Niedawno jeszcze guru rynków przyjmowany w Kongresie jak monarcha, b. szef Fed Alan Greenspan opublikował swoje rozumienie kryzysu w 66-stronicowej prezentacji, którą przedstawił na Forum Brookings Institution. I pokazał drogi wyjścia. Greenspan sądzi, że nie można było uniknąć katastrofy. Jego zdaniem nie byłoby sposobu upuszczenia powietrza z bańki nieruchomości. Były szef Fed obawia się też gwałtownych zwrotów w działaniach tej instytucji – przede wszystkim z wycofywania się z jakościowego łagodzenia. I ostrzega między wierszami, że gospodarka zapłaci za to zwolnieniem rozwoju gospodarczego.
How much in advance will it have to tighten to defuse the bubble without disabling the economy? But more relevantly, unless incremental Fed tightening significantly raises risk aversion (and long-term interest rates) or disables the economy enough to undercut the cash flow that supports the relevant asset prices, I see little prospect of success.
Dismal Scientist wytyka Greenspanowi posługiwanie się mało precyzyjnym językiem.
Could the entire financial crisis have been avoided if somebody had just been a little more concrete in his terminology?
Dziś jednak uwaga wielu blogerów skierowana jest na Chiny. Bo w środę 31 marca spodziewane jest oświadczenie Fed na temat dalszego wycofywania się z polityki „jakościowego łagodzenia”. (Wykonanie tej operacji przez Bank of Japan i Fed porównuje prof. John Taylor). Przy tej okazji, jak wielu z nich sądzi, Fed może zechcieć skrytykować Chiny za niechęć do rewaluacji renminbi.
Profesor finansów z Guanghua School of Management przy Uniwersytecie w Pekinie Michael Pettis z China Financial Markets tłumaczy, że rewaluacja może nie przynieść oczekiwanych przez Amerykanów skutktów (zmniejszenia deficytu handlowego) i dodaje, że wyzbycie przez Chiny części obligacji amerykańskich może oznaczać nowe kłopoty dla Europy, jeśli Chiny przerzuciłyby się na euro. I przyspieszyłyby wprowadzenie rozwiązań protekcjonistycznych w USA. A dla Chin rewaluacja renminbi spowoduje obniżenie cen towarów importowanych.Według prof. Pettis rewaluacja nie jest dobrym wyjściem dopóki nie zostanie skoordynowana z innym długofalowymi działaniami, tak by zasób bogactwa akumulowany przez rządy i sektory produkcyjne trafił do gospodarstw domowych.
That suggests that if we want to resolve the global imbalances in an optimal way that maximizes global growth and equity, we would need all the major problem countries to work out a program, perhaps over 8 to 10 years, in which China, Japan and Germany take concrete measures to shift subsidies away from manufacturers and return the income to households, and the US, the UK and other deficit countries shift income from households to investment.
Na Naked Capitalist znawca Chin Edward Harrison analizuje dziesięć powodów istnienia bańki finansowej w Chinach. Jednym z nich jest wzrost ilości inwestycji, który sygnalizuje kłopoty finansowe gospodarki. W okresie prosperity kapitał wydawany jest bezmyślnie i marnotrawiony. Konsekwencje tego widać później
A general increase in investment is another leading indicator of financial distress. Capital is generally misspent during periods of euphoria. Only during the bust does the extent of the misallocation become clear.”
A Calculated Risk informuje, że Chińczycy nie myślą o rewaluacji w ogóle.
Przed unijnym szczytem rozpoczynającym się w czwartek 25 marca Economix przypomina smutnym o stanie deficytów krajów rozwiniętych.
Polska chce zablokować umowę o wolnym handlu z krajami Ameryki Południowej. Powodem są głównie obawy rolników o konkurencyjność ich produktów. W jaki sposób realizacja umowy z Mercosur może wpłynąć na unijne rolnictwo i jakie mogą być też jej inne skutki?
