Wtym roku 166 krajowych spółek z GPW wypłaci akcjonariuszom łącznie 16,8 mld zł, z czego 6,5 mld zł firmy spoza WIG 20. Jeszcze w 2011 roku mniejsze spółki wypłaciły 1,5 mld zł.
CC BY-NC-ND mik Krakow
Do 30 czerwca odbyła się większość walnych zgromadzeń akcjonariuszy, na których zapadły decyzje o podziale zysków za 2015 rok. Zgodnie z wyliczeniami KPMG, 166 krajowych spółek giełdowych wypłaci w sumie 16,8 mld zł, co w odniesieniu do ich kapitalizacji przekłada się na stopę dywidendy 3,3 proc.
Łączna wartość dywidend jest taka sama jak w zeszłym roku (również 16,8 mld zł) oraz niższa niż w latach 2011-2013 (17,5 mld zł – 20,8 mld zł). Za spadek odpowiadają głównie firmy największe – należące do indeksu WIG20. Wypłacą one 10,4 mld zł, czyli o 11 proc. mniej niż w ubiegłym roku i 21 proc. mniej niż w 2013 roku.
Wielką niewiadomą jest także ich stopa dywidendy w kolejnych latach.
– Wydatki budżetu państwa związane m.in. z polityką prorodzinną czy plany obniżenia wieku emerytalnego mogą wywołać presję na wypłatę wyższej dywidendy przez spółki będące pod znaczącym wpływem Skarbu Państwa. Z drugiej jednak strony, plany repolonizacji banków czy konsolidacja polskich kopalń w ramach grup energetycznych mogą oznaczać konieczność zatrzymania zysków w spółkach na realizację tych planów – mówi Tomasz Wiśniewski, partner i szef zespołu wycen w grupie Deal Advisory w KPMG.
Niepewne dywidendowo spółki z WIG 20 zastępują mniejsze firmy, które coraz liczniej wchodzącą „w fazę dojrzałości operacyjnej i mniejszych możliwościach dynamicznego wzrostu”.
W 2002 roku zaledwie 19 proc. polskich spółek giełdowych zdecydowało się na podział zysku między akcjonariuszy. W tym roku ten współczynnik wzrósł do 39 proc. Polska giełda zbliża się więc do swoich odpowiedników we Francji i w Niemczech, gdzie na wypłatę dywidendy decyduje się 60 proc. spółek. Dla giełdy w Londynie współczynnik ten jest jeszcze wyższy i wynosi 85 proc.
Inwestowanie w uznane międzynarodowe indeksy giełdowe uchodzi za najlepszą metodę budowania majątku na giełdzie przez zwykłych zjadaczy chleba. Dla szczególnie ambitnych istnieje jednak metoda dająca szansę na uzyskanie nawet nieco lepszych wyników, a przy tym uniknięcia ryzyka związanego z wybieraniem pojedynczych spółek. Tą metodą jest tak zwane inwestowanie czynnikowe (ang. factor investing).
Rozpoczęta kadencja Donalda Trumpa, rywalizacja amerykańsko-chińska, wojny w Ukrainie i na Bliskim Wschodzie, a także dalszy rozwój AI wpłyną na globalne rynki kapitałowe w 2025 r. i kolejnych latach. Inwestorzy zastanawiają się jednak, jak długo potrwa globalna hossa oraz co z wyzwaniami stojącymi przed naszą GPW?
Warto przyjrzeć się kondycji warszawskiej giełdy, analizując efektywność jednej z jej podstawowych funkcji, czyli umożliwiania sprzedaży akcji przedsiębiorstw w ramach ofert publicznych (pierwotnych i wtórnych).
Globalna gospodarka wydaje się chwilowo bardziej odporna niż zakładano wcześniej, co skłoniło Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) do nieznacznej korekty w górę prognoz wzrostu na 2025 r. Ta przejściowa siła – napędzana tymczasowym przyspieszeniem obrotów handlowych i manewrowaniem taryfami celnymi – maskuje jednak rosnące ryzyka systemowe.
Przyjęcie w USA ustawy o stabilnych kryptowalutach otwiera nowy rozdział na globalnym rynku finansowym, utrwalając uprzywilejowaną rolę dolara. Umożliwia kreowanie prywatnych walut mogących stanowić ryzyko dla stabilności systemów finansowych.
