David Cameron, ustępujący premier Wielkiej Brytanii. (CC BY-NC-ND Number 10)
Pierwsza opcja, przewidywane członkostwo w Europejskim Obszarze Gospodarczym – tak zwana opcja norweska – wymagałaby od zwolenników Brexitu porzucenia obietnicy odcięcia się od reszty pracowników z UE. Druga zmuszałaby ich do przyznania, że George Osborne miał rację mówiąc o spadku zatrudnienia i poziomu życia.
Z dużą dozą szczęścia i jeszcze większą dobrej woli ze strony reszty UE Wielka Brytania może jeszcze uratować coś z tych zgliszczy. Wyniku referendum nie da się cofnąć, ale strategicznym celem powinna być umowa o stowarzyszeniu, który utrzymuje Brytanię w ramach jednolitego rynku i uznaje, że jest to wciąż państwo europejskie istotnie współpracujące w sprawach bezpieczeństwa, obrony i przestępczości. Norwegia-plus, jak można by to nazwać. Wybór jednak powinien zostać potwierdzony przez elektorat w wyborach powszechnych. Świeży mandat to minimalny wymóg dla nowego premiera.
(…) Układy polityczne nie zdarzają się często w polityce brytyjskiej, głównie dlatego, że system wyborczy był bezlitosny wobec partii trzecich. Być może jednak otwiera się przestrzeń na nową proeuropejską, liberalną gospodarczo i społecznie odpowiedzialną alternatywę dla wąskiego nacjonalizmu i skrajnie lewicowego socjalizmu. Oczekiwanie na taką siłę, byłoby irytujące dla byłych brytyjskich partnerów, ale przynajmniej mają oni doświadczenie w negocjacjach z Grecją.
Oprac. MP
Więcej w Financial Times
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
