Grecja o krok od bankructwa

Paul Krugman zastanawia się, czy Europa wpędzi w upadłość greckie banki odcinając im płynność, a Syriza będzie musiała odpuścić, czy też przeciwnie, Syriza nie odpuści, bo utrzymanie dotychczasowych zobowiązań oznaczałoby transferowanie do wierzycieli nadwyżki pierwotnej wynoszącej 4,5 proc. PKB rok w rok. Krugman raczej opowiada się za drugim wariantem – Syriza postawi na swoim, Europa tak czy siak zredukuje dług. A w dwóch konkretnych sprawach Krugman gotów jest się założyć: po pierwsze, że Syriza nie podkuli ogona w kilka dni po wygranych wyborach i po drugie, że gdyby wierzyciele zmusili Grecję do wyjścia ze strefy euro, a zwłaszcza gdyby po jednym – dwóch chaotycznych latach Grecja stanęła na nogi – efekt zarazy jest pewny.

I jeszcze analiza dwóch wariantów, co wyszłoby na korzyść Grecji – rozmowy i porozumienie z wierzycielami (kontynuowanie spłat, przestrzeganie warunków), czy wejście w ograniczony, ale jednak konflikt z nimi, wstrzymanie części reform strukturalnych itd. Według modelu ekonometrycznego Costasa Milasa z uniwersytetu w Liverpoolu w pierwszym przypadku wzrost PKB wyniósłby 2 proc. w 2015 i 3,0 proc. w 2016 roku, natomiast w drugim pojawiłaby się znowu recesja 0,5 proc. w 2015 r. i 2,4 proc. wzrostu w 2016 r. W pierwszym wariancie spread między rentownościami obligacji greckich i niemieckich zmniejszyłby się w kolejnych latach do 6 i 4 procent, w drugim wariancie najpierw spread wzrósłby do 13 procent, a potem obniżył w 2016 r. do 6 procent.

Natomiast Allister Heath z „Telegraph” uważa wprost przeciwnie, najwyższy czas, by Grecja wyszła ze strefy euro, zbankrutowała i ruszyła do przodu.

Z zaległości greckich. Handelsblatt 13 stycznia opublikował list otwarty Alexisa Tsiprasa, dziś premiera Grecji, do Niemców. Cały list jest dobrze napisany, najciekawsza myśl: czy można mówić , że Grecja wyszła z recesji, jeżeli produkt nominalny nadal spada, a realnie wzrasta tylko dlatego, że ceny spadają jeszcze szybciej, niż produkt. I oryginalne określenie przez Tsiprasa tego, czemu poddawana jest Grecja: „fiskalne podtapianie” – fiscal waterboarding, nawiązujące do jednej z metod torturowania terrorystów z Al Kaidy.

James G. McGann, z Uniwersytetu Pensylwanii ogłosił nową listę najważniejszych think tanków na świecie. W krajowej polityce ekonomicznej (Top Domestic Economic Policy Think tank) polski CASE jest na 11 miejscu na świecie, a demos Europa na 42. Pierwsza 11-tka wygląda tak:

1. Brookings Institution (United States)
2. National Bureau of Economic Research (NBER) (United States)
3. Adam Smith Institute (ASI) (United Kingdom)
4. Peterson Institute for International Economics (PIIE) (United States)
5. Cato Institute (United States)
6. Bruegel (Belgium)
7. RAND Corporation (United States)
8. German Institute for Economic Research (DIW) (Germany)
9. Heritage Foundation (United States)
10. Center for American Progress (CAP) (United States)
11. Center for Social and Economic Research (CASE) (Poland)

Polski Instytut Spraw Międzynarodowych znalazł się na 19 miejscu, jeśli chodzi o politykę międzynarodową, CASE na 29 w kategorii think tanków zajmujących się rozwojem międzynarodowym i jeszcze raz CASE (26 pozycja) w grupie think tanków zajmujących się międzynarodową polityką gospodarcza (Top International Economic Policy Think Tanks). Pierwsza 10-tka w kategorii ekonomia międzynarodowa wygląda tak:

