Tylko kilka banków nie poradziło sobie z najnowszym kryzysem. Wielu instytucjom finansowym pomogły jednak rządy, choć i tak większość musiała się borykać z ryzykiem niewypłacalności ze względu na chaos panujący na rynkach finansowych. Banki centralne, posługując się uruchomionymi przez rządzy poszczególnych krajów środkami publicznymi, zagwarantowały krótkookresową płynność, ale zabrakło narzędzi, żeby bezpiecznie było również w dłuższym okresie czasu. Gdyby jednak rządy dysponowały odpowiednimi narzędziami, nie byłoby potrzeby sięgania po pomoc publiczną, a reputacja większości zdrowych banków nie zostałaby nadszarpnięta.
Trzeba zrobić wszystko, by już nigdy nie narażać dobrego imienia wypłacalnych i przynoszących zyski banków. W tym celu potrzebne będą dobrowolne wpłaty na rzecz prywatnego europejskiego funduszu ratunkowego, powiedzmy 20 największych banków, który byłby uruchamiany na rzecz instytucji finansowych w potrzebie. W ten sposób będzie można zebrać nawet 20 miliardów euro w ciągu kilku następnych lat. To lepszy pomysł niż nakładanie na banki obowiązkowego podatku. Tego typu obciążenie byłoby niesprawiedliwe, szczególnie wobec tych banków, które nigdy nie korzystały z publicznej pomocy.
Dalsza część artykułu Alessandro Profumo, szefa UniCredit na stronach Financial Times.
Polska chce zablokować umowę o wolnym handlu z krajami Ameryki Południowej. Powodem są głównie obawy rolników o konkurencyjność ich produktów. W jaki sposób realizacja umowy z Mercosur może wpłynąć na unijne rolnictwo i jakie mogą być też jej inne skutki?
