Hans-Werner Sinn (CC By SA blue news org)
Ponieważ ryzyko inwestycyjne zostało w dużej mierze skolektywizowane (dzięki działaniom ratunkowym zaordynowanym przez EBC i rządy krajów członkowskich), inwestorzy zaczęli znów akceptować niskie rentowności, a wierzyciele – szukać nowych możliwości osiągania zysków.
A przecież celem tak zwanego paktu fiskalnego z 2011 roku było uniknięcie właśnie takich konsekwencji. Dokument podpisany przez wszystkie kraje członkowskie Unii Europejskiej, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii i Czech, zobowiązuje rządy m.in. do corocznego obniżania relacji długu do PKB o jedną dwudziestą różnicy między faktycznym wskaźnikiem długu do PKB a ustalonym przez traktat z Maastricht limitem 60 proc. Niestety, przewidziane w pakcie odstępstwa od tej zasady skutecznie usunęły wspomniane ograniczenia.
Gdyby postanowienia paktu zostały wdrożone, Włochy musiałyby obniżyć wskaźnik długu do PKB ze 121 proc. w roku 2011 do 112 proc. w 2014 r. Zamiast tego wskaźnik włoskiego zadłużenia ostro poszedł w górę. Według prognoz Komisji Europejskiej ma osiągnąć w tym roku 134 proc.
>>cały komentarz: Project-Syndicate.pl
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
