Recesje są częste, poważne kryzysy występują rzadko. Jak daleko sięgam pamięcią, są tylko dwa okresy w historii gospodarczej Stanów Zjednoczonych, które określało się mianem kryzysu – lata deflacji i niestabilności, które nastąpiły po panice roku 1873 i lata wielkiego bezrobocia, które pojawiło się po kryzysie finansowym z lat 1929-1931.
Ani Długi Kryzys z XIX wieku, ani Wielki Kryzys z XX wieku nie był okresem ciągłych spadków – wręcz przeciwnie – podczas obu gospodarka momentami rosła. Ale te epizody poprawy nie wystarczały, by odbudować początkowe zniszczenia. I po nich następowały dalsze kłopoty.
Dziś, obawiam się, jesteśmy w początkowej fazie trzeciego kryzysu. Prawdopodobnie będzie wyglądał raczej jak Długi Kryzys niż jak znacznie ostrzejszy Wielki Kryzys.
I ten trzeci kryzys będzie wynikiem błędnej polityki gospodarczej. Na całym świecie – ostatnio na głęboko rozczarowującym szczycie G20 – rządy mają obsesję na punkcie inflacji, podczas gdy prawdziwym zagrożeniem jest deflacja, i namawiają do zaciskania pasa, kiedy prawdziwym problem są niedostateczne wydatki w gospodarce.
Dalsza część artykułu w New York Times.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
