Koniec recesji, początek depresji?

Nie milkną echa przesłuchania w Kongresie szefa Rezerwy Federalnej Bena Bernanke. Pośrednio w dyskusji z nim wraz z Kongresmenami wzięli udział ekonomiści. O pytania od nich poprosił dziennik „Wall Street Journal”, który przekazał je uczestniczącemu w debacie sen. Davidowi Vitterowi. Senator przesłał je w liście do szefa Fedu. Wszystkie pytania wywołały długą dyskusję. Ale pytania Brada DeLonga szczególnie wybrzmiało na Kapitolu: Dlaczego nie przyjął Pan 3 proc. celu inflacyjnego?

Bernanke odpowiedział, że mógłby  być to sygnał dla opinii publicznej, że bank centralny nie chce zwalczać inflacji. A tym samym zmniejszyłby skuteczność polityki monetarnej.

The anchoring of inflation expectations is a hard-won success that has been achieved over the course of three decades, and this stability cannot be taken for granted. Therefore, the Federal Reserve’s policy actions as well as its communications have been aimed at keeping inflation expectations firmly anchored.

Marginal Revolution kwaśno zauważa, że w USA nie ma już niezależnego banku centralnego. I dodaje, że DeLong ma rację co do wpływu celu inflacyjnego na zmniejszenie bezrobocia.

I still favor a two percent target (three would be fine too) for the rate of price inflation today.  But it matters when we implement such a policy.  The longer we wait, the more we miss out on its potential benefits.  For instance it’s easier for AD-robust market conditions to signal to employers not to lay off workers than it is for market conditions to signal that workers should be rehired.  The longer we wait, the more the inflation (and its expectation) loses its potency.

W tym kontekście o teorii cykliczności monetarnej pisze Arnold Kling z Econlog.

Nad polityką Bernanke zastanawia się Paul Krugman

the notion of an unchanging inflation target — not to be revised even in the face of the worst slump since the Depression — has acquired a sort of mystical force; it has become identified with the notion of Civilization, in much the way that a previous generation assigned mystic significance to the gold standard.

The Big Picture zupełnie stracił nadzieję na lepsze i pisze o tym, że choć recesja się kończy, to zaczyna się depresja.

So where are we, then?  We are in a fake recovery that could last as long as three or four years or could peter out very quickly in a double dip recession.

Jakby na potwierdzenie swojej diagnozy The Big Picture rozwija też dzisiejszy tekst z „Wall Street Journal” przekonujący, że mamy najgorsze notowania na giełdzie amerykańskiej od dwóch dekad. The BP opisuje tylko miniona dekadę:

The current horrific decade lost half a percent each year on average versus average annual returns of about 10-12% over the past century. Why? This under-performance is payback for the massive gains in the salad days of the late 1990s. As the table at right shows, the gains were far above median.

Ten sam tekst dostrzega Calculated Risk.

This is definitely a „quirk of the calendar”, but is has been a difficult 10 years. On employment, there were 130,532,000 payroll jobs in December 1999, and 130,996,000 payroll jobs in November 2009; an increase of 464 thousand jobs. However the preliminary estimate of the annual benchmark revision „indicates a downward adjustment to March 2009 total nonfarm employment of 824,000”. So it appear there will be fewer payroll jobs at the end of the aughts than at the beginning.