Telegraph podsumowuje wydarzenia ze środy. Główny grecki negocjator Euclid Tsakalotos zapowiedział, że bez porozumienia z wierzycielami definitywnie Grecja nie zapłaci MFW 1,6 mld euro w końcu czerwca. Minister finansów na spotkanie eurogrupy w Luksemburgu nie ma żadnych nowych propozycji. W atmosferze karnawału tysiące demonstrantów protestowało w Atenach przeciwko oszczędnościom.
Korzenie kryzysu greckiego są w latach 80. twierdzi Mark Mazower, brytyjski historyk specjalizujący się w historii Grecji – kiedy główne siły polityczne ze smakiem zaczęły przekształcać Grecję w państwo klientystyczne poszczególnych grup interesu. Zwraca też uwagę na uczulenie Greków na „zagraniczny palec” , który kształtował w przeszłości, w XIX i XX wieku, losy dumnego państwa. Europa popełnia błąd tak mocno narzucając swoje rozwiązania Grecji.
Wyjście Grecji ze strefy euro nie powinno być powodem krachu na rynkach akcji, choć oczywiście gdyby w finale stała się państwem klientystycznym Rosji, byłaby to klęska dla Europy – pisze Jeremy Warner w Telegraph. Inne potencjalne przyczyny krachu wydają się ważniejsze: załamanie na rynkach obligacji, ponowny wzrost cen ropy spowodowany chaosem na Bliskim Wschodzie i twarde lądowanie gospodarki chińskiej.
Michael Boskin pisze, że kraje BRICS już nie kwitną, choć jeszcze kilka lat temu naiwna ekstrapolacja trendów zapowiadała ich świetlaną przyszłość. Brazylia i Rosja są w recesji, Chiny i RPA zwolniły, tylko Indie utrzymują szybkie tempo rozwoju. Dzieje się tak z kilku powodów. Po pierwsze tempo rozwoju spowalnia po osiągnięciu pewnego poziomu PKB per capita (pułapka średniego rozwoju). Po drugie, każde z tych państw ma własny zestaw problemów.
Brazylia – niskie ceny ropy, korupcję i skandale, Rosja – także niskie ceny ropy, sankcje i problem demograficzny, Indie – powolność reform, Chiny – trudne równoważenie gospodarki w kierunku opartej mniej na inwestycjach, a bardziej na konsumpcji, wreszcie RPA – utrata zaufania do rządu, endemiczna korupcja, niezaspokojone potrzeby infrastrukturalne. Po trzecie, we wszystkich państwach rządy podejmują nadal zbyt dużo decyzji ekonomicznych dyktujących warunki gospodarowania i zwiększających ryzyko nierównowagi i kryzysów. Powinny rozwijać instytucje wspierające wolność gospodarowania i konkurencję rynkową.
Odnotowuję kolejny materiał Kongresowego Biura Budżetowego (CBO) na temat perspektyw zadłużenia publicznego w USA. Jeśli USA chciałyby powrócić do wieloletniego wskaźnika długu do PKB na poziomie 38 proc. PKB należałoby podwyższyć dochody o 14 procent, albo obniżyć wydatki o 13 proc. Natomiast utrzymanie go na poziomie obecnym 74 procent PKB wymaga redukcji wydatków o 5,5 procent albo zwiększenia dochodów o 6 procent. Piszę o tym nie tylko dlatego, że to ciekawe, ale też by przypomnieć, że w Polsce nikt zdaje się nie liczy w długim horyzoncie, co oznacza dla finansów publicznych utrzymywanie aktualnej polityki i rozwiązań fiskalnych.
W efekcie nie wiemy, czy w horyzoncie 10 lat kontynuacja polityki fiskalnej (podatki, reguła wydatkowa) doprowadzi do stabilizacji długu, jego obniżenia, czy przeciwnie wzrostu – zależnie od przyjętych założeń dotyczących wzrost gospodarczego. Nie ma też niezależnego ośrodka pokazującego jaki wpływ na finanse publicznego miałaby realizacja programów politycznych ogłaszanych w okresie przedwyborczym.
Grzechy think-tanków wylicza James Bovard. Większość think-tanków w Waszyngtonie to pretorianie Lewiatana uzasadniający konieczność rozbudowy funkcji państwa (think tanków jest 400). Pieniądze na istnienie biorą od lobbystów poszczególnych branż, m.in. zbrojeniowej czy korporacji działających w sektorze służby zdrowia, a także z zagranicy m.in. z Kataru i innych państw znad Zatoki Perskiej. Interesujące przykłady.
Problem transpacyficznego układu o wolnym handlu TPP omawia były sekretarz skarbu USA Lawrence Summers. Tekst zawiera cztery ciekawe obserwacje. Po pierwsze klasyczne porozumienia o wolnym handlu nie są już potrzebne. Obecnie są to porozumienia o ochronie inwestycji i własności intelektualnej. Po drugie, możliwe, że większe efekty i pożytek dla świata, w tym USA, dałyby reformy instytucji międzynarodowych takich jak MFW, niż TPP. Po trzecie, ważne jest niewykluczanie z porozumień niektórych krajów, tak jak w przypadku TPP wykluczono błędnie Chiny. I po czwarte, obecnie potrzebne jest takie kształtowanie globalizacji, by obok pożytków dla elit biznesowych i równocześnie krajów wschodzących przynosiła ona korzyści także klasie średniej na świecie, która dziś często ponosi jej koszty.
10 najważniejszych trendów w zarządzaniu zasobami ludzkimi wylicza w nowym raporcie Deloitte. Niektóre z nich:
– Pracownicy na żądanie: Czy jesteś gotów? Firmy przyjmują bardziej wysublimowane podejście w zakresie zarządzania wszystkimi aspektami zagadnień pracowniczych, w tym odnośnie pracowników kontraktowych, prowizyjnych czy też pracujących na godziny.
– Zarządzanie efektywnością: Firmy zastępują tradycyjne zarządzanie wynikami (sposoby oceny i nagradzania pracowników) bardziej innowacyjnymi modelami zarządzania wydajnością.
– Transformacja funkcji HR: HR przechodzi całkowitą transformację, aby móc silniej oddziaływać na biznes, promować HR i innowacyjność w przedsiębiorczości.
– Analityka w obszarze kadr i HR: Zbyt mało organizacji aktywnie wykorzystuje możliwości zastosowania analityki w obszarze kadr.
– Dane o pracownikach są wszędzie: Sprowadź je do organizacji.
Gwałtowny wzrost ilości danych dotyczących pracowników, przechowanych przez strony trzecie (np. w serwisach społecznościowych) sprawił, że wykształca się nowy świat danych pracowniczych gromadzonych poza przedsiębiorstwem. Firmy powinny rozwinąć umiejętność przeglądania, zarządzania i korzystania z takich danych, aby móc bardziej efektywnie pozyskiwać, zatrudniać, utrzymywać pracowników, a także kultywować przywództwo.
– Maszyny i ludzie: Współpraca zamiast konkurencji. Rosnące możliwości komputerów i oprogramowania w zakresie automatyzacji i zastępowania specjalistów powodują, że firmy muszą na nowo opracować schematy wykonywania pracy i zestawy umiejętności wymagane od pracowników.
Prezes Kompanii Węglowej do kooperantów: „ Firmy okołogórnicze, dostawcy usług i sprzętu, zostali przez Kompanię potraktowani w sposób bardzo fair. Firmy okołogórnicze powinny się cieszyć, że nie redukujemy ich należności. Nie zamierzamy tego robić, bowiem postępujemy uczciwie”. Kompania płaci dostawcom z blisko półrocznym opóźnieniem.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
