosła. W grudniu 1988 r. został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Brał udział w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Po wyborach czerwcowych 1989 r. trafił do senatu RP. W 1991 r. został na kilka miesięcy szefem Biura Bezpieczeństwa Narodowego w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy. Z pracy w kancelarii odszedł po konflikcie z Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim. Nie zgadza się też z Tadeuszem Mazowieckim, którego krytykuje za tzw. politykę grubej kreski. On sam jest zwolennikiem lustracji i dekomunizacji w życiu publicznym.

Od lutego 1992 r. do czerwca 1995 r. pełnił funkcję prezesa Najwyższej Izby Kontroli. W czerwcu 2000 r. zastąpił Hannę Suchocką na stanowisku ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka oraz prokuratora generalnego. Dał się poznać jako rzecznik surowych kar wobec przestępców, co przyczyniło się do wzrostu jego popularności w społeczeństwie.

W kwietniu 2001 r. stanął na czele Komitetu Krajowego Prawo i Sprawiedliwość – nowej partii prawicowej, powstałej na bazie dawnego Porozumienia Centrum i Akcji Wyborczej Solidarność. Wiosną 2001 r. został jej prezesem. Po wrześniowych wyborach wraca do Sejmu jako poseł PiS, a jesienią 2002 r. wygrywa wybory na prezydenta Warszawy.

Rządy w stolicy rozpoczął pod hasłami zlikwidowania tzw.  układu warszawskiego oraz przywrócenia ładu i porządku. Za jego najważniejszy sukces uznano poprawę bezpieczeństwa w mieście (spadek liczby zanotowanych przestępstw, dofinansowanie i wzmocnienie patroli straży miejskiej). Podczas jego kadencji obchodzono 60. rocznicę wybuchu powstania warszawskiego.

W marcu 2005 r. Lech Kaczyński oficjalnie ogłosił zamiar kandydowania w wyborach prezydenckich, a w czerwcu 2006 odszedł z partii. Swoją decyzję uzasadniał tym, że „jako prezydent Rzeczypospolitej musi odrzucić wszelki partykularyzm”, dodając że „rezygnuje z członkostwa w partii, ale nie z idei, która zwolenników PiS połączyła”. Urząd prezydenta piastował od grudnia 2005 r.

Maria Kaczyńska, małżonka Prezydenta RP

Urodziła się w Machowie. Jej matka Lidia Mackiewicz była nauczycielką, a ojciec Czesław – leśniczym. Rodzina przybyła na teren dzisiejszej Polski z Wilna. Ojciec walczył w wileńskiej partyzantce, jeden z jego braci w szeregach Korpusu gen. Andersa pod Monte Cassino. Drugi brat zginął w Katyniu.

Szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące Maria Kaczyńska ukończyła w Rabce Zdroju. Studiowała w Sopocie na Wydziale Transportu Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej (dzisiaj Uniwersytet Gdański), a po uzyskaniu dyplomu rozpoczęła pracę w Instytucie Morskim w pracowni badań koniunkturalnych.

W 1978 r. wyszła za mąż za Lecha Kaczyńskiego, ówcześnie asystenta na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego. W 1980 r. urodziła córkę Martę. Po długim urlopie macierzyńskim i bezpłatnym nie wróciła już do pracy zawodowej. W latach 80. zajmowała się wychowaniem córki, tłumaczeniami z języka angielskiego i francuskiego, lekcjami oraz wspomaganiem męża w działalności opozycyjnej i podziemnej.

Jako małżonka Prezydenta RP patronowała organizacjom charytatywnym. Wspierała środowiska artystyczne, kultywujące rodzimą kulturę i tradycję. Bardzo ważna dla niej była promocja własnego kraju w świecie, zmierzająca do eliminowania fałszywych, negatywnych stereotypów w ocenie Polski i Polaków.

Maria Kaczyńska interesowała się sztuką – teatrem, muzyką, baletem. Lubiła podróże, bardzo ważne dla niej było życie rodzinne. Większość wolnego czasu spędzała ze swoimi wnuczkami: Ewą i Martyną.

