Reforma zdrowia może zmniejszyć deficyt

Przedstawiony wczoraj przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Baracka Obamę projekt budżetu na 2011 r. zakłada wzrost deficytu o dalsze 1,56 bln USD. Ekonomiści spierają się dziś przede wszystkim, czy ważniejsza jest redukcja deficytu od problemu bezrobocia.

Econbrowser przypomina, obrazując wykresami, jak narastał deficyt podczas kadencji prezydenta George’a W. Busha.

Jednak, zdaniem Baseline Scenario, nie wojny, jak zwykło się uważać, były przyczyną wzrostu, tylko cięcia podatkowe w 2001 i 2003 r. oraz nieprzygotowana reforma finansowania z budżetu niektórych leków dla osób starszych. Oczywiście w czasie kryzysu walnie do deficytu przyczyniły się pakiety stymulacyjne i wykupy zadłużonych instytucji finansowych i firm.

According to an earlier analysis by David Leonhardt, the projected average fiscal balance for the years 2009-2012 has changed, since Clinton left office, from an $846 surplus to a $1,215 billion deficit. The biggest lumps are $673 billion in Bush administration policies and $664 billion in the costs of the financial crisis and recession, including bailout costs.

Prof. James Kwak twierdzi, że sposobem na redukcję deficytu byłoby wprowadzenie reformy Healthcare. Dokładniej pisał na temat wcześniej. Dziś podkreśla, iż kluczowe jest redukcja długoterminowych kosztów opieki zdrowotnej.

The real solution to the deficit problem must fix the long-term Medicare problem. That means some combination of reducing the long-term cost of health care (which the administration tried mightily to do, so far unsuccessfully) and increasing funding (taxes)

Prof. Paul Krugman krytykuje limity wydatków, które są przewidziane w budżecie. I konkluduje, że administracja pogodziła się z wysokim bezrobociem. A według Calculated Risk te skutki recesji będą odczuwalne przez kilkanaście lat. (Administracja przewiduje spadek do 7,3 proc. w 2013 r. z 10 proc. obecnie).

Keith Hennesy proponuje przyjąć inną niż deficyt perspektywę spojrzenia na budżet: o oddziaływaniu rozbudowanego rządu na sektor prywatny.

Na swoje wydatki rząd musi zabrać coś prywatnemu sektorowi (w podatkach) lub pożyczyć (deficyt). Zielona linia obrazuje propozycję budżetu z ub. roku, a niebieska – z 2011.

We can conclude:

• The President is proposing significantly more spending than he proposed last year: 1.8% of GDP more in 2011, and roughly 1 percentage point more each year over time.
  
• Spending is and will continue to be way above historic averages.
• At its lowest point in the next decade federal spending would still be 1.7 percentage points above the 30-year historic average. Over the next decade, President Obama proposes spending be 12% higher as a share of the economy than it has averaged over the past three decades.

Podobnie jak Obserwator Finansowy, kilka dni temu prof. Paul Krugman postanowił przyjrzeć się systemowi bankowemu Kanady. Jego zdaniem w Kanadzie nie było katastrofy finansowej na taką skalę jak w USA nie z powodu stóp procentowych ani braku problemu instytucji zbyt dużych by mogły upaść too big to fail (zdaniem Krugmana wszystkie kanadyjskie banki mają taki charakter – głos contra zabiera dziś Mark Thoma), ale z powodu ograniczonego ryzyk,a jakie banki mogą na siebie wziąć.

More specifically, Canada has been much stricter about limiting banks’ leverage, the extent to which they can rely on borrowed funds. It has also limited the process of securitization, in which banks package and resell claims on their loans outstanding — a process that was supposed to help banks reduce their risk by spreading it, but has turned out in practice to be a way for banks to make ever-bigger wagers with other people’s money.

A dla oddechu Metablog poleca dziś lekcję ekonomii w formie rap-u „Fear the Boom and Bust” a Hayek vs. Keynes”. ( transkrypt)

feddebt0

obamabud2011spend

Poprzednie zdjęcie> Następne zdjęcie Zamknij pokaz zdjęć