CC BY-NC-SA JustinWoolford
Choć ta rewolucja nie rozpoczęła się jeszcze w Europie, to jednak wpływ tego, co dzieje się w USA jest tu odczuwalny. W 2012 r. ceny gazu w USA w pewnym momencie były na poziomie jednej piątej cen, po których Europa go importuje. Tani węgiel, który amerykańskim koncernom nie jest już potrzebny, znajduje więc w Europie popyt, zwiększając emisję CO2. Nasz przemysł traci grunt pod nogami w starciu z amerykańską konkurencją, która zyskuje przewagę dzięki taniej pozyskanej z gazu energii.
Dlaczego więc Europa, jak choćby Chiny, nie próbuje rewolucji łupkowej zainicjować u siebie? Odpowiedź znajdziemy w braku zdecydowania przywódców Unii Europejskiej oraz rządów państw członkowskich i pożałowania godnym pasywnym podejściu do własnego przemysłu gazowego. We Francji, Bułgarii, czy w Nadrenii Północnej-Westfalii w Niemczech, na gaz łupkowy jest nałożone moratorium. Dodatkowo grupy ekologów przyjęły niezwykle krytyczną postawę wobec rozwoju jego wydobycia, koncentrując się na skądinąd słusznych obawach związanym z potencjalnym zanieczyszczeniem wody.
Ale jest i dobra wiadomość. W niedawnym głosowaniu, Parlament Europejski nie nałożył całkowitego zakazu wydobycia gazu łupkowego w Europie, a jedynie zalecił więcej regulacji i więcej badań. Rząd Wielkiej Brytanii z kolei cofnął swoje własne moratorium, a Polska nawet zaczęła przemysł do wydobycia zachęcać. Niestety, bez aktywnego działania samego przemysłu, gazowy impas w Europie się utrzyma.
Komentarz Financial Timesa można znaleźć tutaj.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
