Dość ponure rozważania, jak korporacja powinna przygotowywać się do wojny snuje Andrew Coburn z Centrum Badań nad Ryzykiem Uniwersytetu Cambridge. 2014 rok przyniósł konfrontację Zachodu z Rosją w sprawie Ukrainy, napięcia między Chinami i Japonią i początki cyberwojny między USA a Koreą Północną. Wprawdzie mówi się o okresie pokoju, ale w ciągu ostatnich 25 lat mieliśmy na świecie 700 konfliktów i milion śmiertelnych ofiar wojen. Międzynarodowy konflikt stał się najpoważniejszym ryzykiem globalnym, według Światowego Forum Ekonomicznego, choć rok wcześnie j nie było go nawet w pierwszej dziesiątce zagrożeń. Konflikty zbrojne zagrażają fizycznie pracownikom, przerywają łańcuchy dostaw, ograniczają możliwości sprzedaży i wstrząsają rynkami inwestycyjnymi.
Natomiast fundacja Global Challenges, we współpracy z Uniwersytetem w Oxfordzie, opublikowała raport o 12 ryzykach, które mogą zagrozić istnieniu ludzkości. Na liście są m.in. ekstremalne zmiany klimatyczne, wojna nuklearna, katastrofa ekologiczna, rozpad światowego systemu ekonomicznego i politycznego, pandemia globalna, uderzenie asteroidy, wulkan, skutki manipulacji biologicznych i genetycznych, nanotechnologia, sztuczna inteligencja i globalne ryzyko błędnej polityki (na przykład powstanie globalnego rządu totalitarnego).
British Petroleum publikuje nowy raport o świecie energii do 2035 roku. Główne trendy relacjonuje City AM: konsumpcja energii będzie rosła w tempie 1,4 procenta rocznie w latach 2013 -35. Stany Zjednoczone staną się samowystarczalne, jeśli chodzi o ropę i gaz, a niższy popyt w USA i Europie sprawi, że przepływy paliw skierują się na Wschód. Gaz stanie się drugim co do znaczenia paliwem (średnioroczny wzrost o 1,9 procenta) wyprzedzając węgiel. Średnio o 1 procent rocznie będzie rosła emisja C02. Konsumpcja energii pierwotnej w Unii Europejskiej zmniejszy się o 6 procent i będzie w 2035 najniższa od 1984 roku. Emisja CO2 zmniejszy się w Europie do 2035 roku o 25 proc.
Ciekawe ustalenia brytyjskich ekonomistów z London School of Economics: nie ma dowodów, że firmy mające siedzibę w kreatywnych miastach (czyli tam, gdzie jest relatywnie wysokie zatrudnienie w kreatywnych branżach gospodarki) są bardziej innowacyjne, niż gdzie indziej. Po drugie, że firmy w przemysłach kreatywnych stają się bardziej innowacyjne w miastach kreatywnych oraz, po trzecie, że firmy w dużych miastach kreatywnych są bardziej innowacyjne niż w małych. Krótko mówiąc, wyniki pod prąd nadmiernym oczekiwaniom wobec klastrów, koncentracji innowacji, preferencji dla dużych miast itd. Nie otoczenie jest ważne dla innowacyjności, lecz to co siedzi w firmie w środku, jej aktywność i cechy.
Na stronie CEPS można znaleźć interesujące opracowanie Mikkela Barslunda na temat pracy osób w wieku powyżej 60 lat w Danii. Wiek emerytalny jest w Danii dość niski (obniżono go w 2004 roku do 65 lat), nadto istnieje system przechodzenia na wcześniejszą emeryturę.
Mimo to udało się Duńczykom, między innymi dzięki zaawansowanemu systemowi stałego kształcenia osób starszych i aktywnej polityce zarządzania wiekiem zatrudnionych, doprowadzić do sytuacji, w której znaczna część osób w wieku powyżej 60 lat nadal pracuje. Wśród narzędzi aktywnej polityki zarzadzania wiekiem pracowników są m.in. redukcja czasu pracy, dodatkowe urlopy, poprawa ergonomii pracy, zmniejszenie obowiązków, promocja wewnętrznej mobilności, czy elastyczne godziny pracy.