Ryszard Kaczorowski, ostatni Prezydent RP na Uchodźstwie

Urodził się 26 listopada 1919 r. w Białymstoku. Był młodszym synem Wacława i Jadwigi z Sawickich Kaczorowskich.

Od najmłodszych lat należał do harcerstwa. W styczniu 1940 r. został hufcowym Szarych Szeregów i zastępcą Komendanta Chorągwi oraz łącznikiem między Szarymi Szeregami, a Komendantem Związku Walki Zbrojnej. Aresztowany przez NKWD 17 lipca 1940 r., po dwudniowym procesie został skazany na karę śmierci. Po stu dniach w celi śmierci wyrok ten sąd Związku Sowieckiego zamienił na 10 lat łagrów. Kaczorowski został wywieziony na Kołymę. Z obozu zwolniony został w marcu 1942 r. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR i jako żołnierz 2. Korpusu, w batalionie łączności 3. Dywizji Strzelców Karpackich odbył kampanię włoską, walcząc m.in. pod Monte Cassino. Po wojnie został w Wielkiej Brytanii. Tam skończył Szkołę Handlu Zagranicznego, działał też aktywnie w ZHP. Od 1949 r. był członkiem Głównej Kwatery Harcerzy, a w latach 1955-67 Naczelnikiem Harcerzy. W roku 1967 Naczelna Rada Harcerska wybrała go Przewodniczącym ZHP.

Kaczorowski brał czynny udział w polskim życiu społecznym jako członek Zarządu Głównego Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Zarządu Zjednoczenia Polskiego oraz Rady Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego. Był członkiem Rady Polskiej Macierzy Szkolnej i Rady Instytutu Polskiego Akcji Katolickiej.

W marcu 1986 r. powołany został do Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej jako nominat Prezydenta RP oraz do Rządu RP na Uchodźstwie. 19 lipca 1989 r. objął urząd Prezydenta RP. 22 grudnia 1990 r. przekazał insygnia władzy prezydenckiej Lechowi Wałęsie, pierwszemu Prezydentowi wybranemu w wolnych wyborach.

Krzysztof Putra, Wicemarszałek Sejmu RP

Urodził się 4 lipca 1957 r. w Józefowie. Ukończył technikum mechaniczne. Z dyplomem w ręku zaczął pracę w Fabryce Przyrządów i Uchwytów w Białymstoku, najpierw jako robotnik, a później jako mistrz. Tam zetknął się z działalnością związkową i w 1980 r. wstąpił do NSZZ „Solidarność”. W 1988 r. założył Stowarzyszenie Działaczy Samorządu Pracowniczego. W 1989 r. został bezpartyjnym posłem Sejmu X kadencji. W 1990 r. był jednym z założycieli Porozumienia Centrum (zasiadał we władzach krajowych partii) i posłem I kadencji Sejmu. W 2001 r. zakładał Prawo i Sprawiedliwość. Został prezesem Regionu Podlaskiego tej partii. Od 2002 r. do 2005 r. zasiadał w Sejmiku Województwa Podlaskiego. W 2007 r. przed przedterminowymi wyborami do sejmiku województwa na Podlasiu obiecał, że jeżeli wybory wygra Prawo i Sprawiedliwość, zgoli swoje charakterystyczne wąsy. I słowa dotrzymał.

W 2005 roku został senatorem PiS, a w październiku tego samego roku wybrano go na wicemarszałka Senatu. W wyborach parlamentarnych 2007 r., jako „jedynka” na białostockiej liście tej partii uzyskał najlepszy wynik w okręgu – ponad 53 tys. głosów. 6 listopada 2007 r. został wicemarszałkiem Sejmu VI kadencji.

Żonaty od 24 lat. Ojciec sześciu synów i dwóch córek.

