Widmo recesji w japońskim stylu – także nad Europą

Jak ważne są definicje zjawisk. W ekonomii każda ich zmiana powoduje przeniesienie odpowiedzialności. Weźmy na przykład inflację. Gdybyśmy zapytali przeciętnego Polaka, czym jest inflacja, zapewne odpowiedziałby, że to wzrost cen. I ten kierunek omija głównego odpowiedzialnego i wskazuje palcem na rynek. A przecież inflacja to wzrost podaży pieniądza. Jeśli tak, to zaraz nasuwa się pytanie, kto to powoduje? Odpowiedź jest jasna. Jedynym emitentem pieniądza jest państwo, które kreuje politykę monetarną.

We wtorek okaże się, czy dojdzie do zmiany polityki Fed. Ameryka się zastanawia, co zrobić.

A Niemcy pełni euforii, którą studzi Wolfgang Münchau z Eurointelligence. Jego zdaniem istnieją co najmniej trzy powody, które nakazują być wstrzemięźliwym wobec optymizmu co do niemieckiej gospodarki. Wymienia wśród nich zależność:

• tamtejszych lokalnych banków (Landesbanków) i innych instytucji finansowych od kapitału hybrydowego;
• eksportu od globalnej gospodarki (w tym także od amerykańskiej);
• nowych regulacji fiskalnych, które w krótkim okresie czasu nie będą miały wpływu na rynek.

(…) it is likely to be a constraint further down as we proceed through the economic cycle. There is some cyclical leeway in the rules, but the average allowed deficit of 0.35% is extremely tight, and its legal force is significantly higher than previous soft-constrained budget rules. Fiscal policy is likely to be a  constraint on growth for some time. The German official line is that the increase in public savings will be perfectly offset by a decrease in private sector savings. They really do believe in all this Ricardian equivalence stuff, despite the fact that there is no empirical support in its favour.

Ale dowód empiryczny na niewystarczalność/nieadekwatność stress testów banków europejskich jest wystarczający. Ekonomiści prof. Max Bruche i Gerard Llobet i Codina z Centro de Estudios Monetarios y Financieros twierdzą iż trzeba oddzielić rannych, którzy chodzą, od żywych trupów. Bo rośnie obawa, że większość gospodarek zachodnich wpadnie w przepaść długiej, w japońskim stylu recesji. Ich zdaniem jedną z przyczyn było udzielanie pożyczek bankrutom przez instytucje w miarę zdrowe. Ich zdaniem w niebezpieczeństwie takiej recesji w japońskim stylu znalazła się już Hiszpania.

Hiszpańscy profesorowie proponują stworzenie lokalnej wersji amerykańskiego funduszu TARP.

Many people think that out of all of the ways to implicitly recapitalise a bank, offering banks the chance to sell its bad loans or toxic assets in an asset buyback is one of the worst.

If a bank wants to roll over bad loans as a form of gambling for resurrection, the value that it attaches to them is above the fundamental value obtained when such loans are foreclosed. (…) Why do we think, then, that asset buybacks can be a good idea?

• First, the willingness of bank to part with bad loans under an asset buyback can reveal private information on the quantity of bad loans on that bank’s balance sheet.

Recesji w japońskim stylu obawia się też dyrektor oddziału Fed Saint Louis prof. James Bullard, który w swoim opracowaniu Seven Faces of Peril przestrzega także przed deflacją. Jego zdaniem, do tego prowadzi polityka zerowych stóp procentowych. Traci ona swoją skuteczność, powoduje wzrost oczekiwań na niższe ceny i zwiększa ryzyko deflacji. Bullard zachęca więc do monetyzacji długu.

(…) The experience in the U.K. seems to suggest that appropriately state contingent purchases of Treasury securities are a good tool to use when inflation and inflation expectations are too low. Not that one would want to overdo it, mind you, as such measures should only be undertaken in an effort to move inflation closer to target. One very important consideration is the extent to which such purchases are seen by the private sector to be temporary or permanent. We can double the monetary base one day, and return to the previous level the next day, and we should not expect such movements to have important implications for the price level in the economy. Base money can be removed from the banking system as easily as it can be added, so private sector expectations may remain unmoved by even large additions of base money to the banking system. (…)

Zero Hedge przekonuje, że recesja w japońskim stylu już trwa. Świadczy o tym fakt, że USA, jego zdaniem, będą miały negatywny PKB nie w 2011 r., ale już pod koniec tego roku. ZH przytacza opinię ekonomisty Albera Edwardsa na temat japońskiej lodowcowej ery w gospodarce. I przedstawia ją na wykresie porównawczym zysków z obligacji i akcji nieuprzywilejowanych (przynoszących dywidendę).

All too obvious double dip aside, Edwards focuses on the disconnect between bonds and stocks, and synthesizes it as follows: „investors are finally accepting that what is going on in the West is indeed very similar to Japan a decade ago. For years my attempts to draw this parallel have been met with hoots of derision  but finally the penny is dropping.”

Nastroje konsumenckie w USA są pod kreską i nadal spadają, pokazuje na wykresie Daily Capitalist. A ekonomiści drapią się w głowę, zastanawiając się, co robić.

Jest jeszcze plotka, która nabiera coraz większej siły i krąży po całych Stanach Zjednoczonych. Administracja prezydenta Obamy podobno przygotowuje się do największego wykupu w historii. Dwaj najwięksi państwowi ubezpieczyciele Freddie Mac i Fannie Mae mają umorzyć część długu Amerykanów z tytułu kredytów hipotecznych.

Main Street may be about to get its own gigantic bailout. Rumors are running wild from Washington to Wall Street that the Obama administration is about to order government-controlled lenders Fannie Mae and Freddie Mac to forgive a portion of the mortgage debt of millions of Americans who owe more than what their homes are worth. An estimated 15 million U.S. mortgages – one in five – are underwater with negative equity of some $800 billion.

AE1

Consumer-Credit-8-6-10

Poprzednie zdjęcie> Następne zdjęcie Zamknij pokaz zdjęć