Marine Le Pen, przewodnicząca Frontu Narodowego CC BY-SA staffpresi_esj
O skutkach ekonomicznych ataku terrorystycznego we Francji pisze w Telegraph Allister Heath. Z pewnością zmniejszy zaufanie konsumentów, mogą zmniejszyć się obroty handlu i wpływy z turystyki. Autor przypomina jednak, że po ataku na World Trade Center negatywne następstwa ekonomiczne trwały zaledwie jeden kwartał. Dlatego ważniejsze jest, że skutkiem zamachów może stać się wyborcze zwycięstwo populistów z Frontu Narodowego przeciwnych globalizacji, wolnemu handlowi i imigrantom. Front chce wyjścia Francji z Unii Europejskiej i strefy euro.
W Sejmie jest już projekt nowelizacji ustawy górniczej, praktycznie dotyczący jedynie kopalni przenoszonych do Spółki Restrukturyzacji Kopalń i osłon dla zwalnianych pracowników. Omawia go wnp.pl. Jedyna nowość – w projekcie ustanowiono limit wydatków budżetowych związanych z zamykaniem kopalni i kosztami osłon na 3 mld zł w latach 2015-2018 (2,3 mld to przewidywane koszty w latach 2015-2016). Projekt można pobrać stąd.
Dość wszechstronną analizę skutków wprowadzenia programu górniczego dla energetyki i innych firm przedstawił na stronie wnp.pl Arkadiusz Iwański z Domu Maklerskiego PKO BP. Fragment: ”Program wskazuje, że bardzo troszczono się o stronę społeczną, ponieważ redukcja zatrudnienia jest bardzo niewielka, a program osłonowy jest hojny. W jego ocenie dla spółek energetycznych plan jest nieco negatywny, ponieważ otrzymają one udziały w aktywach, które generują roczną stratę w wysokości 255 mln zł. Dodatkowo, spółki te będą musiały finansować restrukturyzację, jednak najprawdopodobniej większy ciężar zostanie poniesiony przez Węglokoks”.
I dalej: „- Istnieje ryzyko, że cena za udziały w „nowej KW” będzie bardzo wysoka, podobnie jak to było w przypadku JSW, gdy kupowała kopalnię Szczygłowice-Knurów. W skali grup energetycznych zakup ten prawdopodobnie będzie miał mniejsze znaczenia niż w przypadku JSW, która na zakup Szczygłowic przeznaczyła całą swoją gotówkę. Z pewnością istnieje ryzyko zbyt wysokiej ceny w stosunku do wartości godziwej – ocenia Iwański”.
Gaz LNG będzie kolejną ofiarą niskich cen ropy. Jego cena powiązana jest w części kontraktów bezpośrednio z cenami ropy, spada też popyt u głównych odbiorców w Azji – Japonii, Chinach i Korei. Pierwsze projekty z okresu wielkiej rozbudowy mocy eksportowych właśnie wchodzą do eksploatacji, wiele innych jest jeszcze kontynuowanych. W ciągu kilku lat przybędzie 35 procent mocy produkcyjnych ciekłego gazu. Niektóre nowo otwarte instalacje do zgazowywania węgla i zamiany gazu na ciekły już przynoszą straty.
Jim O’Neill, były szef zarządzania aktywami w Goldman Sachs, pisze o trudnej sztuce prognozowania cen ropy. Jego doświadczenie nauczyło go, że najlepszym miernikiem równowagowej ceny ropy są wartości z pięcioletnich futures. Kiedy cena z 5 lat zaczyna się poruszać w innym kierunku niż cena aktualna – bacznie się temu przyglądam – pisze O’Neill. O’Neill sądzi, że ceny spot mogą jeszcze chwilę spadać, ale w końcu roku będą już wyższe niż na początku.
Goldman Sachs prognozuje kurs euro systematycznie spadający do dolara. Jedno euro będzie warte 1,14 dolara za 3 miesiące, 1,11 za 6 miesięcy, 1,08 za rok, do parytetu dojdzie w końcu 2016 roku, a w końcu 2017 roku otrzymamy zaledwie 0,9 dolara za jedno euro, co oczywiście będzie oznaczało niedowartościowanie wspólnej waluty.
Bloger Trystero pisze o lekcjach dla inwestorów płynących z tak głębokiego spadku cen ropy. Fragment: „Howard Marks zwrócił uwagę, że zachowanie rynku ropy oraz ujawniane przy okazji emocje i opinie inwestorów przypominają, że wielu z nich zdecydowanie nie doszacowuje zasięgu ruchów na rynku, nawet wtedy gdy spodziewa się zmiany oraz nie tylko ignoruje w analizie trudne do zbadania efekty drugiego czy trzeciego rzędu (konsekwencje konsekwencji), ale także nie jest w stanie zrozumieć rynkowych mechanizmów autokorekcyjnych”. Dalej we wpisie Trystero jest uzasadnienie obu obserwacji. Pouczające.
Anders Aslund (Peterson Institute) pisze, że już przez ostatnimi spadkami cen ropy uprawiany przez Władimira Putina kapitalizm kolesiów doprowadził do stagnacji gospodarczej w Rosji. Jego przywództwo nie jest kompatybilnme z żadnym pomysłem na wyprowadzenie Rosji z problemów. Informacje organów wywiadu i bezpieczeństwa są dla Putina ważniejsze od danych ekonomicznych, to zresztą naturalne dla kleptokratów. Putin zarządza gospodarką poprzez rozmowy sam na sam z czołowymi menedżerami i wydawanie im poleceń, przez co polityka gospodarcza jest dysfunkcjonalna. Rosja ma coraz większe problemy finansowe, ale jej największym problemem jest przywódca, który odmawia uznania realiów i rozwija projekty jeszcze bardziej pogarszające sytuację.
Tym razem w związku z koniecznością ustalenia ewentualnych postmilenijnych celów Bjorn Lomborg (Copenhagen Consesus) zajął się efektywnością zwalczania różnych chorób. Z powodu malarii umiera 584 tysiące ludzi rocznie, a po półtora miliona z powodu gruźlicy i HIV/AIDS. Eksperci CC wyliczyli, że jeden dolar włożony w ich zwalczanie przynosi efekty ekonomiczne wynoszące od 28 do 43 dolarów.
Idea podwyższania składki zdrowotnej to już nie tylko pomysł marszałka Mazowsza Adama Struzika. Także lider PSL Janusz Piechociński uważa, że powinna co roku rosnąć o 0,1-0,3 punktu procentowego bo „zdrożały procedury, leki, koszty utrzymania obiektów”.
Na deser oryginalna refleksja na temat embargo jako czynnika ograniczającego wolność. Polemizując z częścią republikanów, którzy krytycznie ocenili zniesienie embarga i wznowienie kontaktów z Kubą, Ryan McMaken pyta: „Nie ma wątpliwość, że reżim na Kubie jest brutalny. Ale czy brutalność reżimu na Kubie usprawiedliwia wsadzanie do więzienia i prześladowanie amerykańskich obywateli, którzy próbują handlować z mieszkańcami Kuby?”. Stanowi to punkt wyjścia do rozważań, czy w ogóle moralnie i prawnie dopuszczalne dyktowanie ludziom, z kim wolno im handlować i jak wolno im dysponować swoją własnością.
W ostatnich miesiącach ceny ropy naftowej utrzymywały się w relatywnie wąskim przedziale wahań. Główne czynniki wpływające na rynek tego strategicznego surowca to eskalacja działań wojennych w kilku regionach świata oraz polityka krajów OPEC.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
