Upadłość Silicon Valley Bank podkreśla ryzyko związane z podobnymi inwestorami

Upadłość banku Silicon Valley Bank dobitnie przypomina o ryzyku, na jakie narażone są banki mające „podobnych inwestorów”. Silicon Valley Bank posiadał znaczną kwotę depozytów, które były nieubezpieczone i pochodziły głównie z jednej branży, co narażało go na możliwość zbiegających się w czasie wypłat.
Upadłość Silicon Valley Bank podkreśla ryzyko związane z podobnymi inwestorami

©Envato

W artykule wykorzystujemy dane dotyczące inwestowania środków rynku pieniężnego w banki w celu wykazania, że nieubezpieczeni inwestorzy korygują swoje portfele z myślą o obniżeniu ekspozycji na aktywa w posiadaniu innych inwestorów o podobnych portfelach. W przyszłości testy warunków skrajnych i nadzór bankowy powinien brać pod uwagę strukturę i koncentrację zobowiązań banków.

 W następstwie upadłości banku Silicon Valley Bank (SVB) w marcu 2023 r. zaczęto wnikliwie analizować ryzyko koncentracji zobowiązań banków. Bank SVB dokonał ogromnych inwestycji w sektor technologiczny, a jednocześnie większość przyjętych przezeń depozytów pochodziła od inwestorów z tej samej branży. Sam prezes i pracownicy banku wielokrotnie nazywali go „bankiem sektora technologicznego, start-upów i firm venture capital”. Bank był finansowany znacznymi, nieubezpieczonymi depozytami pochodzącymi z tej samej branży i tego samego regionu. Oprócz samej wielkości depozytów, ryzyko koncentracji zobowiązań banku SVB dodatkowo podwyższało podobieństwo deponentów. W artykule zadajemy pytanie, czy deponenci i ogólnie inwestorzy wzięli pod uwagę ryzyko koncentracji zobowiązań wynikające z podobieństwa inwestorów. Przypadek banku SVB jasno pokazuje, że podobieństwo inwestorów zwiększa wrażliwość banku. Twierdzimy zatem, że niezbędne jest monitorowanie tego ryzyka, a oprócz tego dokonanie przeglądu istniejących programów ubezpieczenia depozytów, jak zalecili Dewatripont i in. (2023).

Silicon Valley upadł z niecodziennej przyczyny, która jednak czasami występuje, ale system bankowy jako taki ma się nieźle

 

Teza, że inwestorzy biorą pod uwagę ryzyko koncentracji zobowiązań banku przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych, jest spójna z ramami teoretycznymi przedstawionymi przez Wagnera (2011). Jego model podkreśla dylemat przed którym stają inwestorzy – wyboru między korzyściami z dywersyfikacji a łącznymi kosztami likwidacji, gdy są one systemowe, to znaczy nieproporcjonalnie wysokie, gdy wielu inwestorów (a nie jeden) likwiduje składnik aktywów.  W przypadku braku takiego dylematu idealna dla inwestorów byłaby pełna dywersyfikacja, a ostatecznie posiadaliby oni podobne portfele. Na okoliczność systemowych kosztów likwidacji inwestorzy wolą mieć różne portfele – w przeciwieństwie do zróżnicowanych – aby odróżnić się od innych inwestorów i ograniczyć swoją ekspozycję na łączne koszty likwidacji. Możliwym do zweryfikowania przewidywaniem z tego modelu jest to, że inwestorzy zmniejszają swoją ekspozycję na aktywa będące w posiadaniu innych inwestorów o podobnych portfelach, ponieważ spodziewają się podwyższonych łącznych kosztów likwidacji.

