Komisja Europejska przyjęła strategię budowy unii energetycznej. Przewiduje ona większą solidarność pomiędzy państwami, przejrzystość umów i bardziej zintegrowany rynek. Wspólnych zakupów jednak nie będzie. Węgiel zapewne kolejny raz także wróci na wokandę.
Julia Michalak z demosEuropa porównuje dokument Komisji z propozycjami unii energetycznej Donalda Tuska i w delikatny sposób pokazuje, że niewiele mają wspólnego ze sobą. Kilka fragmentów:
„ Wizja Komisji jest znacznie szersza niż dość „narodowo” zorientowana koncepcja byłego polskiego premiera. Dotyczy rynku energii elektrycznej, ciepła i transportu; strony popytowej i podażowej; obejmuje kwestie nowych technologii, finansowania, energetycznej dyplomacji – jako narzędzia polityki zagranicznej, a do tego jest wpisana w unijną agendę klimatyczną. I to właśnie w tej ostatniej kwestii propozycja Tuska i energetyczna strategia Europy różnią się fundamentalnie. „Rehabilitacji” węgla na próżno doszukiwać się w zaproponowanej strategii zjednoczonej energetycznie Europy, która w sercu Unii Energetycznej stawia OZE, efektywność i energetykę rozproszoną”.
„Unia Energetyczna to w dużej mierze plan działań zmierzających do osiągnięcia klimatycznych celów Europy do roku 2050”. „W przedstawionej wizji energia, przede wszystkim ta zielona, pochodząca ze źródeł odnawialnych, ma swobodnie płynąć we wszystkich kierunkach: bez granic państwowych, barier infrastrukturalnych i ograniczeń regulacyjnych. „Propozycja, aby w przyszłości dokonywana przez Komisję ocena zgodności umów gazowych z unijnym prawem odbywała się przed ich podpisaniem, daleka jest od wizji wspólnych zakupów gazu, którą na łamach Financial Times zaprezentował ówczesny premier”.
Lutz Kilian z University of Michigan sprawdził, dlaczego od czerwca 2014 roku ceny ropy tak gwałtownie spadły. Okazuje się, że można było to przewidzieć, ale nie należało stosować tradycyjnych modeli prognostycznych opierających się o dane z rynku futures, tylko korzystać z modelu alternatywnego analizującego podaż i popyt, produkcję, zapasy i ceny. (>>czytaj też: Zdumiewa nie spadek, ale poprzedni wzrost cen ropy)
Pouczająca tabela pokazująca zdolności prognostyczne obu modeli – rynek futures poruszał się w kompletnej mgle.
Grecy będą jednak sprzedawać infrastrukturę. Jak podaje wnp.pl rząd grecki obiecał nie wstrzymywać procesu prywatyzacji infrastruktury transportowej. Oznacza to, że porty morskie w Pireusie i Salonikach, port lotniczy w Atenach i kilka lotnisk regionalnych, operator kolejowy – TrainOSE oraz zarządcy infrastruktury kolejowej – Hellenic Company for Rolling Stock Maintenance (ROSCO), zostaną wystawione na licytację. Procesy prywatyzacyjne rozpoczął poprzedni rząd, nowy wstrzymał je, ale jak się wydaje obecnie zamierza je odblokować. Zainteresowanie tymi projektami w swoim czasie wyraziły firmy rosyjskie, chińskie, greckie i rumuńskie.
