Mario Monti CC BY-ND Italian Embassy
Zawsze szanowałem Montiego jako eurokomisarza oraz mądrego obserwatora europejskich spraw, jestem jednak znacznie bardziej sceptyczny wobec jego działalności jako premiera Włoch. Bezkrytyczne czasami uznanie, którym się cieszył oparte było na powszechnym przekonaniu, że można rozwiązać problemy kraju odsuwając na bok politykę, wdrażając kilka reform i wprowadzając ostre oszczędności. We Włoszech zapanował konsensus co do tego, że osiągnąć to może tylko technokratyczny rząd.
Magia Montiego działała znacznie dłużej niż przypuszczałem. Rentowność włoskich dziesięciolatek spadła o ok. 200 punktów bazowych w trakcie jego kadencji, ponieważ inwestorzy, w desperacji oczekujący na dobre wiadomości, chcieli po prostu w tę magię wierzyć. Ale ten rok Montiego w gabinecie premiera okazał się bańką, z której właśnie schodzi powietrze. Już wkrótce Włosi i zagraniczni inwestorzy uświadomią sobie, że za jego rządów niewiele się zmieniło, poza tym, że gospodarka wpadła w głęboką depresje.
Cały artykuł na stronie Financial Times.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
