Bjorn Lomborg podsumowuje kierowany przez niego projekt oceny celów postmilenijnych. Ponad 100 ekspertów współpracujących z Copenhagen Consensus, w tym dwóch noblistów, oceniło ponad 100 potencjalnych celów i wybrało 19, w których otrzyma się najwyższe efekty. Zgrupowano je w trzech kategoriach: ludzie, planeta i dobrobyt.
W pierwszej grupie: ludzie, która dotyczy głównie zagadnień związanych ze zdrowiem, znalazły się: obniżenie chronicznego niedożywienia dzieci, obniżenie zachorowalności na malarię i gruźlicę, uniknięcie infekcji HIV w wyniku obrzezania, zmniejszenie liczby zgonów z powodu chorób chronicznych, redukcja umieralności niemowląt, zwiększenie dostępności szczepień dla dzieci, dostępne dla każdego planowanie rodziny i wyeliminowanie przemocy wobec dziewcząt i kobiet.
W odniesieniu do planety cztery najbardziej efektywne cele to: likwidacja subsydiów do paliw kopalnych, zmniejszenie o połowę strat w rafach koralowych, podatek od zanieczyszczeń związanych z energetyką i zmniejszenie zanieczyszczeń wynikających z używania wewnątrz domostw naturalnego nawozu jako paliwa do pieców.
Jeśli chodzi o dobrobyt mamy tu: zniesienie restrykcji w handlu międzynarodowym, poprawę w zakresie równości kobiet i mężczyzn jeśli chodzi o własność a także w biznesie i polityce, zwiększenie wydajności rolnictwa, poprawę edukacji dziewcząt, rozwój przedszkoli w Afryce Subsaharyjskiej i powszechne szkolnictwo podstawowe na tych terenach.
Skoncentrowanie się na tych 19 celach dałoby korzyści od 20 do 40 dolarów z każdego zainwestowanego dolara.
Ciekawa analiza Nicka Cunninghama z portalu oilprice.com na temat przyszłości sektora energii nuklearnej: by odnieść sukces energetyka nuklearna musi dokonać przełomowych innowacji jeśli chodzi o koszty i bezpieczeństwo. W ciągu najbliższych 25 lata połowa reaktorów będzie musiała być wyłączona ze względu na wiek. Największe nadzieje na ich zastąpienie pokładane są dziś w małych, modularnych reaktorach SMR o mocy jednej dziesiątej dotychczas instalowanych, które będą tańsze i bezpieczniejsze, produkowane seryjnie, z możliwością dokładania kolejnych modułów przez inwestora.
O nowym projekcie budowy fabryki metanolu z węgla entuzjastycznie w portalu wnp.pl wypowiada się chemik i były premier Jerzy Buzek: „Jeśli wykorzystamy węgiel do takich celów, do których dotąd węgiel nie był używany, a więc do produkcji gazu, który musimy kupować m.in. w Gazpromie, to to będzie bardzo dobry projekt. Ten projekt da nam bezpieczeństwo energetyczne i pozwoli na uniezależnienie się od dostaw gazu z zewnątrz a jednocześnie zwiększy stabilność cen, ponieważ ceny gazu z zewnątrz są niestabilne. Obecnie są niskie ceny węgla, które nie są korzystne dla przemysłu węglowego, ale są bardzo korzystne dla tych, którzy chcą z węgla produkować gaz, czyli dla polskiej chemii”. Po czym w ostatnim zdaniu informacji dowiadujemy się, że analiza opłacalności projektu dopiero jest w przygotowaniu. Fabryka ma kosztować 2,5 mld zł.
10 rzeczy , które Niemcy powinny zrobić, by uratować strefę euro wylicza Daniel Stelter, wieloletni konsultant Boston Consulting Group. To, m.in., przyznanie, że 3 do 5 bilionów euro długu publicznego i prywatnego nie zostanie spłacone i powinno być umorzone oraz zgoda na euroobligacje, w części kupowane przez ECB. Niemcy powinny wykazać solidarność z krajami Południa, polegającą na pomocy w pozbyciu się nawisu długu oraz odpuścić nacisk na politykę oszczędności w zamian za prawdziwe reformy.
