Minister Skarbu opublikował sprawozdanie o stanie mienia Skarbu Państwa na koniec 2013 roku. W porównaniu z poprzednim rokiem wartość gruntów zmniejszyła się z 363 do 348,8 mld zł, głównie ze względu na zmniejszenie się powierzchni i wartości gruntów Państwowego Gospodarstwa Leśnego (Lasy Państwowe). Wartość udziałów i akcji zmniejszyła się z 179,7 do 162,5 mld zł, zarówno ze względu na prywatyzację (wpływy wyniosły 4,4 mld zł) jak i spadki na giełdzie (był to rok, w którym giełda w Warszawie zachowywała się znacznie gorzej niż europejskie). Zmniejszyła się także wartość akcji i udziałów firm państwowych – przedsiębiorstw i spółek nienotowanych na giełdzie, która obliczana jest na podstawie ich bilansów. Wartość środków trwałych w budowie spadła z 60,6 do 50,6 mld zł. Spadków nie skompensowały kategorie, w których wystąpiły bardziej znaczące wzrosty wartości. Pierwsza z nich to należności: krótkoterminowe wzrosły z 17,1 do 21,8 mld, długoterminowe z 1,3 mld do 1,9 mld, a należności budżetu ewidencjonowane przez Ministerstwo Finansów z 69,8 do 89,1 mld. Te ostatnie to głównie należności podatkowe i pożyczki dla Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (pojawiają się równocześnie w zestawieniu zbiorczym mienia jako ujemne prawa majątkowe Skarbu w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Druga kategoria wzrostowa to budynki i budowle (przyrost z 207,4 do 220,7 mld zł), przy czym wzrosła wartość dróg wiaduktów i mostów (o 19,2 mld) zmalała natomiast wartość pozostałych obiektów. Wzrosła także wartość praw majątkowych w tytułu wkładu Skarbu w uczelnie publiczne, z 30,4 do 31,8 mld zł.
Najlepsze w dotychczasowej historii nastroje małych przedsiębiorstw i mikrofirm zarejestrował w piątym dorocznym badaniu bank Pekao SA. Wskaźnik koniunktury osiągnął najwyższe wartości we wszystkich branżach: produkcyjnej, usługowej, handlowej i budowlanej oraz w każdym z województw. Polskie małe firmy coraz lepiej radzą sobie na rynkach zagranicznych i rozwijają działalność eksportową – informuje Pekao. W 2014 roku 13% ankietowanych przedsiębiorstw (w tym 12% mikro i 33% małych firm) prowadziło w okresie ostatnich 12 miesięcy działalność eksportową. W roku 2014 projekty inwestycyjne realizowało 40% mikro i małych firm, wysokie były zapowiedzi inwestycji w 2015 roku. Firmy wdrażające innowacje również planują zwiększyć nakłady na ten cel – 26% firm wdraża innowacje produktowe, a 13% innowacje procesowe.
Ze świata nowości. Obligacje Nestle są prawdopodobnie pierwszymi korporacyjnymi obligacjami denominowanymi w euro, których rentowność jest ujemna.
Natomiast Finlandia jako pierwszy kraj w eurostrefie w środę wyemitowała 1 mld euro obligacji pięcioletnich oprocentowanych ujemnie – na minus 0,017 proc. Być może w takim otoczeniu inwestycje w złoto zaczynają mieć sens – zastanawia się Ben Wright z Telegraph.
Chiny inwestują zagranicą, inwestycje w Chinach słabną. W drugiej połowie 2014 roku nadwyżka na ranku handlowym Chin wyniosła około 120 mld dolarów, ale rezerwy walutowe spadły o 150 mld. Co sugeruje gigantyczny odpływ kapitału, być może nawet 200 mld – analizuje Derek Scissors z American Enterprise Institute. Jeśli od inwestycji zagranicznych FDI w Chinach odjąć te, które przypisuje się Hongkongowi (część z nich jest mocno wątpliwa) a stanowiły 2/3 wszystkich, to inwestycje bezpośrednie spadły w 2014 roku o 13 procent. Odpływ kapitału z kraju, w którym dochody do dyspozycji wynoszą zaledwie 3300 dol. na mieszkańca zapowiada kiepską przyszłość – konkluduje autor.
15 banków centralnych na świecie złagodziło politykę pieniężną w tym roku. Jeżeli Chiny, których waluta jest powiązana z umacniającym się dolarem, uznają, że muszą włączyć się w wojny walutowe i zdewaluują juana, ceny chińskich towarów obniża się i będzie to silny impuls deflacyjny dla świata – pisze Ambrose Evans-Pritchard.
Jim O’Neill o fałszywej wizji świata. Były szef Goldman Sachs Asset Management pisze, że dominuje takanarracja: od czasu kryzysu tylko Stanom Zjednoczonym udało się z niego jako tako wyjść i dostosować do nowej rzeczywistości, kraje wschodzące dawały radę, ale słabną, na kryzysie wzbogacili się tylko zamożni a nierówności dramatycznie wzrosły. Nic bardziej fałszywego – odpowiada O’Neill. W ostatnich czterech lata średnio wzrost gospodarczy na świecie wynosił 3,4 procent, z grubsza tyle samo, co w ostatnich dwóch dekadach XX wieku i pierwszej XXI wieku. Tylko eurostrefa rozczarowała dramatycznie w ostatnich latach (po 2008 roku Nigeria i Indonezja wniosły do światowego wzrostu gospodarczego więcej niż cała strefa euro). Relacje między Chinami i USA mierzone nadwyżką lub deficytem na rachunku obrotów bieżących bilansu płatniczego stały się bardziej zrównoważone. Nierówności między państwami maleją – cele milenijne wzrostu gospodarczego per capita osiągnięto 5 lat przed terminem.
Bardzo ciekawe refleksje szejka Dubaju Mohammeda bin Rashida Al Maktouma o tym, że rządy – jak ludzie i korporacje – starzeją się, mogą utracić ambicje młodości i pogrążyć się w samozadowoleniu. Tylko 11 procent korporacji z listy Fortune 500 z 1955 roku nadal istnieje. Średni czas przebywania na tej liście skrócił się z z 75 do 15 lat. Nieinnowacyjny rząd kończy tak jak nieinnowacyjna korporacja – przestaje być istotny. Kraje konkurują między sobą o inwestycje, talenty, wzrost gospodarczy, szanse w zglobalizowanym świecie. Te które z tego wyścigu zostaną wypchnięte, tracą szanse na rozwój i możliwość zapewnienia szczęścia obywatelom. Doświadczenia korporacji powinny podpowiedzieć rządom, że sekretem nieśmiertelności jest stała innowacyjność. Kluczem do niej jest skoncentrowanie się na umiejętnościach – wśród własnych pracowników, w kluczowych sektorach gospodarki i w systemie edukacyjnym. Drugi klucz to przesunięcie inwestycji w kierunku wartości niematerialnych, jak w sektorze prywatnym, gdzie 80 procent wartości korporacji stanowią wiedza i umiejętności pracowników oraz własność intelektualna zawarta w produktach. Zamiast dróg i budynków rządy powinny inwestować w edukację i R&D.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
