Ze strony Eurostatu ciekawe dane o produkcji przemysłowej. Okazuje się że przyjmując rok 2010 jako bazowy (100) do czerwca 2014 najbardziej wzrosła ona w Rumunii – 128,3, Estonii – 127 i na Słowacji 126,1. Polska jest na szóstym miejscu – wskaźnik 113,3 (dane odsezonowane i uwzględniające liczbę dni roboczych).
Z kolei GUS w specjalnej publikacji na temat jakości życia w Polsce pokazuje kilkadziesiąt wskaźników gospodarczych i społecznych. Przykładowo: przeciętny miesięczny dochód rozporządzalny 1682 zł, udział wydatków na utrzymanie mieszkania w wydatkach ogółem 20,8 proc., wskaźnik ogólnego zadowolenia z pracy 70,3 proc., pracujący w wydłużonym czasie pracy 14,4 proc., mediana wynagrodzeń 3115 zł, osoby korzystające z internetu (w wieku 16-74 lata) 63 proc., zaufanie do innych osób 43,7 proc., brak możliwości pokrycia nieoczekiwanego wydatku 47,3 proc. gospodarstw domowych, zaufanie do systemu politycznego 13,3 proc. Sam wskaźnik dla pojedynczego roku niewiele jeszcze mówi, przydałoby się porównanie z, powiedzmy, 2007 rokiem (może być trudne ze względu na to, że niektóre badania robione były niedawno po raz pierwszy) i z innymi krajami Unii Europejskiej, zwłaszcza z centralnej i południowej Europy. Publikacja ma jednak pewną wartość dodatkową – opis, skąd są zaczerpnięte są poszczególne wskaźniki, dzięki czemu można próbować ją uzupełnić samodzielnie.
Europejski Instytut Badań Kredytu (ECRI) opublikował dane o kredycie dla gospodarstw domowych w Europie w 2013 roku. W większości krajów nadal postępuje proces zmniejszania obciążeń kredytowych – przyrost kredytu zanotowano tylko w dziewięciu: na Słowacji, w Luksemburgu, Szwecji, Polsce, we Francji, na Malcie, w Czechach, Belgii i Bułgarii. Z grubsza w tych samych krajach kredyt wzrósł także najbardziej od 2007 roku – na Słowacji podwoił się, w Polsce przyrósł o 80 procent. Najbardziej zmniejszył się (czyli najszybszy był proces zmniejszania dźwigni – deleveraging) w Irlandii i republikach bałtyckich.
Dwa komentarze na temat sytuacji w Rosji. William Pomeranz pisze dla Reutersa o strategii prezydenta Putina wobec Ukrainy i świata zachodniego oraz jej skutkach politycznych i gospodarczych, zwłaszcza w wymiarze międzynarodowym. Po latach zbliżenia polityka Putina prowadzi do samoizolacji. Ma to swoja cenę polityczną, ale Putin gotów jest ją płacić (a nawet jeszcze wyższą), gdyż udało mu się wzmocnić swoją władzę i uzyskać poparcie społeczne. Jest silniejszym przywódcą, ale i bardziej narażonym na wstrząsy.
Natomiast Sergiej Guriew, profesor ekonomii, wylicza czysto ekonomiczne przesłanki dla tezy, że sankcje ekonomiczne nałożone na Rosję wcale nie są słabe. Ograniczenia w pozyskiwaniu kapitału przez banki są bolesne, gdyż dług zagraniczny rosyjskich banków wynosi 214 mld dol., z czego połowa jest do zwrotu w ciągu najbliższych 12 miesięcy. Dług korporacji jest jeszcze większy – 432 mld w tym 128 mld dol. do zapłacenia w ciągu roku. Centralny Bank Rosji chcąc powstrzymać odpływ kapitału podwyższył stopy procentowe z 5,5 do 8 proc. co przyhamuje kredyt. Akcje na giełdzie w Moskwie – mimo wielkiego dyskonta już wcześniej – straciły od stycznia kolejne 16 procent (w Brazylii notowania wzrosły o 13, w Turcji o 27 procent). Ze względu na problemy finansowe prawdopodobne jest wprowadzenie podatku obrotowego, niezależnie od VAT. Konkluzja – konsumpcja podwoiła się w ostatnich latach dzięki integracji z gospodarką światową i to decyduje o popularności prezydenta Putina. Jednak w warunkach sankcji dalszy taki wzrost jest nie do podtrzymania.
Ambrose Evans-Pritchard w Daily Telegraph wylicza zaś słabości włoskiej gospodarki i stwierdza, że bez wyjścia ze strefy euro nie będzie możliwa poprawa sytuacji. W obszernym tekście liczne argumenty, dlaczego jest to możliwe i potrzebne.
Osiągnięciach zdecentralizowanego i wolnorynkowego modelu Szwajcarii opisuje Richard Rahn, głównie pokazując czołowe lokaty w światowych rankingach gospodarczych, konkurencyjności, wolności gospodarczej etc. Po czym zwraca uwagę, że Szwajcarom udało się stworzyć system, w którym politycy nawet nie są specjalnie znani obywatelom, nie mówiąc o kulcie jednostki czy silnych osobowościach. Dzięki czemu nie przepychają na siłę błędnych decyzji. „Zanim zdecydujemy się dokonać istotnej zmiany w kraju, inne kraje zdążą udowodnić, że to zła idea” cytuje Rahn żartobliwy komentarz szwajcarskiego przyjaciela.
Jedyne „zastrzeżenie” – Szwajcaria będąc eksporterem tak wielu świetnych towarów, nie potrafiła wyeksportować swojego zdecentralizowanego modelu, a być może sprawdziłby się w krajach rozdzieranych przez etniczne i religijne konflikty, takich jak Irak. Szwajcarzy nadal przedstawiani są w mediach jako chciwi i źli ludzie (bankierzy), powinni zaś być pozytywnymi bohaterami, chroniącymi prawa jednostki i jej wolność oraz alokującymi globalny kapitał tam, gdzie będzie najlepiej spożytkowany – podsumowuje Rahn.
Bardzo oryginalna informacja kryminologa Jamesa Martina z Uniwersytetu Macquaire w Australii na temat czarnego rynku narkotyków i ich sprzedaży on-line oraz wykorzystywaniu przez handlujących rozwiązań marketingowych z legalnej gospodarki. Najbardziej pikantne cytaty ze stron handlarzy – choć jak zastrzega autor nie można zweryfikować ich prawdziwości: ”Jesteśmy zespołem libertariańskich handlarzy kokainą. Nigdy nie kupujemy koki od kartelu narkotykowego! Nigdy nie kupujemy od policji! Pomagamy rolnikom w Peru i Boliwii oraz kilku studentom chemii w Brazylii, Paragwaju i Argentynie. Przestrzegamy zasad „fair trade”. Albo „ To jest najlepsze opium, jakie kiedykolwiek próbowałeś. Kupując je wspomagasz lokalnych farmerów na wzgórzach Gwatemali i nie finansujesz okrutnego kartelu narkotykowego”.
Na deser do obejrzenia zabawne podsumowanie welfare state.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