Jerzy Szmajdziński, Wicemarszałek Sejmu RP

Urodził się 9 kwietnia 1952 r. we Wrocławiu. Tam skończył Akademię Ekonomiczną i w 1973 r. wstąpił do PZPR. Był też przewodniczącym Zarządu Głównego Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, a w 1989-1990 kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KC PZPR. Od 1999 r. działa w Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

Wielokrotnie był posłem na Sejm. Po raz pierwszy został wybrany jeszcze w PRL, a potem otrzymywał mandaty w latach: 1991, 1993, 1997, 2001, 2005 i 2007. Był m.in. przewodniczącym Klubu Parlamentarnego SLD. W 2007 r. został wicemarszałkiem Sejmu.

Pełnił też ważne funkcje rządowe. W październiku 2001 r. objął stanowisko ministra obrony narodowej w rządzie Leszka Millera. W kwietniu 2004 r. został tymczasowo także szefem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, w związku z wyborem ówczesnego szefa resortu Józefa Oleksego na stanowisko marszałka Sejmu. Był również ministrem obrony narodowej w obu rządach Marka Belki. Członek komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w 2005 r. Od czerwca 2008 r. wiceprzewodniczący SLD. W grudniu 2009 r. został kandydatem SLD w wyborach prezydenckich w 2010 r.

Żonaty, dwoje dzieci.

Aleksander Szczygło, szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego

Urodził się 27 października 1963 r. w Jezioranach w województwie warmińsko-mazurskim. Prawnik wykształcony w Polsce i Stanach Zjednoczonych, znany polityk, doświadczony urzędnik państwowy. Lecha Kaczyńskiego poznał na Uniwersytecie Gdańskim. Najpierw był jego studentem, później zaś asystentem. Pracował też jako specjalista w biurze prawnym Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. W 1992 r. został dyrektorem gabinetu Lecha Kaczyńskiego, prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Odszedł z NIK razem ze swoim szefem w 1995 r. Potem pracował w różnych instytucjach: w Głównym Inspektoracie Pracy, w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej, a także w PKO BP jako doradca prezesa. W 2001 r. trafił do Sejmu jako poseł Prawa i Sprawiedliwości. W 2005 r. ponownie został posłem z listy PiS. W grudniu tego roku został wiceministrem obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. W resorcie odpowiedzialny był za sprawy społeczne. Bezpośrednio podlegały mu dwa departamenty MON: wychowania i promocji obronności oraz spraw socjalnych i rekonwersji kadr. Do jego zadań należał też nadzór kwestii odtajnienia akt Układu Warszawskiego.

W sierpniu 2006 roku został szefem Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, a w styczniu 2007 r. ministrem obrony narodowej. Jednocześnie został odwołany z funkcji szefa Kancelarii Prezydenta. Stanowisko stracił 5 listopada 2007 r. po dymisji rządu Jarosława Kaczyńskiego. Była to konsekwencja przegranych przez PiS październikowych wyborów parlamentarnych

Maciej Płażyński, współzałożyciel i działacz Platformy Obywatelskiej, prezes stowarzyszenia Wspólnota Polska

Urodził się 10 lutego 1958 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie związał się z Ruchem Młodej Polski. We wrześniu 1980 r. zakłada Niezależne Zrzeszenie Studentów – pierwszą w Polsce niezależną organizację studencką. Aktywnie działa w opozycji solidarnościowej. W roku 1987 został prezesem konserwatywnego Klubu Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego, skupiającego środowiska gdańskich konserwatystów i liberałów.

W 1990 r. został członkiem konserwatywnego ugrupowania Koalicja Republikańska, przekształconego później w Partię Konserwatywną. Od sierpnia 1990 r. do lipca 1996 r. był pierwszym niekomunistycznym wojewodą gdańskim – nominację otrzymał od Tadeusza Mazowieckiego.

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 1997 roku, kandydując z listy Akcji Wyborczej Solidarność jako przedstawiciel Gdańskich Komitetów Obywatelskich, uzyskał najlepszy wynik wyborczy w Polsce (125 tys. głosów). Wybrany został przez posłów bez głosu sprzeciwu Marszałkiem Sejmu III kadencji.

