Roubini tłumaczy jak uniknąć kolejnego kryzysu

Istvan Szekely i Paul van den Noord podkreślają, że obecny kryzys gospodarczy w Europie jest najgłębszą recesją od lat 30. Ich zdaniem Europa powinna przygotować się na falę bezrobocia. Rynek pracy powinien być jedną z ważniejszych kwestii dyskutowanych przez rządy krajów dotkniętych kryzysem. Politycy też powinni być świadomi konsekwencji rosnącego zadłużenia wewnętrznego – według ich wyliczeń do konca 2010 r. przeciętne zadłużenie panstw UE wyniesie 20 proc. PKB. Kryzys finansowy stworzy trudności koordynacji rynków państw unijnych.

Nouriel Roubini doradza , w jaki sposób można uniknąć kolejnego kryzysu:

– oprzeć się presji monetyzacji długu, która mogłaby wywołać inflację,

– wprowadzić strategię wychodzenia z pakietu stymulacyjnego,

– właściwie wyliczyć ceny zasobów (assets) zgodnie z zasadą Taylora (ważna koordynanta dla banków centralnych przy określaniu stóp procentowych).


Artykuły powiązane

Wielka Brytania: koniec standardu złota, początek końca Wielkiego Kryzysu

Kategoria: Instytucje finansowe
Konferencja w Bretton Woods, której 80. rocznica mija w 2024 r., doprowadziła do radykalnego odwrotu od systemu standardu złota w postaci, w jakiej funkcjonował on w latach międzywojennych. Artykuł analizuje, przez pryzmat zmian w bezrobociu, wpływ wycofania się Wielkiej Brytanii z owego systemu w 1931 r. na jej ówczesną gospodarkę. Wnioski wskazują, że porzucenie standardu złota wcześniej, niż zrobiły to inne czołowe państwa, np. Stany Zjednoczone i Francja, pozwoliło na znaczne obniżenie wartości brytyjskiej waluty, co znakomicie przysłużyło się gospodarce i zapoczątkowało jej wychodzenie z Wielkiego Kryzysu.
Wielka Brytania: koniec standardu złota, początek końca Wielkiego Kryzysu

Unia Europejska wobec kryzysu liberalnej globalizacji

Kategoria: Analizy
Donald Trump postrzegany jest jako destruktor ładu liberalnego w gospodarce, czyli amerykańskiej globalizacji, którą przecież USA budowały od końca II wojny światowej. UE sama jednak demontuje ten system przynajmniej od kilkunastu lat, choć – jak zwykle – czyni to niekonsekwentnie.
Unia Europejska wobec kryzysu liberalnej globalizacji