Jeśli nowy rząd grecki nie osiągnie szybko porozumienia z MFW, Komisją Europejską i EBC, Grecji zabraknie pieniędzy w marcu na spłatę długów – musi w najbliższych dwóch miesięcy spłacić 3,4 mld euro MFW. Rząd wydaje 2,5 mld euro miesięcznie, a zasoby gotówkowe wynoszą aktualnie 1,9 mld. Wpływy podatkowe gwałtowne spadły w okresie poprzedzającym wybory. Od początku grudnia odpływ kapitału wyniósł 10 mld euro. Premier Tsipras liczy na zorganizowanie wielkiej konferencji poświęconej długowi, na której dojdzie do jego redukcji, podobnie jak w 1953 roku w przypadku Niemiec.
W Chinach rośnie gwałtownie zadłużenie korporacji państwowych. Jeśli rządowi faktycznie zależy na stabilności systemu finansowego, powinien rozpocząć prywatyzację, by zmniejszyć ryzyka – pisze Ryan Rutkowski z Peterson Institute. Firmy państwowe mają 50-procentowy udział w puli kredytów korporacyjnych i są najbardziej narażone na upadłości. Ich wskaźnik długu do kapitału sięga 200 procent, podczas gdy w prywatnych wynosi 115 proc. Jednak prywatyzacja sektorów uznawanych za strategiczne (koleje, poczta, telekomunikacja, ropa i gaz, energetyka), jest mało prawdopodobna, a sektorów mniej strategicznych (nieruchomości, budownictwo, przemysł metalowy) może być trudna, ze względu na słabe perspektywy wzrostu przy wysokich wskaźnikach wartości księgowej.
Profesor London School of Economics Keyu Jin opisuje, jak biurokracja sprytnie hamuje reformy w Chinach, które miały przesunąć część władzy z rządu na rynki. Przykłady pochodzą m.in. z zarządzania firmami państwowymi, które miało eliminować monopole i z kontroli przepływów kapitałowych. Drugie pole konfliktów leży na styku władz centralnych i lokalnych. Rządy lokalne są zmuszane do pokrywania wydatków publicznych w wysokości nieproporcjonalnie wyższej niż ich udział w dochodach. Biurokracja centralna nie chce jednak zmienić modelu podziału dochodów. Nie będzie przeciwdziałała reformom wprost, lecz podsycając strach przed napięciami społecznymi i niestabilnością w gospodarce, by zachować swoja pozycje i prerogatywy.
O mitach polityki przemysłowej odkurzanych w krajach rozwijających się pisze Luis Moreno, prezes Panamerykańskiego Banku Rozwoju. W latach 50. i 60. rządy krajów Ameryki Łacińskiej zastępując import krajową produkcją, planując gałęzie przemysłu do rozwoju i wprowadzając selektywną ochronę rynków (cła , kwoty i licencje importowe) starały się przyspieszyć przemiany z państw – dostawców surowców w państwa uprzemysłowione. Mimo kilku sukcesów jak Embraer w Brazylii, czy przemysłowa hodowle łososia w Chile, rządy na ogół wybierały przegranych, ponieważ nie potencjał konkurencyjny, lecz naciski polityczne kierowały procesem selekcji. W latach 80.i 90. ta polityka została zmieniona na bardziej otwartą i prorynkową, ale zmiany okazały się niedostateczne, jeśli chodzi o produktywność. Teraz rządy znowu próbują sprawdzić potencjał aktywnej polityki przemysłowej. Zanim popełnią te same błędy co kiedyś, powinny najpierw odpowiedzieć na trzy pytania: czy rzeczywiście rynek poniósł porażkę w danej branży, czy proponowana polityka będzie efektywnym remedium na tę porażkę i czy kraj ma odpowiednie instytucje, by taka politykę przemysłową realizować. Ciekawy przykład porażki w Kostaryce i sukcesu w Argentynie, jeśli chodzi o politykę w sprawie uprawy ryżu.
Tam gdzie rosną ceny mieszkań, tam rosną także w ceny różnych towarów w lokalnych sklepach – wynika z analiz danych z kodów paskowych danych uzyskanych w 2400 lokalizacji w USA. Tam gdzie ceny nieruchomości podwoiły się, tam ceny produktów rosły o 15 do 20 procent; detaliści podwyższali swoje marże licząc na efekt bogactwa.