19 stycznia 2001 roku wraz z Andrzejem Olechowskim i Donaldem Tuskiem powołał Platformę Obywatelską. W 2002 r. był inicjatorem porozumienia PO i PiS tworzącego koalicję PO-PiS na wybory samorządowego w 2002 r. W czerwcu 2003 r. złożył rezygnację z funkcji przewodniczącego Klubu PO i opuścił partię. Do końca kadencji pozostał posłem niezależnym. W kolejnych wyborach we wrześniu 2005 r. wystartował jako niezależny kandydat na senatora. Na pierwszym posiedzeniu izby wyższej parlamentu został wybrany Wicemarszałkiem Senatu VI kadencji.

Przemysław Gosiewski, poseł, wiceprezes PiS

Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W 1984 r. związał się z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów UG, brał udział w strajku studenckim w 1988 r. Tam rozpoczęła się jego znajomość, a następnie współpraca z Lechem i Jarosławem Kaczyńskimi. Razem zakładali Porozumienie Centrum. W latach 2000-2001 był doradcą Lecha Kaczyńskiego, zajmującego wówczas stanowisko ministra sprawiedliwości.

Od 2001 r.  należy do Prawa i Sprawiedliwości. Organizował struktury tego ugrupowania w województwie świętokrzyskim, a po wyborach w 2001 r.  został posłem Sejmu IV kadencji. W 2005 r. ponownie dostaje mandat poselski i zostaje przewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS. Od 14 lipca 2006 r. do 16 listopada 2007 r. pełni funkcję ministra w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, a w maju 2007 r. zostaje wicepremierem. Niezwykle popularny w województwie świętokrzyskim.

Dwukrotnie żonaty, ojciec trójki dzieci.

Izabela Jaruga –Nowacka, posłanka

Aktywna działaczka na rzecz zrównania statusu mężczyzn i kobiet oraz walki z nietolerancją. Absolwentka wydziału etnografii na Uniwersytecie Warszawskim, pracownik Instytutu Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego i Polskiej Akademii Nauk.

Aktywność polityczną rozpoczęła od działań związanych z obroną praw człowieka. Od połowy lat 80. działała w Lidze Kobiet Polskich. W 1991 r. przystąpiła do Ruchu Demokratyczno-Społecznego, a w 1993 r. z listy Unii Pracy została posłanką Sejmu II kadencji. Pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Postępu Technicznego. Była jedną z dwóch posłanek wchodzących w skład delegacji Sejmu RP do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Ponownie trafiła do Sejmu w 2001 r. z listy SLD-UP. W listopadzie 2001 r. została sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, potem objęła stanowisko pełnomocnika rządu ds. równego statusu kobiet i mężczyzn. W rządzie Marka Belki została tzw. ministrem bez teki oraz wicepremierem ds. komunikacji społecznej. Z Unii Pracy odeszła w kwietniu 2005 r., przystępując do założonej przez siebie partii o nazwie Unia Lewicy. W wyborach w 2005 r. po raz trzeci została posłanką, kandydując z listy SLD, a w 2007 r. uzyskała mandat poselski, startując z listy koalicji Lewica i Demokraci.

Matka dwóch córek, żona prof. Jerzego Nowackiego, rektora Wyższej Szkoły Technik Komputerowych w Warszawie.

Zbigniew Wassermann, prawnik, poseł

Urodzony 17 września 1949 roku. W 1972 ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.

W 1972 r. został prokuratorem Prokuratury Powiatowej w Chrzanowie, a następnie w Jaworznie i Brzesku. W latach 1989-1991 był zastępcą szefa Prokuratury Wojewódzkiej w Krakowie. Publicznie krytykował nieprawidłowości w działaniach prokuratury dotyczących sprawy zabójstwa Stanisława Pyjasa. Twierdził też, że prokuratura nie została zweryfikowana i zdekomunizowana. W 1991 r. został odwołany i zawieszony w czynnościach zawodowych. Od 1992 r. jest członkiem krakowskich władz Stowarzyszenia Polskich Prawników Katolickich, w latach 1995-2000 był członkiem rady naczelnej tej organizacji.