Natomiast Hans Werner Sinn pisze bez większego przekonania o uruchomieniu luzowania ilościowego jako teoretycznej szansie na poprawę konkurencyjności krajów południa Europy. Ceny w nich powinny się obniżyć o 30 proc. względem całej eurostrefy, by odzyskały konkurencyjność. Z krajów PIIGS udało się to dotychczas tylko w pewnym stopniu Irlandii (spadek cen względnych wyniósł 13 proc.), w innych albo nie obniżyły się w ogóle jak we Włoszech i Portugalii, albo o zaledwie 6-8 proc. jak w Hiszpanii i Grecji. QE może prowadzić do inflacji zerowej w krajach Południa i inflacji wyższej w krajach Północy (np. 1 proc. we Francji , 4 proc. w Niemczech), czyli po wielu latach poprawić konkurencyjność Południa tylko, jeśli kraje te nie porzucą polityki oszczędności.
O szokującej krótkowzroczności Ameryki w sprawie chińskiej inicjatywy banku inwestycyjnego Asian Infrastructure Investment Bank (AIIB) pisze Ambrose Evans-Pritchard. Amerykanie próbowali zniechęcić Brytyjczyków – i nie tylko ich – do tej inicjatywy, ponieważ traktują Chiny jako wroga ekonomicznego. Tymczasem idea AIIB jest z wielu powodów sensowna i nic dziwnego, że Brytyjczycy, a także Niemcy, Francja , Włochy, zapewne Korea i Australia przystąpią do niej, nie słuchając sugestii Amerykanów. Na początek bank ma mieć kapitał w wysokości 50 mld dol. W ten sposób Chiny będą inwestowały swoje nadwyżki w projekty infrastrukturalne w Azji, zamiast w obligacje USA czy Niemiec, nadymając bąbel na rynku.
Do czytania na weekend obszerny esej na temat jak zmienił się język Banku Światowego w ostatnich dwóch dekadach w porównaniu z latami 60. Kiedyś związany z życiem codziennym – inwestycje, infrastruktura, koleje, rolnictwo, zmienił się w język świata finansów i zarządzania.
Polska. Były wiceminister spraw zagranicznych Krzysztof Szczerski chce zablokowania sprzedaży ziemi obcokrajowcom. Mówi portalowi wpolityce.pl: ”Okres przejściowy dotyczący handlu ziemią zakładał wzrost poziomu życia i zarobków w Polsce. Tłumaczono nam, że gdy okres przejściowy się skończy, ceny ziemi w Polsce wyrównają się z cenami ziemi zagranicą, a więc ziemia w Polsce nie będzie bardzo atrakcyjną dla ludzi na Zachodzie. Dziś widać, że dzieje się inaczej. Widać bardzo dużą nierównowagę potencjału nabywczego. I właśnie dlatego należy rozważyć wprowadzenie obostrzeń dotyczących obrotu ziemią. Taka zmiana prawa jest do przeprowadzenia”.
W całym wywiadzie jest bardzo wiele o tym, jak wydusić w Unii zgodę na odejście do zobowiązań traktatowych, o taktyce, której elementem powinno być referendum w tej sprawie itd., ale nie ma ani słowa o tym, dlaczego zdaniem ministra w ogóle należy zakazywać sprzedaży ziemi cudzoziemcom i jakie konkretnie brak zakazu niósłby zagrożenia i straty.
Prywatna własność ziemi jest niekorzystna dla większości obywateli. Przynajmniej w takiej formie, w jakiej występuje w większości rozwiniętych krajów, w tym w Polsce. Tak twierdzi Henry George w ekonomicznym bestsellerze wszech czasów Progress and poverty.
