Wysoki koszt „centralnego planowania klimatu” opisuje Ryan McMaken. Pod presją zwolenników walki z ociepleniem klimatycznym nikt nie pyta, ile dane posunięcie rządowe będzie kosztować i czy nie ma tańszej alternatywy. Tymczasem ceną do zapłacenia nie jest tylko bieżący koszt danej operacji, ale także jej długoterminowe skutki – wyższy koszt energii i spowolniony wzrost gospodarczy, który przez dwa wieki miał miejsce między innymi dzięki temu, że energia z paliw kopalnych była relatywnie tania. Nikt nie udowodnił również, że koszt skutków globalnego ocieplenia jest wyższy niż koszt uczynienia milionów ludzi na świecie, zwłaszcza w krajach niezamożnych, mniej produktywnymi i uboższymi niż mogliby być.
Paliw kopalnych bronili uczestnicy jednego z paneli Europejskiego Kongresu Gospodarczego w Katowicach, który relacjonuje portal wnp.pl. Fragment relacji: „Uczestnicy panelu kilkukrotnie podkreślali, że gospodarka niskoemisyjna nie oznacza niskowęglowej. Zdaniem Zygmunta Łukaszczyka, prezesa Katowickiego Holdingu Węglowego i Eurocoal, mamy do czynienia z antywęglową histerią. Rainer Kiechl, prezes i dyrektor zarządzający Mitsubishi Hitachi Power Systems Europe, wskazuje, że przede wszystkim trzeba zwiększyć efektywność energetyczną polskich elektrowni. Piotr Piela, partner zarządzający Działem Doradztwa Biznesowego EY uważa zaś, że węgiel wciąż ma przyszłość. W roku 2040 jedna trzecia energii w USA będzie uzyskiwana z węgla. Na węglu oparta jest także energetyka Australii, Chin i RPA. >>Polecamy: Polska została importerem prądu. Zagranicą jest tańszy
Jeśli czwartkowe wybory w Wielkiej Brytanii wygra Partia Pracy, zamożni cudzoziemcy zaczną wyjeżdżać z kraju – ostrzega na podstawie rozmów z klientami Arbuthnot Latham, liczący sobie 183 lata bank dla zamożnych menedżerów, biznesmenów oraz celebrytów. Wśród 115 tysięcy przybyszów, tak zwanych non-doms (non-domiciles), jest m.in. gubernator Banku Anglii Mark Carney i szefowie banków HSBC, Lloyds i Royal Bank of Scotland. W sumie non-doms placą 8,2 mld funtów w podatkach, tyle samo co 10 milionów podatników o najniższych dochodach. Partia Pracy chce m.in podnieść najwyższą stawkę PIT do 50 procent i zlikwidować obniżkę podatku CIT wprowadzoną przez konserwatystów.
Nicholas Kristoff w New York Times opisuje rekomendacje znanego lewicowego brytyjskiego ekonomisty starszego pokolenia Anthony Atkinsona, co zrobić z nierównościami (w wydawnictwie uniwersytetu Harvarda ukaże się książka Atkinsona na ten temat). Rządy powinny dbać o konkurencję i zwalczać monopole, związki zawodowe powinny więcej zajmować się interesami pracowników. Rząd powinien zapewniać prace w sektorze publicznym (po stawkach minimalnych) dla wszystkich chętnych. Płace szefów koncernów nie powinny być wyższe niż 65-75 krotność średniej płacy w firmie. Maksymalna stawka PIT powinna wzrosnąć do 65 procent. Kristoff przypomina też za Atkinsonem, że istnienie nierówności jest efektem pewnego wyboru politycznego.
W Grecji bez zmian. Brak porozumienia z kredytodawcami i liczne pola sporu: reformy rynku pracy, ujednolicenie VAT, odwołanie podwyżki płacy minimalnej, obniżenie emerytur – na te posunięcia nie ma zgody, jak nie rządu greckiego to premiera. Z relacji Telegraph wynika bowiem, że rząd zgodziłby się na ujednolicenie VAT, ale premier Tsipras jest przeciw.
Banki państwowe hamują rozwój gospodarczy. W Brazylii dowodem jest działalność banku BNDES, który udziela do 30 procent kredytów w gospodarce. Aż w 41 procent z nich otrzymuje 10 największych firm w kraju, które i tak mają dostęp do rynków finansowych. Dotowane kredyty (BNDES otrzymuje środki na akcję kredytową od rządu po obniżonej cenie) płyną do gigantów zaburzając rynek kapitałowy i wypychając kredyt dla mniejszych firm – konkluduje Monica de Bolle z Peterson Institute. W ten sposób obniżają produktywność, efektywność i optymalną alokację środków w gospodarce.
Olivier Blanchard, główny ekonomista MFW, po konferencji, którą organizował w czasie wiosennego spotkania MFW pisze o 10 najważniejszych wnioskach z niej. Między innymi o tym, co dla polityki oznacza „nowa normalność” (długotrwała stagnacja według Summersa czy faza supercyklu długu według Rogoffa), czy polityka monetarna powinna wrócić do stanu i sposobu prowadzenia sprzed kryzysu (raczej tak), czy można ograniczyć ryzyko systemowe (tak, ale w ograniczonym zakresie), czy reguły takie jak reguła Taylora mogą być przydatne przy prowadzeniu polityki monetarnej (nie za bardzo) i in. Blanchard relacjonuje dyskusję i podaje także swoje stanowisko w każdej ze spraw.
Nouriel Roubini twierdzi, że dolar, który ostatnio nie uczestniczył w „wojnie na dewaluacje” (ponad 20 banków centralnych obniżyło w tym roku stopy procentowe) stał się tak mocny, powodując spadek eksportu i tempa wzrostu gospodarczego, że zaniepokoiło to polityków i FED. Po werbalnych interwencjach, by go osłabić, przyjdzie kolej na formalne – przewiduje Roubini. Podwyżki stóp procentowych w USA nastąpią później i będą niższe niż przewidywano. Wojna walutowa zazwyczaj prowadzi do wojny handlowej, dlatego maleją szanse na transpacyficzne porozumienie o wolnym handlu. Kongres chce dołączyć do niego prawo nakładania karnych ceł na kraje uprawiające „manipulacje walutowe”. Kraje azjatyckie na to się nie zgodzą. >>więcej: Dolar wygrywa w nowej wojnie walutowej
Przeciętny pracownik w Ameryce 37 procent czasu pracy spędza na zebraniach, przeciętny menedżer ma ich 60 miesięcznie, a 39 procent uczestników przyznaje, że drzemie na nich. O najinteligentniejszych pytaniach zadawanych w trakcie zebrań piszą – na podstawie swoich doświadczeń – konsultanci David Sturt and Todd Nordstrom. Jedno z podstawowych to: z kim jeszcze powinniśmy o tym porozmawiać (większość zebrań odbywa się w tym samym, zamkniętym gronie)?
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