Ponieważ rzadko obserwuje się zawartość portfeli inwestorów, dotychczas przeprowadzono względnie mało badań nad ryzykiem koncentracji związanym ze zobowiązaniami banków. W artykule Georg i in. (2023) wykorzystujemy szczegółowe informacje o zawartości portfeli funduszy amerykańskiego rynku pieniężnego (MMF) inwestujących w banki w formie świadectw depozytowych i papierów dłużnych w okresie od listopada 2010 r. do sierpnia 2014 r.  Inwestycje funduszy MMF, podobnie jak duże depozyty w SVB, są nieubezpieczone, płatne na żądanie, a zatem narażone na paniczne wycofanie (ang. runnable). Dzięki przepisom pokryzysowym wprowadzonym w USA fundusze MMF mogą monitorować zawartość portfeli innych funduszy MMF na podstawie miesięcznych informacji na temat stanów posiadania zbieranych i podawanych do publicznej wiadomości przez amerykańską Komisję Papierów Wartościowych i Giełd. Ponadto fundusze MMF podlegają ograniczeniom regulacyjnym, które ustanawiają limity na rodzaje papierów wartościowych, w które mogą one inwestować, co zmusza je do tego, by stawały się jeszcze bardziej podobne do siebie i wrażliwe na ryzyko koncentracji. Tak więc fundusze MMF stanowią swoiste laboratorium służące badaniu zapotrzebowania na różnorodność wśród inwestorów i wpływu podobieństwa inwestorów na pewność finansowania banków.

Upadek Silicon Valley Bank i zawirowania w amerykańskim sektorze bankowym

Wprowadzamy nowatorską miarę podobieństwa portfeli, ujmującą podobieństwo zawartości portfela jednego funduszu do zawartości portfeli wszystkich innych funduszy, które dokonały inwestycji w jeden bank.  Dwa proste przykłady ilustrują tę miarę i objaśniają różnice między nią a tradycyjnymi miarami koncentracji, takimi jak wskaźnik Herfindahla–Hirschmana (HHI). W obydwu przykładach występują trzej inwestorzy, którzy mogą dokonać inwestycji w trzy banki. W panelu (a) inwestorzy w pełni dywersyfikują swoje portfele, w wyniku czego są one takie same. Pasywa banków są także w pełni zdywersyfikowane według HHI (33 proc.), ponieważ każdy z banków otrzymał po jednej trzeciej swojego finansowania od każdego inwestora. Jednak nasza miara wskazuje maksymalne ryzyko koncentracji w zobowiązaniach banku (100 proc.), ponieważ bank ma ekspozycję na inwestorów, którzy posiadają takie same portfele, co jest równoważne ekspozycji na pojedynczego inwestora.

W panelu (b) inwestorzy posiadają różne portfele. Rozważając przedłużenie finansowania Banku B, Inwestor 2 porównuje zawartość swojego portfela z zawartością portfeli Inwestorów 1 i 3 i stwierdza, że aktywa posiadane przez tych inwestorów są mniej do siebie podobne (65 proc.) niż aktywa w portfelach Inwestorów 1 i 2 (88 proc.) oraz Inwestorów 2 i 3 (88 proc.). Inwestor 2 jest najbardziej podobnym inwestorem w Banku B, a zatem powinien najbardziej się martwić łącznymi kosztami likwidacji. W związku z tym prawdopodobieństwo, że Inwestor 2 przedłuży finansowanie Banku B na następny okres jest najniższe.

Przykłady te ilustrują, jak różne spojrzenia na koncentrację zobowiązań banku zapewnia nasza miara i wskaźnik HHI.

W artykule Georg i in. (2023) stosujemy swoją miarę podobieństwa do portfeli funduszy MMF i przedstawiamy dowody na zapotrzebowanie na różnorodność, jeżeli fundusze dążą do zredukowania ekspozycji na składnik aktywów w miarę wzrostu podobieństwa do innych funduszy inwestujących w ten sam składnik aktywów. Porównujemy różne fundusze o różnych poziomach podobieństwa, inwestujące w tym samym czasie w ten sam składnik aktywów, kontrolując zarazem wyniki ze względu na różne czynniki, takie jak wielkość funduszu, termin zapadalności, dochodowość kontraktu dotyczącego danego papieru wartościowego oraz rodzaj papieru wartościowego. Uzyskane wyniki wskazują, że prawdopodobieństwo odpływu środków rośnie wraz ze wzrostem stopnia podobieństwa do innych funduszy inwestujących w ten sam składnik aktywów i odpowiednim spadkiem inwestycji w ten składnik aktywów. Dodatkowo przeprowadzamy różne testy odporności i badamy odmienne hipotezy, w tym zmienne kontrolowane, w celu uwzględnienia możliwości, że odpływy środków z funduszu nie są wywoływane przez podobieństwo funduszy, lecz przez strategie inwestycyjne i ograniczenia dotyczące danego funduszu, takie jak limity koncentracji lub śledzenie wskaźnika odniesienia (Woolley i Vayanos 2022).

