Wolfgang Schäuble (CC BY-NC-ND EU Council Eurozone)
To wyjaśnia niemiecki nacisk na reformy strukturalne jako rozwiązanie prawie wszystkich problemów gospodarczych i quasi-religijną fiksację na „czarnym zerze”, czyli zrównoważonym budżecie bez czerwonego tuszu.
(…) Jak tak wąski paradygmat gospodarczy przetrwał tak długo w Niemczech? Odpowiedź jest prosta: niemiecka polityka gospodarcza z wykorzystaniem tego podejścia była bardzo udana. Jednak tylko dlatego, że niemiecka gospodarka, pomimo swojej wielkości, jest bardzo otwarta. Relacja eksportu do PKB wynosi 46 proc. W Japonii odsetek ten wynosi 18 procent i 13 procent w USA.
Ta otwartość pozwala Niemcom realizować pasywną politykę makroekonomiczną w kraju i korzystać z aktywnej polityki popytowej realizowanej w innych krajach. Około 60 procent niemieckiej nadwyżki obrotów bieżących jest z USA, Wielką Brytanią, Francją i Włochami, które mają stosunkowo wysokie deficyty budżetowe. W skrócie, niemiecka gospodarka jest wspierana przez politykę zarządzania popytem w krajach, które są ostro krytykowane przez niemieckich naukowców i polityków.
Więcej w “Financial Times”
Oprac. MP
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