W 2000 r. otrzymał od nowego ministra sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego propozycję objęcia funkcji szefa Prokuratury Krajowej. Po dymisji Kaczyńskiego zaangażował się w działalność PiS. W 2001 r. został posłem. Zasiadał w Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz Komisji ds. Służb Specjalnych . Od lipca 2004 r. był wiceprzewodniczącym komisji śledczej w sprawie Orlenu. Po raz drugi trafił do Sejmu po wyborach w 2005 r., a po raz trzeci w 2007 r. Od listopada 2009 r. zasiadał w komisji śledczej ds. tzw. afery hazardowej.

Aleksandra Natalli-Świat, ekonomista, posłanka

Urodzona 20 lutego 1959 r. Ukończyła studia na Wydziale Zarządzania i Informatyki Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu oraz studia menedżerskie we wrocławskiej Wyższej Szkole Bankowej.

Pracowała jako starszy asystent w Pracowni Regionalnej Zakładu Badań Statystyczno-Ekonomicznych GUS oraz w Polskiej Akademii Nauk. Była też zastępcą dyrektora Międzywojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Administracji Państwowej.

W czasach studenckich działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, natomiast w latach 90. została aktywnym działaczem Porozumienia Centrum, a później Prawa i Sprawiedliwości. W 2005 r. trafiła do Sejmu, gdzie została przewodniczącą Komisji Finansów Publicznych. Po raz drugi mandat poselski otrzymała w 2007 r.  12 stycznia 2008 r. została wybrana na wiceprezesa Prawa i Sprawiedliwości.

Jolanta Szymanek-Deresz, prawnik, posłanka

Urodzona 12 lipca 1954 roku w rodzinie prawniczej. Jej ojciec, Tadeusz Szymanek, był sędzią Sądu Najwyższego i prezesem Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN. W 1977 r. ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie zaczęła pracę w Sądzie Rejonowym w Warszawie. W 1987 r. po zdaniu egzaminu adwokackiego rozpoczęła pracę w kancelarii adwokackiej.

Działalność partyjną zaczęła jeszcze w czasach PRL, wstępując w 1979 r. do PZPR. W polityce dała się zauważyć w 2000 r., gdy została szefem kancelarii prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Pięć lat później wystartowała do walki o mandat posła z okręgu płocko-ciechanowskiego. Po raz drugi do Sejmu trafiła, kandydując z listy koalicji Lewica i Demokraci. 1 czerwca 2008 r. została wiceprzewodniczącą SLD.

W 2006 roku zwyciężyła w rankingu „Polityki” na 12 najlepszych posłów. Komisja doceniła nie tylko jej wiedzę prawniczą, ale też wyczucie polityczne i dyplomację. Rok później Szymanek-Deresz zwyciężyła w rankingu „Wprost” na najlepiej ubraną posłankę. Prywatnie zagorzała fanka tenisa, a przede wszystkim żona i matka.

Grażyna Gęsicka, polityk, socjolog, posłanka

Urodziła się 13 grudnia 1951 r. w Warszawie. Ukończyła socjologię na Uniwersytecie Warszawskim, zrobiła doktorat, pracowała w Instytucie Socjologii.
W latach stanu wojennego użyczała swojego mieszkania na spotkania redakcji podziemnego „Tygodnika Mazowsze”, prowadziła też kółka samokształceniowe dla działaczy podziemnej Solidarności w ramach Wszechnicy Regionu Mazowsze „S”.
Do polityki trafiła w 1989 r. Brała wówczas udział w obradach Okrągłego Stołu. Została koordynatorem naukowym Ośrodka Badań Związkowych NSZZ „Solidarność”. Po 1990 r. przygotowywała ekspertyzy z zakresu problematyki rozwoju regionalnego dla Komisji Europejskiej oraz dla Banku Światowego. W roku 1995 została zastępcą kierownika unijnego programu Phare „Inicjatywy lokalne na rzecz rozwoju społeczno-ekonomicznego”, a następnie pracowała jako zastępca dyrektora generalnego w Polskiej Fundacji Promocji i Rozwoju Małych i Średnich Przedsiębiorstw.

