Publicystka, wydawca książek ekonomicznych, koordynator projektów medialnych.
Barack Obama (CC BY marcn)
Kiedy jesienią ubiegłego roku Obama leciał do Indii (w sumie 10 dni: Indie, Indonezja, Południowa Korea, Japonia, plus przystanek w Niemczech), niektóre amerykańskie media szokowały informacją, że wizyta będzie kosztowała podatników 200 mln dolarów dziennie.
Indyjski dziennik NDTV podawał, że podczas dwudniowej wizyty Obamy w Indiach, będzie strzegła go flota 34 okrętów wojennych oraz eskorta lotnicza, która będzie patrolować wybrzeże Bombaju. Biały Dom zaprzeczył. Podano też, że Obama wynajął cały Taj Mahal.
Obama w pierwszych dwóch latach swojego urzędowania (do końca 2010 roku) był najczęściej podróżującym amerykańskim prezydentem. A dokładniej – przebywał najwięcej dni zagranicą. Zrobił 15 wypraw, podczas których odwiedził 26 krajów (osiem z nich więcej niż raz). W sumie nie było go w Ameryce przez 55 dni. Bush junior był w podróży 54 dni przez dwa pierwsze lata.
Koszty podróży i koszty zabezpieczenia takich podróży nie są podawane do publicznej wiadomości.
– Z przyczyn związanych z bezpieczeństwem nie udzielamy informacji o procedurach i kosztach podróży – mawia Tommy Vietor, rzecznik Białego Domu.
Biały Dom nigdy nie ujawnia kosztów podróży, ponieważ gros tych kosztów stanowią podobno koszty bezpieczeństwa właśnie.
Mniej więcej 10 lat temu General Accounting Office ujawnił dwa raporty dotyczące podróży zagranicznych Billa Clintona. Koszty Secret Service zostały w tych raportach wycieniowane, ale dobrze pokazano pozostałe wydatki. Podróż Clintona do Afryki w 1998 roku kosztowała ok. 42,8 milionów dolarów. Obejmowała sześć krajów i większość tych kosztów stanowiły koszty wynajmu wojskowej floty powietrznej. Podróż do Chile zamknęła się w kwocie 10,5 mln dolarów. Podróż do Chin – ok. 18,8 mln dolarów.
Dla porównania – Factcheck.org podaje, że 190 mln dolarów dziennie kosztuje wojna w Afganistanie.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
