Zaburzenia w łańcuchach dostaw mają długotrwały (do 12 kwartałów) wpływ na inflację, w tym bazową, więc banki centralne mają pewną motywację, by przeciwdziałać tego rodzaju presji inflacyjnej, pomimo podażowej natury takiego szoku – wynika z badania opublikowanego w serii Working Papers NBP.
Autorzy badania – Jakub Mućk i Łukasz Postek (poglądy wyrażone w artykule nie odzwierciedlają oficjalnego stanowiska NBP) – przeanalizowali wpływ zaburzeń w łańcuchach dostaw na inflację w gospodarkach europejskich.
Z analizy wynika, że wpływ takich zaburzeń na różne miary inflacji jest dość trwały – osiąga szczyt po 4–6 kwartałach, a zanika (w rozumieniu istotności statystycznej) po 8–12 kwartałach.
Wpływ szoku w łańcuchach dostaw ma – w ocenie autorów – istotne implikacje dla polityki banków centralnych.
„Ponieważ proinflacyjne efekty zaburzeń narastają stopniowo, w umiarkowanym tempie i są dość trwałe, może istnieć przestrzeń ze strony polityki fiskalnej i monetarnej (do działania – PAP), nawet jeżeli weźmiemy pod uwagę opóźnioną odpowiedź gospodarki, zwłaszcza na działania monetarne. Innymi słowy, charakterystyka impulsu sugeruje, że władze, w tym monetarne, mają wystarczająco dużo czasu na analizę sytuacji, działanie i obserwację odpowiedzi ze strony gospodarki, zanim efekty szoku w łańcuchach dostaw na inflację naturalnie zanikną. Tym bardziej, że zaburzenia w łańcuchach dostaw wydają się trwałe i obserwujemy raczej okresy napięcia w ww. łańcuchach aniżeli jednorazowe szoki” – napisano.
„Proinflacyjne efekty zaburzeń w łańcuchach dostaw są trwałe dla wszystkich rozważanych miar inflacji, w tym głównej miary inflacji konsumenckiej oraz inflacji bazowej, a te są kluczowe dla wiarygodności banku centralnego i kształtowania się oczekiwań inflacyjnych. Wobec tego władze monetarne mają pewną motywację, by przeciwdziałać presji inflacyjnej wynikającej z zaburzeń w łańcuchach dostaw, pomimo podażowej natury takiego szoku” – dodano.
Pełna treść badania znajduje się na stronach internetowych NBP.
tus/ osz/
