Dziennikarz specjalizujący się w tematach szeroko rozumianej branży telekomunikacyjnej i nowych technologii.
Raport „Global Infrastructure Outlook”, w którym oszacowano infrastrukturalne potrzeby inwestycyjne w 50 krajach i siedmiu sektorach, to ‒ według jego autorów z Oxford Economics i Global Infrastructure Hub ‒ pierwszy tego typu dokument, w którym aż tak szczegółowo szacowano długoterminowe potrzeby inwestycyjne oraz to, czy jest szansa je zrealizować.
Z zawartych w raporcie wyliczeń wynika, że aby do 2040 roku zostały zrealizowane wszystkie niezbędne inwestycje infrastrukturalne, średnie roczne nakłady inwestycyjne powinny wzrosnąć z 3 proc. światowego PKB do 3,5 proc. Bez tego przyspieszenia powstanie warta ok. 14,9 bln dolarów dziura inwestycyjna między zrealizowanymi a niezbędnymi inwestycjami.
Największe niezrealizowane potrzeby inwestycyjne spodziewane są w USA. Wyniosą 3,8 bln dolarów i będą dwa razy wyższe niż w Chinach. Należy zauważyć, że o ile według prognoz autorów raportu w Chinach udział inwestycyjnej luki w niezbędnych nakładach inwestycyjnych wyniesie ok. 6,8 proc., o tyle w USA będzie to aż 30,8 proc. Trzecia w zestawieniu Brazylia ma inwestycyjną dziurę prognozowaną na poziomie 1,2 bln dolarów, co odpowiada 43,8 proc. niezbędnych nakładów inwestycyjnych.
Autorzy „Global Infrastructure Outlook” są zdania, że największa luka ‒ warta w skali globalnej 8 bln dolarów, w tym w USA 3,4 bln dolarów ‒ wystąpi w inwestycjach drogowych. Niezbędna ich wartość jest prognozowana łącznie na 34 bln dolarów. Drugie miejsce zajmie inwestycyjna dziura w nakładach na energetykę. Wyniesie ona 2,9 bln dolarów przy niezbędnych nakładach prognozowanych na 28 bln dolarów.
Z pozostałych sektorów warto zwrócić uwagę na telekomunikację, gdzie niezbędne światowe nakłady na inwestycje infrastrukturalne szacowane są do 2040 roku na 8,9 bln dolarów, a luka na 1 bln dol.
W Polsce w bazowym scenariuszu, który zakłada w okresie objętym prognozami średni wzrost PKB o 2,2 proc. rocznie, niezbędne nakłady inwestycyjne szacowane są w raporcie na 642 mld dolarów, a luka na 91 mld dolarów. Aż 32 mld dolarów luki przypadać miałoby na inwestycje w infrastrukturę kolejową, których niezbędny poziom w latach 2016-2040 oszacowano na 54 mld dolarów.
Druga co do wartości inwestycyjna dziura ma wystąpić w energetyce i wyniesie 30 mld dolarów przy niezbędnych inwestycjach na poziomie 213 mld dolarów. Trzecie miejsce w tym zestawieniu zajmuje telekomunikacja z luką na poziomie 17 mld dolarów i inwestycjami na poziomie 118 mld dolarów.
Co ciekawe, w przypadku inwestycji drogowych prognozowana luka jest stosunkowo niewielka. Ma mieć wartość 824 mln dolarów, przy nakładach szacowanych na 142 mld dolarów.
W ujęciu procentowym w Polsce największa luka oczekiwana jest w inwestycjach w portach morskich (niemal 76 proc.), portach lotniczych (65 proc.) i na kolei (59 proc.). W przypadku inwestycji związanych z infrastrukturą wodociągową i kanalizacyjną obecne tempo nakładów pozwoli ‒ według autorów raportu ‒ na pełną realizację niezbędnych inwestycji.
Trudno jest odnieść prognozy z raportu do przewidywanych przez polski rząd inwestycji w infrastrukturę. Żaden rządowy dokument nie uwzględnia tak dalekiej perspektywy. Z Programu Budowy Dróg Krajowych wynika, że w latach 2016-2025 wydatki na drogi przewidywane są na poziomie 176 mld zł. Krajowy Program Kolejowy zakłada zaś, że w latach 2016-2023 inwestycje w infrastrukturę kolejową wyniosą ok. 63 mld zł. Z kolei wicepremier Mateusz Morawiecki w połowie lipca zapowiedział, że w ciągu dziesięciu lat Polska na inwestycje infrastrukturalne, takie jak przywrócenie żeglowności rzek, drogi i autostrady, kolej, Centralny Port Komunikacyjny i energetyka, wyda 100 mld dolarów.
>>cały raport Global Infrastructure Outlook
W styczniu 2020 roku Wielka Brytania formalnie opuściła Unię Europejską. Oczekiwane korzyści z brexitu, poza odzyskaniem suwerenności w zakresie kształtowania prawa i zewnętrznych relacji gospodarczych, jednak się nie zmaterializowały. Widoczny jest natomiast spadek wydajności i konkurencyjności brytyjskiej gospodarki, co wpływa także na kondycję rynku pracy.