W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza została ministrem rozwoju regionalnego. W wyborach parlamentarnych w 2007 r. uzyskała mandat poselski, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości. 6 stycznia 2010 r. objęła stanowisko przewodniczącego Klubu Parlamentarnego PiS. Obok Aleksandry Natalli-Świat i Joanny Kluzik-Rostkowskiej wystąpiła w kampanii wyborczej PiS, próbując „ocieplić” wizerunek partii.

Rozwiedziona, ma córkę i 10-letniego wnuka.

Janusz Kochanowski, prawnik, rzecznik praw obywatelskich

Urodził się 18 kwietnia 1940 r. w Częstochowie. Był jednym z największych znawców prawa polskiego i międzynarodowego. Wykładał na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie w Cambridge, w Augsburgu, w Oxfordzie. Jego publikacje z zakresu prawa karnego, administracyjnego i konstytucyjnego oraz stosunków międzynarodowych tłumaczono na język angielski i niemiecki. Pracował przy nowelizacji kodeksu karnego w latach 2000-2001

W działalność NSZZ „Solidarność” zaangażował się w 1980 r., a od 1989 r. sprawował funkcję eksperta senackiej Komisji Praw Człowieka i Praworządności. W pierwszej połowie lat 90-tych był konsulem generalnym Polski w Londynie. W latach 2003-2005 prowadził konwersatorium poświęcone analizie zagadnień państwa i przygotowania jego reformy. Prace zostały opublikowane w 2005 r. w rozprawie zatytułowanej „O naprawie Rzeczypospolitej”. Założył i prowadził Fundację „Ius et Lex”, której celem jest wspomaganie inicjatyw naukowych i oświatowych dotyczących polskiego prawa. Żonaty, dwoje dorosłych dzieci.

Anna Walentynowicz, legenda „Solidarności”*

Urodziła się 15 sierpnia 1929 r. w Równem na Wołyniu. Nie była wykształcona: skończyła tylko 4 klasy szkoły podstawowej, a w latach 50-tych kurs spawacza okrętów. Potem zaczęła pracę w Stoczni Gdańskiej. Została nawet przodownikiem pracy z rekordem 270 proc. normy. Na początku fascynowała ją idea komunizmu, zapisała się do Związku Młodzieży Polskiej. Działalność ZMP rozczarowała ją jednak, więc oddała legitymację.

Po raz pierwszy próbowano ją zwolnić ze stoczni w 1968 r., kiedy chciała wyjaśnić co się stało z pieniędzmi z funduszu zapomogowego. W jej obronie stanęła załoga. W 1978 r. przystąpiła do tworzących się wtedy Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Była członkiem redakcji pisma WZZ „Robotnik Wybrzeża”. Zajmowała się kolportażem bibuły i ulotek. Swoim zaangażowaniem w działalność podziemną zwróciła uwagę SB. Była wielokrotnie przesłuchiwana i zastraszana. 8 sierpnia 1980 r., na pięć miesięcy przed odejściem na emeryturę, dostała wypowiedzenie z pracy. Robotnicy znów stanęli za nią murem, ogłaszając 14 sierpnia strajk w Stoczni Gdańskiej. Dwa dni później, gdy stoczniowy Komitet Strajkowy podpisał porozumienie z dyrekcją, zatrzymywała wychodzących do domu robotników, by kontynuować strajk solidarnościowy z innymi zakładami. Weszła w skład prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, a we wrześniu 1980 r. została członkiem Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego w Gdańsku. Obok Lecha Wałęsy stała się najpopularniejszą i najbardziej znaną postacią związku. Gościła w brytyjskim parlamencie i u premiera Francji, w Holandii została Kobietą Roku. Drogi Walentynowicz i Wałęsy zaczęły się jednak rozchodzić już jesienią 1980 r. Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 r. Walentynowicz została internowana, najpierw w Fordonie, a następnie w Gołdapi. Więzienie nie nauczyło jej jednak pokory. W sierpniu 1982 r. współorganizowała głodówkę w kościele św. Barbary w Częstochowie w intencji przyjazdu papieża Jana Pawła II. Ówczesny wicepremier Mieczysław F. Rakowski nazwał ją „nieodpowiedzialną awanturnicą”.

