Christine Lagarde (CC BY-NC-ND International Monetary Fund)
Nowa dyrektor Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Christie Lagarde, odziedziczyła instytucję, która przeżyła swoją użyteczność. Trzeba przypomnieć trochę historii aby wytłumaczyć dlaczego. MFW powstał w 1944 r. na mocy porozumienia z Bretton Woods, które miało promować wolny handel dzięki kursom związanym z amerykańskim dolarem. Jeśli jakiś kraj nie mógł pokryć swojego deficytu w handlu, MFW miało kroczyć i udzielić potrzebnej pożyczki – na określonych warunkach. Aby zapewnić, że pomocowa pożyczka zostanie spłacona i oczyścić drogę dla następnych instytucji finansowych by mogły znów bezpiecznie pożyczać na dłuższy termin, kraj, któremu udzielano pomocy musiał podjąć program ostrego zaciskania pasa.
Kiedy epoka stałych kursów walutowych dobiegła końca w 1971 r., ekonomiści początkowo przypuszczali, że płynne kursy wymiany będą utrzymywały import i eksport w równowadze a to wyeliminuje duże deficyty i konieczność pokrywania ich przy pomocy pożyczek. Ale wiele rządów nie chciało pozwolić aby ich waluty swobodnie zmieniały kurs na rynku. Aby utrzymać ceny importowanych żywności i energii na niskim poziomie prowadziły politykę przewartościowanej waluty. Ich zadłużenie zagraniczne narastało. Zapożyczały się także z innych powodów – aby sfinansować wielkie programy inwestycyjne, utrzymać przy życiu nieefektywne znacjonalizowane branże a także bo to odpowiadało interesom rządzących o lepkich rękach.
Zagraniczni pożyczkodawcy nie mieli z tym problemu. Jak powiedział były prezes Citibanku, państwa nie bankrutują. Mimo to, rządy nie mogą się zapożyczać bez ograniczeń. Jeśli nie dawało się utrzymać przekonania że kraj jest wiarygodny, MFW wkraczał żeby wykonać brudną robotę i umożliwić branie kolejnych kredytów – do następnego kryzysu.
Cały artykuł na stronie Newsweeka.