W poniedziałek KGHM ogłosił swoje plany strategiczne i inwestycyjne do 2020 roku. M.in. jak podaje agencja ISB cytując komunikat KGHM: ” Celem strategicznym KGHM Polska Miedź jest opracowanie oraz przemysłowe wdrożenie nowoczesnych technologii niezbędnych do rozwoju pierwszej na świecie inteligentnej kopalni opartej o sieci neuronowe”. Na razie KGHM ma jednak problem w kopalni Sierra Gorda w Chile. Jak podaje portal wnp.pl załoga w ubiegłym tygodniu odrzuciła propozycje zarządu dotyczące warunków układu zbiorowego. Według gazety „El Mercurio” powodem protestu są tarcia dotyczące kwestii płacowych, a także socjalnych. „Kierownictwo kopalni Sierra Gorda prowadzi standardowe negocjacje z partnerami społecznymi – tłumaczy spółka. Są one przeprowadzane i przebiegają w całości zgodnie z lokalnym prawem. Liczymy na to, iż w trakcie tych negocjacji strony osiągną porozumienie i do zapowiadanego strajku nie dojdzie. Jednak trzeba brać pod uwagę także scenariusz przeciwny”.
W najnowszym The Economist o wynikach badan ekonomistów Konsensusu Kopenhaskiego, którzy sprawdzają, jakie korzyści za jednego zainwestowanego dolara przyniosą różne możliwe cele postmilenijne (będą wybierane przez ONZ w tym roku z ponad 160 propozycji). O pracach Konsensusu informujemy, nie tylko dlatego, że są ciekawe merytorycznie, ale też ze względu na sposób traktowania tematu – zamiast opowiadania o dobrobycie, jaki ma przynieść interwencja publiczna, rzeczowe rachunki i analiza cost benefit. Z dotychczasowych ustaleń – największe korzyści przynosi liberalizacja handlu (ponad 2000 dol. za 1 dolara inwestycji) i dostęp do środków antykoncepcyjnych (120 dol). Mniejsze, ale też znaczne m.in. wzrost migracji, zwalczanie gruźlicy i malarii. Rozbudowana informacja na stronie Copenhagen Consensus jest tu, natomiast artykuł The Economist tu.
Knight Frank w ramach raportu Global Cities 2015 opublikował na jednej stronie indeks kosztów utrzymania dla generacji Y, czyli pokolenia urodzonego po 1985 roku. Z indeksu wynika, że w Warszawie absolwenci muszą dopłacić do utrzymania w każdym miesiącu ok. 2 procent. Wśród 20 miast świata stolica Polski jest na 2 miejscu od końca, a młodym ludziom lepiej żyje się m.in. w Madrycie, Meksyku czy Pekinie, gdzie po wydatkach zostaje im jedna trzecia do połowy pensji. Lepiej żyje się także młodym w Bangalore (Indie), czy Kapsztadzie (RPA). Na stronie Knight Frank (skąd można pobrać raport) nie dostrzegliśmy jednak nic o metodologii badania, jest tylko informacja, że uwzględniano pierwszą płace, koszty wynajmu mieszkania, opłaty za media komunalne, produkty żywnościowe, a także koszty kawy i piwa. Wspominam o nim tylko dlatego, że nagle objawił się na jednym z popularnych polskich portali i obawiam się, że będzie bezkrytycznie cytowany.
Na deser ciąg dalszy tragikomedii z lotniskiem międzynarodowym w Radomiu, na które nie latają samoloty, bo nie ma chętnych, ale zatrudnia już 142 osoby. Tym razem wojewoda mazowiecki, Jacek Kozłowski, który nie szczędzi krytyki pomysłodawcom lotniska, ale sam maczał palce w jego powstaniu, mówi, że „trzeba szukać jakiegoś rozwiązania, poprzez partnerstwo – najlepiej z lotniskiem najbliższym, czyli Portem Lotniczym im. Chopina. Porozumieć się, aby jakiś kawałek tego co mają, mógł obsłużyć usługowo Radom. Doprowadziłem do spotkania i przyjazdu do Radomia dyrektora PPL oraz prezesa LOT-u, gdyż trzeba szukać porozumienia z największym przewoźnikiem w Polsce oraz największym operatorem lotnisk, żeby nie stracić więcej i uchronić chociaż część nieodpowiedzialnie zatrudnionych przed utratą pracy. I to jak najszybciej. (…) LOT i PPL mają dla Radomia ciekawe propozycje. Mam nadzieję, że niedługo wszyscy je poznamy”. Też mam taką nadzieję. A ile można stracić?
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
