Kilka nowych publikacji o niemieckiej polityce energetycznej zaciekawiło mnie, ponieważ trwają dyskusje o polityce energetycznej Unii, a polska polityka energetyczna jest w stanie nieistnienia, mimo że państwo rządzi w sektorze. Albo raczej właśnie dlatego. W każdym razie nie wiadomo, co z polską energią atomową, co z elektrowniami konwencjonalnymi, dopłatami do OZE, wygląda na to, że elektrownie mają sfinansować nierentowne górnictwo itd. itp. W wyniku działań rządu w Berlinie niemieckie koncerny energetyczne słabną finansowo. Ich casus może okazać się pouczający dla Polski.
Najpierw dwie publikacje Ośrodka Studiów Wschodnich – komentarz o kosztach wyjścia z energetyki atomowej i raport o odnawialnych źródłach energii w Niemczech. Jak się wczytać, widać ile kosztuje podatników i konsumentów zielona ideologia przejęta przez establishment polityczny. Ale to jeszcze nie koniec – koncerny energetyczne w Niemczech zaczynają mieć problemy finansowe, więc teraz zacznie się siłowanie o nowe dotacje (już ma być wybudowana specjalna elektrownia zapasowa z funduszy państwowych, ma powstać energetyczny odpowiednik „złego banku”, by tam na koszt budżetu utopić część kosztów i strat firm energetycznych).
Fragment komentarza OSW na ten temat: „Niemieccy politycy z niepokojem patrzą na topniejące zyski do niedawna bardzo rentownych koncernów energetycznych. W dłuższej perspektywie nie mogą zignorować ryzyka znacznego pogorszenia się sytuacji finansowej przedsiębiorstw energetycznych, gdyż odgrywają one zbyt ważną rolę w strukturze gospodarczej Niemiec.
Po pierwsze, rząd może się obawiać, że problemy koncernów doprowadziłyby do zrzucenia na instytucje państwowe odpowiedzialności za składowanie odpadów jądrowych.
Po drugie, koncerny są ważnym instrumentem w realizacji niemieckiej polityki zagranicznej i w przeszłości brały udział w realizacji ważnych projektów infrastrukturalnych Niemiec, m.in. gazociągu Nord Stream.
Po trzecie, niemieckie fundusze emerytalne i gminy mają pokaźne udziały w przedsiębiorstwach energetycznych. Upadłość tych firm oznaczałyby więc dla tych podmiotów znaczne straty finansowe, które być może musiałyby być zrekompensowane przez rząd. W ostatnich miesiącach okazało się, że zła sytuacja koncernów destabilizuje finanse części gmin.”.
I jeszcze fragment z raportu o OZE: „Szybki rozwój OZE pociąga za sobą wyzwania i problemy, które mogą spowolnić realizację długofalowej strategii energetycznej. Największym problemem jest wzrost kosztów wspierania OZE. Opłata, którą konsumenci energii płacą na rzecz wsparcia OZE wzrosła z 1,02 eurocenta za kilowatogodzinę w 2007 roku do 5,28 eurocentów w 2013 roku, co przełożyło się na wzrost ceny energii elektrycznej. Dodatkowo zwiększenie produkcji energii elektrycznej z OZE zmienia warunki konkurencji na niemieckim i europejskim rynku energii oraz wymusza rozbudowę sieci elektroenergetycznej. Podaż energii z OZE zniwelowała wahania cen na giełdzie energii, co zmieniło model biznesowy dla całej branży. Na przykład elektrownie gazowe, które w przeszłości sprzedawały energię w szczytach zapotrzebowania, dzisiaj są nierentowne”.
Obok polskich opracowań mamy też krótki dokument Deutsche Banku o zmianach w polityce energetycznej Niemiec i ich energy mix do 2035 roku, z zapowiedzią prawdopodobnych interwencji rządowych na rynku energii i źródeł wytwarzania.
Zaufanie do banków w Stanach Zjednoczonych utrzymuje się na niskim poziomie. Tylko 26 procent pytanych przez Gallupa deklaruje, że ma duże lub bardzo duże zaufanie do banków (jeszcze na początku stulecia było ich ponad połowa). Jednak dodatkowo 43 procent ma „trochę” zaufania. Banki są w połowie listy instytucji ocenianych pod względem zaufania do nich.
A jak jest w Polsce? Badania nie są porównywalne, ale wydaje się, że u nas stopień zaufania do banków jest podobny lub nieco wyższy. W badaniu z tego roku zaufanie ogólnie do banków deklaruje 50 proc. Polaków, a do własnego banku 60 proc. klientów. Jeszcze wyższy jest stopień zaufania deklarowany przez przedsiębiorców.
Teraz coś z innego świata. Tekst na weekend – obszerne sprawozdanie z zapomnianych przez świat i ludzi obozach uchodźców z Sahary Zachodniej w południowo-zachodnim narożniku Algierii. Jest ich około 100 tysięcy; 34 tysięcy dzieci i młodych ludzi ma tylko jedną drogę przed sobą – wstąpić do armii Polisario – organizacji walczącej z Maroko o niezależność Sahary, która jest największym pracodawcą. Nie ma praktycznie innych możliwości zatrudnienia w obozach, a nie wolno im pracować w Algierii ani w Maroku. Sahara ma znaczne bogactwa naturalne, rozpoczynają się nowe wiercenia w poszukiwaniu ropy naftowej na szelfie atlantyckim, łowiska ryb są bogate, ale część mieszkańców podzielonego kraju żyje niemal wyłącznie z międzynarodowej pomocy. Lektura do refleksji na temat rozmiarów polskich problemów w porównaniu z prawdziwymi.
Ogromnym problemem są na przykład losy Azotów – producenta sztucznego obornika – z których wynika, że bez Azotów niepodległość Polski legnie w gruzach. Portal wnp.pl pisze: „Jej znaczenie znacznie wyrasta poza to, że Azoty to największy w kraju dostawca nawozów, duży pracodawca i spółka mająca znaczny udział w eksporcie. Najważniejszym czynnikiem jest to, że Grupa to także największy w kraju odbiorca gazu ziemnego. Rocznie spółka kupuje ponad 2,3 mld m3 surowca. Niespełna 20 proc. krajowego zużycia. Kto kontroluje Azoty ma więc także ogromny wpływ na PGNiG. Biorąc pod uwagę, że rząd chce dalej liberalizować rynek błękitnego paliwa musi mieć swego rodzaju punkt zaczepienia, a nim jest właśnie duży odbiorca gazu jakim są Azoty”.
Premia dla tego, kto wytłumaczy, dlaczego takim nieszczęściem byłoby, gdyby Azoty kupowały tańszy gaz prosto z Rosji.
Na szczęście obok pokręconej polityki jest inny świat – przedsiębiorców, którzy odnoszą sukcesy. Na przykład Wielton – polski producent naczep, przyczep itd. – kupuje niewiele mniejszą od niego firmę francuską. „Celem planowanego przejęcia Fruehauf jest rozwój poprzez skokowy wzrost przychodów ze sprzedaży, dywersyfikację geograficzną rynków zbytu oraz podniesienie wartości i rentowności grupy kapitałowej. Planowany zakup wpisuje się realizację strategii Wielton S.A. zakładającej wzrost produkcji do poziomu około 10 000 pojazdów rocznie i pozwala na osiągnięcie 1 mld zł rocznych przychodów ze sprzedaży oraz zajęcie miejsca w gronie największych w Europie producentów naczep„.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
