(CC BY-SA genericface)
A jednak jeśli angażujesz się w internetowe dyskusje o ekonomii, dobrze wiesz, że to błąd powszechny. I w pewnym sensie nawet nie jest błędem, bo przecież ludzie opisujący się jako keynesiści z reguły mają socjalistyczne odchylenie. Zresztą sam Keynes był zwolennikiem redystrybucji i interwencjonizmu. A więc dlaczego twierdzę, że „keynesistowski” nie znaczy socjalistyczny?
Przede wszystkim dlatego, że nie jest to akademickie znaczenie tego słowa. Mianowicie w nauce ekonomii istnieje obecnie klasa modeli nazywanych modelami neokeynesistowskimi. Próbują one opisać sposób, w jaki polityka pieniężna wpływa na gospodarkę. W swej istocie nie mają wiele wspólnego z Keynesem, o wiele więcej zaś z ideami Miltona Friedmana. Utarło się jednak nazywać je neokeynesistowskimi i mimo prób zmiany tego terminu na bardziej adekwatny, wciąż tak się je nazywa.
Neokeynesizm mówi, że polityka pieniężna, a także fiskalna, ma na celu stabilizację. Chodzi o łagodzenie fluktuacji rynkowych oraz redukowanie poziomu ryzyka. Gdy gospodarka radzi sobie dobrze, stopy procentowe idą w górę, gdy źle – w dół. I tyle. Nie ma tu nic o redystrybucji, regulacjach i centralnym planowaniu.
Cały komentarz na stronie Bloomberga.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