18 lutego 1985 r., wraz z siedmioma osobami z Krakowa podjęła w kościele Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Bieżanowie Starym koło Krakowa głodówkę przeciwko więzieniu Andrzeja Gwiazdy, aresztowaniu Władysława Frasyniuka, Bogdana Lisa i Adama Michnika oraz przeciwko atakom władz na Kościół.
Walentynowicz była przeciwnikiem Okrągłego Stołu, który uważała za zdradę i dogadanie się komunistów z częścią opozycji, opanowaną przez agentów SB. Krytykowała przemiany polityczne w Polsce po 1989 r. O współpracę ze służbami specjalnymi PRL Walentynowicz oskarżała wielokrotnie publicznie Lecha Wałęsę. W maju 2006 r. została odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego. Na podstawie jej życiorysu Volker Schloendorff nakręcił w 2006 r. film „Strajk”. Walentynowicz sprzeciwiała się produkcji tego obrazu.

Janusz Kurtyka, prezes IPN

Urodził się 13 sierpnia 1960 roku w Krakowie. Tu ukończył historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, napisał doktorat w PAN, a potem habilitację. Od 1979 r. był działaczem opozycji w Krakowie. Współtworzył Niezależne Zrzeszenie Studentów, był członkiem Komitetu Założycielskiego NZS UJ. W 1989 r. został przewodniczący koła NSZZ „Solidarność” krakowskich placówek Instytutu Historii PAN.
Historia była jego największą pasją. I to zarówno tak średniowieczna jak i współczesna. Napisał ok. 140 książek i artykułów, publikowanych w różnych polskich i zagranicznych periodykach. Nienawidził wypaczania prawdy historycznej. Swoim dzieciom nie pozwał oglądać serialu „Czterej pancerni i pies”, bo uważał, że przekłamuje od fakty i wypacza myślenie o tamtych czasach. Był zagorzałym antykomunistą i zwolennikiem wyeliminowania z życia politycznego i publicznego SB-ków i konfidentów. Chylił jednak czoła przed ludźmi naprawdę wielkimi. W jednym ze swoich ostatnich wywiadów, stwierdził, że choć Ryszard Kapuściński był uwikłany politycznie to na pewno był wybitnym publicystą i dziennikarzem.
Wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Przemyślu. Od roku 2000 kierował krakowskim oddziałem IPN. Kolegium instytutu we wrześniu 2005 r. zarekomendowało go na szefa Instytutu Pamięci Narodowej. W grudniu 2005 r. Sejm wybrał go na prezesa IPN.

Żonaty, dwóch synów.

Lista pasażerów prezydenckiego samolotu

Otwarta licencja


Tagi


Artykuły powiązane

Zarządzanie rezerwami dewizowymi NBP

Kategoria: Analizy
Na koniec 2021 r. rezerwy dewizowe NBP osiągnęły równowartość 166 mld dol., wzrastając sześciokrotnie w stosunku do poziomu z 2000 r. i niemal dwukrotnie w ciągu ostatniej dekady. W rankingu krajów dysponujących największymi rezerwami dewizowymi Polska plasuje się na wysokiej 20. pozycji.
Zarządzanie rezerwami dewizowymi NBP