1. Peterson Institute for International Economics (PIIE) (United States)
2. Brookings Institution (United States)
3. Bruegel (Belgium)
4. National Bureau of Economic Research (NBER) (United States)
5. Adam Smith Institute (ASI) (United Kingdom)
6. RAND Corporation (United States)
7. Chatham House (United Kingdom)
8. Institute of World Economy and International Relations (IMEMO RAS) (Russia)
9. Center for Strategic and International Studies (CSIS) (United States)
10. American Enterprise Institute for Public Policy Research (AEI) (United States)

Kategorii jest kilkanaście i nie dotyczą tylko kwestii ekonomicznych. Ranking powstaje w dość skomplikowanej procedurze i według licznych kryteriów na podstawie ocen ekspertów.

Szwecja jest przeceniana ekonomicznie. Prof. Tyler Cowen uzasadnia dlaczego. Między innymi jej poziom edukacji bardzo się pogorszył, w szybkim tempie postępuje deindustrializacja, wyczerpały się łatwe do osiągnięcia czynniki wzrostu (na przykład zatrudnienie kobiet już jest bardzo wysokie, przeprowadzono deregulację, prywatyzację etc.), zadłużenie gospodarstw domowych w relacji do dochodów jest jedno z najwyższych na świecie, słabnie poparcie dla tradycyjnych partii, rośnie ryzyko geopolityczne ze strony Rosji.

Ciekawe rozważania na temat konsolidacji energetyki, tym razem z punktu widzenia akcjonariuszy. Fragment: „Można albo zadowolić akcjonariuszy PGE, którzy kupią Energę tanio, albo zadowolić akcjonariuszy Energi, kiedy PGE kupi Energę drogo. Trudno będzie zadowolić obie strony – ocenia Bartłomiej Kubicki, analityk Societe Generale.”. Z kolei Paweł Puchalski z BZ WBK mówi tak:

„Akcjonariusze, których zainteresował profil grupy Energa, w mojej ocenie istotnie inny i dużo bardziej atrakcyjny niż profile pozostałych trzech grup, niekoniecznie będą chcieli zaakceptować profil PGE. Przy przeprowadzaniu konsolidacji kluczowe będzie poszanowanie akcjonariuszy mniejszościowych i zachowanie ich interesów. W praktyce będzie się to sprowadzało do odpowiedniego parytetu wymiany akcji. To nie będzie łatwe, ale tak trzeba to zrobić, żeby przekonać inwestorów zagranicznych, że Polska nie jest rynkiem o bardzo wysokim ryzyku inwestowania.”

Czyje interesy są ważne? Zdominowana przez przedstawicieli Skarbu Państwa i załogi Rada Nadzorcza Jastrzębskiej Spółki Węglowej nakazała zarządowi przywrócenie do pracy zwolnionych za nielegalny strajk związkowców z kopalni Budryk. Co też i zarząd niezwłocznie uczyni.

Resort skarbu wstrzymał prywatyzację Polskiej Żeglugi Bałtyckiej „w związku z opiniami lokalnej społeczności opowiadającymi się przeciwko procesowi prywatyzacji PŻB.”

Japan Times pisze o hotelu, który zostanie otwarty w Nagasaki 17 lipca. Załogę stanowią roboty, nie ma w nim kluczy – zamiast tego systemy rozpoznawania twarzy.

Wall Street Journal pisze o górskiej miejscowości w Szwajcarii, w której w hotelach i restauracjach kurs franka do euro jest od 2011 stały w miesiącach zimowych i wynosi 1,35 franka za euro. Jest też przestrzegany przez ogromna większość sklepów, właścicieli wyciągów, hoteli i restauracji. Miejscowi hotelarze są szczególnie zadowoleni, bo po styczniowym skoku franka do parytetu z euro, w innych miejscowościach były setki odwołań rezerwacji, a w Graechen – żadnych.

Poprzednie zdjęcie> Następne zdjęcie Zamknij pokaz zdjęć