Michael Boskin, doradca prezydenta Georga Busha, w pięciu punktach radzi Europie co powinna zrobić, by wyjść z depresji. Na europejski kryzys składa się pięć „podkryzysów”. To kolejno: kryzys fiskalny (związany z demografią i zobowiązaniami państwa dobrobytu), kryzys ekonomiczny (niski wzrost związany z wysokimi podatkami i biurokratycznymi ciężarami regulacji), kryzys bankowy (banki dostarczają 70 procent finansowania gospodarce, ale wiele z nich to zombie, których płynność utrzymywana jest przez środki publiczne), kryzys walutowy (brak możliwości dostosowań poszczególnych państw przy wspólnej walucie) i pogorszenie się rządności – coraz większe rozczarowanie obywateli jakością polityków i polityki, w tym Komisji Europejskiej, narzucającej reguły i regulacje niezgodne z interesami ekonomicznymi i suwerennością poszczególnych państw. Boskin uważa, że rozwiązanie tych kryzysów jest trudne, ale możliwe. Wymaga fiskalnej konsolidacji i redukcji wydatków publicznych, a potem podatków, czasowego przejęcia banków i ich dokapitalizowania, reform strukturalnych i dwuścieżkowej wspólnej waluty – euro A i euro B.
GUS opublikował dane na temat mikroprzedsiębiorstw (niestety zaledwie 2013 roku). Był to rok, w którym liczba mikrofirm zmalała o 1,6 procent, nadal jest ich jednak ponad 1,75 miliona. Liczba pracujących wynosi w nich ok. 3,44 mln, w tym 1,2 mln zatrudnionych osób (pozostali to właściciele i rodziny). Relacja kosztów do przychodów wynosiła w 2013 roku 88,3 proc. przy przychodach 840,2 mld i nakładach na środki trwałe na poziomie 26,6 mld zł. Nadwyżka przychodów nad kosztami przypadająca na 1 przedsiębiorstwo najwyższa była w budownictwie (100,9 tys. zł), przy średniej dla mikrofirm w całym kraju 56,1 tys. zł. Miesięczne przychody na jednego pracującego najwyższe były w działalności finansowej i ubezpieczeniowej 86,2 tys. zł, a potem – po długiej przerwie w drabinie przychodów – w handlu i naprawie pojazdów samochodowych (31 tys. zł) oraz obsłudze rynku nieruchomości (26,6 tys.). Średnia w kraju wynosiła 21,4 tys zł zaledwie. Nic dziwnego, że w mikrofirmach wynagrodzenia brutto na zatrudnionego w każdej sekcji były niższe niż średnia płaca w Polsce – od 3300 zł w sekcji informacja i komunikacja, przez 2935 zł w obsłudze rynku nieruchomości, 2145 zł – średnie wynagrodzenie zatrudnionych we wszystkich mikroprzedsiębiorstwach, do 1713 zł w „pozostałej działalności usługowej”.
Anders Aslund z Peterson Institute w najnowszym komentarzu dla „Capital” pisze, że prognozy spadku PKB w tym roku o 3-5 procent (rząd rosyjski, bank centralny) są zbyt optymistyczne, bardziej prawdopodobny jest nagły spadek o ok. 10 procent. Realny kryzys walutowy wystąpi w III kwartale – pisze Aslund i uzasadnia tezę zmianami poziomu rezerw oraz ich ograniczonym rozmiarem w porównaniu z długiem zagranicznym i z przewidywanymi płatnościami. Społeczeństwo rosyjskie zderzy się po raz pierwszy od 15 lat z gwałtownym spadkiem standardu życia i płac realnych – prognozy rządowe mówią o 9-procentowym spadku płac (w styczniu płace realne obniżyły się o 8 procent) w warunkach rosnącej inflacji. „Nikt nie wie do czego to doprowadzi” – podsumowuje Aslund.
McKinsey w swoim kwartalniku pisze o niezrozumieniu wśród menedżerów znaczenia rewolucji technologicznej związanej z drukiem 3D i drugi – o przyszłości motoryzacji (o przemyśleniach McKisneya na ten temat wspominaliśmy kilka tygodni temu, tekst z kwartalnika jest obszerniejszy i pogłębiony).
W ostatnich miesiącach ceny ropy naftowej utrzymywały się w relatywnie wąskim przedziale wahań. Główne czynniki wpływające na rynek tego strategicznego surowca to eskalacja działań wojennych w kilku regionach świata oraz polityka krajów OPEC.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
