Krugman nie jest entuzjastą euro

12.01.2010 15:04

Jednak jego zdaniem jest to decyzja nieodwracalna. I Europa musi sobie poradzić z nierównowagą, jaką wytworzyła wspólna waluta. Bo jego zdaniem Europa odniosła wielki sukces i powinny z niej wziąć przykład USA. Nie zgadza się z nim prof. Mankiw. Prof. Caballero zastanawia się nad remedium dla obecnego kryzysu. Economy of Contempt przestrzega przed kolejną bańką i publikuje listę tych, którzy mylnie twierdzili, iż poprzednia nie pęknie. A Calculated Risk dodaje otuchy, twierdząc, że obecny kryzys nie przypomina katastrofy lat 30.

Europa kwitnie. Odniosła sukces gospodarczy, który przekonuje, iż demokracja społeczna dobrze funkcjonuje. Statystyka potwierdza to, co widać gołym okiem, ale i bez niej widać sukces – przekonuje prof. Paul Krugman w swoim najnowszym eseju Learning from Europe.

Europe is often held up as a cautionary tale, a demonstration that if you try to make the economy less brutal, to take better care of your fellow citizens when they’re down on their luck, you end up killing economic progress. But what European experience actually demonstrates is the opposite: social justice and progress can go hand in hand.

Jednak prof. Krugman nie wydaje się być entuzjasta wspólnej waluty. Choć uważa, że jest to decyzja nieodwracalna. Jednak euro, jego zdaniem, przyczyniło się do asymetrycznych szoków w czasie tego kryzysu. I jest przeszkodą w szybkim wychodzeniu z kryzysu.

Was the euro a mistake? There were benefits — but the costs are proving much higher than the optimists claimed. On balance, I still consider it the wrong move, but in a way that’s irrelevant: it happened, it’s not reversible, so Europe now has to find a way to make it work.

Prof. Greg Mankiw wydaje się nie zgadzać z twierdzeniem prof. Krugmana. I w kontekście jego artykułu przytacza dane o wzroście gospodarczym USA i największych krajów UE. Ameryka jest wciąż na pierwszym miejscu.

United States 47,440 (…)

Germany 35,539

Calculated Risk dodaje, że bez względu na to, jak poważny jest obecny kryzys, wciąż daleko mu do tego, co miało miejsce w latach 30. Zwłaszcza dotyczy to stopy bezrobocia.

Even after the benchmark revision is added next month, the job losses for the current recession as a percent of peak employment are only about one fourth of the losses in the Great Depression.

Bardzo ciekawą pracę na temat obecnego kryzysu opublikował prof. Ricardo Caballero. Zauważa w niej, że kryzys dotknął państwa w momencie, kiedy już nie miały wystarczających zasobów finansowych, by go odeprzeć. Caballero twierdzi, że teraz rządy muszą wziąć na siebie wiekszą odpowiedzialność za ryzyko systemowe.

The long run solution to this dual problem ― the shortage of safe assets and the financial fragility created by the private sector’s solutions to it ― requires that governments around the world explicitly absorb a larger share of the systemic risk (and be compensated for it). This includes modifying their portfolios and becoming the provider of insurance (not just lender) of last resort for widespread panics.

Wciąż toczy się dyskusja na temat bańki nieruchomości komercyjnych w USA. Wiele światła na ten problem rzuca tekst Alyssa Katz. W Nowym Jorku pojawił się problem „transparentnych” wysokościowców mieszkaniowych. Nikt już w nich nie mieszka, stoją puste, dlatego można przez szklane ściany widzieć, co dzieje się po drugiej stronie.

A Economics of Contempt publikuje listę ekspertów, którzy lekceważyli bańkę nieruchomości indywidualnych właścicieli. Jest wśród nich Steve Forbes.

The list includes only pundits and (supposed) experts. That means the list doesn’t include policymakers such as Alan Greenspan and Ben Bernanke, because however wrong they may have been, policymakers—and especially Fed chairmen—are undeniably constrained in what they can say publicly. I strongly suspect that both Greenspan and Bernanke honestly believed that there was no housing bubble, but alas, we’ll never know for sure. The list also doesn’t include pundits/experts who were wrong only about the fallout of the collapse of the housing bubble—that is, the extent to which the collapse of the housing bubble would harm the economy.

Prof. Simon Johnson, który od dłuższego czasu alarmuje, by nie lekceważyć obecnego kryzysu, twierdzi, że jutrzejsze obrady specjalnej komisji na rzecz zbadania jego przyczyn, powołanej przez Kongres, będą ciekawe. Jej członkowie widzą powagę sytuacji.

(…) the debate around Big Banks has started to shifted markedly, particularly in recent weeks. Anger about bonuses is increasingly expressed by the most mild-mannered policy experts. The administration itself is proposing some sort of excess profits tax on the biggest banks. And – most important – our top bankers have their tin ears prominently on display.