Ale i tak konieczne stało się podwyższenie wieku emerytalnego (z 65 do 67 lat, co nastąpi w okresie od 2019 do 2022 roku) oraz aktualnie podwyższany jest wiek przejścia na wcześniejszą emeryturę (od 2014 przez cztery lata, tak by osiągnął 62 lata).
Bloger Trystero relacjonuje wywiad z Christine Benz, specjalistką od oszczędności osobistych, o trzech prostych sposobach zwiększenia oszczędności emerytalnych. Po pierwsze wpłacanie na rachunek oszczędnościowy zwrotu podatków. Po drugie przeznaczanie części każdej podwyżki wynagrodzenia w pracy na inwestycje (oszczędności) – co byłoby skuteczne zwłaszcza dla ludzi młodych, wznoszących się po szczeblach kariery zawodowej i otrzymujących podwyżki relatywnie często.
Pisze Trystero: „Trzeci pomysł oparty jest o podobny mechanizm – tym razem wykorzystujący spadające wydatki. Christine Benz zaproponowała, by na inwestycje emerytalne przeznaczyć oszczędności związane z refinansowaniem kredytu hipotecznego, na nowym niższym oprocentowaniu wynikającym z niższych stóp procentowych. To jest oczywiście idea dla amerykańskiego rynku hipotecznego, gdzie dominują kredyty o stałym oprocentowaniu. Polskim odpowiednikiem tego pomysłu byłoby wykorzystanie spadających rat albo do nadpłacania kredytu, albo do transferowania „zaoszczędzonych” pieniędzy na rachunek inwestycyjny. Warto zauważyć, że większość kredytobiorców, tych złotówkowych, ma za sobą 15%-20% spadek wysokości rat w ostatnich kilku latach. Jestem świadomy, że zdecydowanie spóźniłem się z tym pomysłem (jeśli chodzi o miejsce w cyklu obniżek stóp procentowych), ale warto potraktować go jako ideę na automatyczne wykorzystywanie okoliczności życiowych sprzyjających zwiększeniu odkładanych na emeryturę pieniędzy”.
Derek Scissors z American Enterprise Institute w prosty sposób odpowiada na pytanie, czy chiński przywódca Xi Jinping jest, jak twierdza niektórzy, reformatorem rynkowym. Otóż nie jest, bo właśnie rozważa połączenie największych państwowych koncernów naftowych w Chinach. Prawdziwy zwolennik rynku i jego reformator nigdy nie działa na rzecz ograniczania konkurencji, lecz zawsze stara się ją promować. Zwolennicy tezy, że po zwalczeniu korupcji przywódcy chińscy zajmą się reformami rynkowymi mogą być rozczarowani. W Polsce łączone będą koncerny energetyczne, tak dla przypomnienia.
Bjorn Lomborg pisze w Project Syndicate o efektywnych ekonomicznie metodach sprzyjania równości ze względu na płeć, jako ewentualnego celu postmilenijnego. Jeden dolar włożony w wyrównywanie szans ekonomicznych kobiet przynosi 7 dolarów benefitów w zakresie zdrowia, edukacji i zmniejszania biedy. Natomiast jeden dolar włożony w edukację dziewcząt daje 5 dol. korzyści.
Portal z Azerbajdżanu Trend donosi, że turecki prokurator w Ankarze wystąpił z oskarżeniem wobec Erdema Basci, prezesa banku centralnego, za spowodowanie poważnych szkód materialnych u obywateli przez błędną politykę stóp procentowych. Grozi mu do 2 lat więzienia. 10 lutego prezydent Turcji Erdogan skrytykował Basciego mówiąc, że „mimo , że rząd wielokrotnie żądał obniżenia stóp procentowych, bank dotychczas tego nie uczynił”. Inflacja jest wynikiem wysokich stop procentowych, a nie na odwrót – stwierdził Erdogan. Spodziewana w Turcji w tym roku inflacja ma wynieść 5,2 proc., kluczowa stopa repo wynosi 7,75 proc.
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
