François Hollande (CC BY-ND STUDIOTOBAGO)
To mikstura złożona z bezwzględnej fiskalnej odpowiedzialności oraz szybkiej implementacji Agendy 2010, czyli pakietu ustaw dot. zatrudnienia i reform polityki socjalnej, który został przyjęty w 2003 r. za rządów kanclerza Schrödera. Miał on uczynić rynek bardziej otwartym i elastycznym.
Dotąd jedynie Paryż nie skorzystał z “niemieckiej drogi” reformowania gospodarki. I François Hollande powinien się tego trzymać. Powtarzanie tego, co Niemcy zrobiły przed 10 laty nie zadziała jak magiczny eliksir. Może być wręcz trucizną.
Niemieccy urzędnicy przyznają, że lata mogą minąć zanim ujrzymy pozytywne efekty proponowanych przez nich reform strukturalnych. Oznacza to, że w międzyczasie wielka część populacji może zostać wypchnięta z rynku pracy. Co więcej, europejskie gospodarki nie są wystarczająco silne, żeby zrównoważyć krótkoterminowe efekty liberalizacji rynku pracy. W wyniku powszechnej liberalizacji sytuacja ekonomiczna w UE może się jeszcze bardziej pogorszyć.
oprac. SS
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