Decyzje dotyczące alokacji portfela podejmowane przez fundusze na podstawie podobieństwa mają konsekwencje dla wrażliwości banków na finansowanie. Mówiąc konkretnie – średni stopień podobieństwa funduszy, które dokonały inwestycji w bank, może wpłynąć na dostęp banku do finansowania w czasie kryzysu takiego jak kryzys zadłużeniowy w Europie latem 2011 r., który wywołał falę znacznych umorzeń ze strony amerykańskich funduszy MMF (Chernenko i Sunderam 2014). Nasza analiza wykazuje, że w tym okresie (od czerwca do grudnia 2011 r.), nawet z uwzględnieniem miar koncentracji takich jak liczba funduszy banku oraz wskaźnik HHI zobowiązań banku – wzrost średniego podobieństwa funduszy, które dokonały inwestycji w banku, skutkuje znacznym odpływem finansowania.

Koniec historii Credit Suisse

Nasze ustalenia wykraczają poza sektor funduszy MMF i mogą dostarczyć cennych spostrzeżeń na potrzeby trwającej debaty o systemowych aspektach ryzyka płynności banków oraz regulacji w tym zakresie. W tym artykule kwestionujemy obecne podejście do nadzoru bankowego, w którym organy skupiają się na gromadzeniu szczegółowych informacji o jakości aktywów i składników kapitału, jednocześnie ignorując pozostałe zobowiązania. W obecnej sytuacji nawet w ramach testów warunków skrajnych przeprowadzanych przez amerykańskie i europejskie organy nadzoru bankowego nie uzyskuje się informacji niezbędnych do monitorowania ryzyka koncentracji zobowiązań banków. Choć zebranie danych dotyczących portfeli inwestorów może być trudne, znajomość struktury sektorowej i geograficznej zobowiązań banku pomogłoby lepiej zrozumieć i monitorować to ryzyko koncentracji. Niedawny upadek banku Silicon Valley Bank w marcu 2023 r., który po części przypisywano jego znacznemu uzależnieniu od nieubezpieczonych deponentów z tej samej branży, podkreśla potrzebę dodatkowych badań w celu lepszego zrozumienia wpływu podobnych inwestorów na ryzyko płynności banku oraz jego uregulowania.

Autorzy:
Co-Pierre Georg  –  Associate Professor at EDHEC Business School
Diane Pierret  –  Assistant Professor at University Of Luxembourg
Sascha Steffen – Professor of Finance at Frankfurt School of Finance & Management

Artykuł ukazał się w wersji oryginalnej na platformie VoxEU, tam też dostępne są przypisy i bibliografia.

©Envato

Tagi


Artykuły powiązane

Upadek Silicon Valley Bank i zawirowania w amerykańskim sektorze bankowym

Kategoria: Analizy
Od czasów globalnego kryzysu finansowego i upadku Washington Mutual w 2008 r. amerykański sektor bankowy nie doświadczał takich turbulencji. Zaburzenia na rynku bankowym nie ograniczyły się tylko do USA. Upadek Silicon Valley Bank (SVB) spowodował zawirowania w skali globalnej, przenosząc kryzys zaufania na rynek europejski.
Upadek Silicon Valley Bank i zawirowania w amerykańskim sektorze bankowym

Co upadek Silicon Valley Bank i Credit Suisse mówi nam o regulacjach finansowych

Kategoria: Trendy gospodarcze
Upadek banków Silicon Valley Bank i Credit Suisse odsłonił rysy na mechanizmie regulacji systemu finansowego. W artykule dowodzimy, że obecne problemy systemowe pojawiły się, ponieważ władze finansowe próbowały dokonać niemożliwego: podtrzymać wzrost gospodarczy przy jednoczesnym zachowaniu kontroli nad inflacją i wysokiego poziomu stabilności finansowej.
Co upadek Silicon Valley Bank i Credit Suisse mówi nam o regulacjach finansowych