Fot. NBP
Cel inflacyjny to najprościej rzecz biorąc taka strategia polityki pieniężnej, w której bank centralny wyznacza poziom inflacji w danym okresie i za priorytet stawia sobie osiągnięcie tego poziomu. Sprzyja to przejrzystości polityki pieniężnej i pozwala łatwo rozliczać skuteczność.
„Dotychczas żaden kraj nie zdecydował się na oficjalną rezygnację ze strategii celu inflacyjnego. Co więcej, dwa z największych krajów, tj. Stany Zjednoczone i Japonia formalnie przybliżyły swoje strategie do strategii celu inflacyjnego, ogłaszając publicznie cel dla inflacji. Ponadto pojawiają się sygnały o rozpatrywaniu możliwości wprowadzenia strategii celu inflacyjnego przez kolejne banki centralne gospodarek wschodzących (np. Bank Indii), czy nawet o procesie przechodzenia do formalnego stosowania tej strategii (np. Bank Rosji, Bank Kenii)” – czytamy w raporcie „Ewolucja strategii celu inflacyjnego w wybranych krajach” Instytutu Ekonomicznego NBP.
Autorzy dodają jednak, że w sytuacji, w której niektóre z krajów znalazły się po kryzysie w tzw. pułapce płynności, ich strategie de facto nie są już „czystą” postacią strategii celu inflacyjnego, a wzrost zadłużenia zarówno sektora publicznego jak i prywatnego powoduje, że polityka pieniężna bywa coraz częściej podporządkowana celowi stabilności finansowej.
W raporcie analizowanych jest dziewięć przykładów modyfikacji strategii celu inflacyjnego np. wprowadzenie do strategii także celu kursu walutowego na Węgrzech, wprowadzenie celu w postaci inflacji bazowej w Czechach, czy zmniejszenie znaczenia celu inflacyjnego na rzecz nominalnego PKB (Wielka Brytania).
Nie zabrakło też informacji o Polsce. NBP realizuje strategię celu inflacyjnego od 1998 r., a dotychczasowy cel na poziomie 2,5 proc. +/- 1 pkt proc. wprowadzono 10 lat temu. Od tego momentu „średni poziom inflacji CPI w Polsce wyniósł 2,7 proc. rocznie, a więc był praktycznie zgodny z celem” – zauważają autorzy raportu.
>>cały raport: NBP
Oprac. MAP
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