Kapitalizm od początku opierał się na prostym cyklu: produkcja, sprzedaż i reinwestycja zysku. Dziś jednak miejsce fabryk zajęły serwery, algorytmy i dane miliardów użytkowników. Czy niepostrzeżenie weszliśmy w nowy system – technofeudalizm, w którym kilku właścicieli kontroluje cyfrowe włości i pobiera rentę 2.0?
Trudno napisać coś sensownego na temat gospodarki Chin w ostatnich tygodniach bez odwoływania się do terminu nei-juan. Nie jest on bezpośrednio związany z polityką operacyjną Ludowego Banku Chin.
Bruksela przekonuje, że unia oszczędności i inwestycji wzmocni rynek kapitałowy, co pobudzi wzrost gospodarczy, zwiększy konkurencyjność i korzystnie wpłynie na portfele.
Chińskie przedsiębiorstwa państwowe są głównym aktorem, gdy patrzymy na aktywność Państwa Środka na afrykańskim kontynencie, ale nie jedynym, bowiem chiński sektor prywatny również sukcesywnie zwiększa swoją obecność” – stwierdziła w wywiadzie dla „Obserwatora Finansowego” prof. Lina Benabdallah, ekspertka ds. politycznych i ekonomicznych relacji chińsko–afrykańskich z Wydziału Polityki i Spraw Międzynarodowych Wake Forest University.
Na październikowym posiedzeniu Rada Polityki Pieniężnej (RPP) obniżyła stopy procentowe NBP o 0,25 pkt. proc. w tym referencyjną do 4,50 proc. Co dalej? „Członkowie Rady widzą przestrzeń do obniżek, ale kiedy to nastąpi jeszcze nie wiedzą” - poinformował prof. Adam Glapiński.
Białoruski dyktator w ostatnich latach ostatecznie zdegenerował gospodarkę. – Pojawiają się szalone pomysły Łukaszenki o sprowadzeniu 150 tys. Pakistańczyków, co powoli jest wdrażane – stwierdził Kamil Kłysiński, ekspert w Zespole Ukrainy, Białorusi i Mołdawii w Ośrodku Studiów Wschodnich, w wywiadzie dla „Obserwatora Finansowego”.
Unia Europejska coraz bardziej zacieśnia relacje polityczne, gospodarcze i handlowe z Republiką Mołdawii – jednym z najmłodszych państw Starego Kontynentu, które Rosja uznaje za swoją strefę wpływów.
Kraje Zachodu wyzbyły się kontroli nad gałęziami przemysłu o fundamentalnym znaczeniu dla transformacji cyfrowej, uzasadniając to chęcią ochrony środowiska. Skorzystały na tym zwłaszcza Chiny – zarówno gospodarczo, jak i politycznie.
Nie istnieje jedna ponadczasowa i prawdziwa historia o inflacji; ceny potrafią rosnąć z różnych powodów, a podnoszenie stóp procentowych to nie jedyne remedium – o czym starają się przekonywać Mark McGann Blyth i Nicolo Fraccaroli w „Inflation: A Guide for Users and Losers”.
Polska chce zablokować umowę o wolnym handlu z krajami Ameryki Południowej. Powodem są głównie obawy rolników o konkurencyjność ich produktów. W jaki sposób realizacja umowy z Mercosur może wpłynąć na unijne rolnictwo i jakie mogą być też jej inne skutki?
Czy Polska rzeczywiście dokonała gospodarczego cudu? Ostatnie trzy i pół dekady pokazują, że odpowiedź może być tylko jedna – tak. Nowy numer kwartalnika „Obserwator Finansowy” to opowieść o sukcesie, który nie wydarzył się w naszej gospodarce sam, ale był efektem odwagi, determinacji i pracy całego społeczeństwa. A także o wyzwaniach, które dopiero przed nami.
Rosnące napięcia geopolityczne, demontaż globalnych łańcuchów dostaw, protekcjonizm, wojny handlowe i ekspansja sztucznej inteligencji coraz mocniej kształtują nowy, wielobiegunowy ład gospodarczy. Najnowszy numer kwartalnika Narodowego Banku Polskiego stawia pytania o przyszłość światowej gospodarki.
