Zbliżamy się do granicy deflacji z inflacją

Makroekonomia

Warto zauważyć, że przyrosty wskaźnika są w ostatnich miesiącach coraz wyższe. Jednocześnie, zbliżył się on do umownej – wyznaczonej na podstawie danych historycznych – granicy pomiędzy stanem deflacji a inflacji.

Wszystkie składowe wskaźnika w tym miesiącu wskazywały na wyższe prawdopodobieństwo wzrostu cen niż ich dalszego spadku.

– Biorąc pod uwagę wyprzedzenia wskaźnika w stosunku do raportowanych danych na temat wzrostu cen konsumpcyjnych, można przypuszczać, iż na przełomie bieżącego i przyszłego roku deflacja odpuści – komentuje Maria Drozdowicz z BIEC.

Istotne dla kształtowania się zmian cen konsumpcyjnych będą w najbliższym czasie ceny ropy naftowej oraz kurs złotego. Dodatkowym czynnikiem sprzyjającym pojawieniu się inflacji będzie również spodziewany w drugiej połowie roku wzrost konsumpcji indywidualnej.

Najsilniej na rzecz wzrostu cen działały w tym miesiącu oczekiwania przedstawicieli gospodarstw domowych i przedsiębiorstw na temat kształtowania się cen w najbliższej przyszłości. Szczególną wartość w prognozowaniu inflacji mają oczekiwania przedsiębiorców. Wyrażają przede wszystkim ich plany, które będą realizowane, jeśli tylko pozwoli im na to panująca na rynku sytuacja.

Przewaga tych przedsiębiorców, którzy planują podnieść ceny nad tymi, którzy zamierzają je obniżać jest na razie niewielka – zaledwie dwuprocentowa, jednocześnie jednak najwyższa od blisko roku. Najwięcej firm planujących wzrost cen obserwujemy wśród producentów metali oraz w przetwórstwie ropy naftowej. Po raz pierwszy od ponad roku zdecydowanie silniejsze tendencje do podnoszenia cen występują wśród firm dużych, zatrudniających powyżej 250 pracowników, co również jest ważne z punktu widzenia szybkości przechodzenia z deflacji do inflacji.

Wśród konsumentów odsetek tych, którzy spodziewają się wzrostu cen zrównał się z odsetkiem osób spodziewających się dalszych obniżek.

Wzrost oczekiwań inflacyjnych wśród menedżerów firm ma zapewne związek z drożejącą na światowych rynkach ropą naftową, której cena rzutuje nie tylko na ceny paliw, lecz również na ceny transportu i koszty produkcji w wielu pozostałych branżach, takich jak np. farmacja, przemysł chemiczny czy energetyka.

Wskaźnik cen surowców publikowany przez MFW wzrósł w maju o ponad 6 proc. w stosunku do swej kwietniowej wartości, z czego najsilniej, o ponad 12 proc. wzrosły ceny ropy naftowej. O blisko 4 proc. wzrosły również ceny żywności.

Eksperci wskazują na wyjątkowe trudności prognozowania w obecnej sytuacji cen tych dwóch grup surowców. Kształtowanie się cen ropy obarczone jest ryzykiem związanym zarówno z brakiem porozumienia jej głównych producentów co do wielkości produkcji, jak i ogólnej koniunktury na świecie, zaś ceny żywności zależne są głównie od wielkości podaży uwarunkowanej pogodą. Nie mniej jednak, konsensus prognoz na najbliższe 12 miesięcy zakłada umiarkowany wzrost cen obydwu grup surowców.

Dodatkowym czynnikiem o charakterze krajowym, który może wzmocnić efekt podnoszenia cen surowców, jest kurs złotego. Jego dalsze osłabianie sprzyjać będzie szybszemu przechodzeniu ze stanu deflacji do inflacji. W ciągu ostatniego roku złoty stracił ponad 8 proc., szczególnie szybko osłabiając się w ostatnich miesiącach.

Spośród pozostałych składowych, decydujących o kosztach prowadzenia działalności gospodarczej, proinflacyjnie oddziałują jednostkowe koszty pracy oraz koszty związane z emisją długu. Od początku tego roku jednostkowe koszty pracy wzrosły w przedsiębiorstwach o ponad 9 proc. przy braku wyraźnej poprawy wydajności pracy. Wzrost cen surowców oraz wyższe koszty pracy oznaczają dla firm utratę sporej części zaplanowanej marży. Stąd trudno dziwić się nasilającej się chęci do podnoszenia cen.

Makroekonomia

Poprzednie zdjęcie> Następne zdjęcie Zamknij pokaz zdjęć