Od utworzenia unii walutowej oprocentowanie kredytów mieszkaniowych w państwach członkowskich strefy euro kształtowało się na zbliżonym poziomie. Pod koniec 2007 roku różnice pomiędzy poszczególnymi krajami nie przekraczały 1 pkt. proc. Sytuacja ta dynamicznie zmieniła się wraz z wybuchem kryzysu finansowego.
Obecnie kredyt mieszkaniowy najtańszy jest w Finlandii oraz we Francji – średnie oprocentowanie nowo zawieranych umów kredytowych na cele mieszkaniowe w maju wyniosło tam odpowiednio 1,04 proc. oraz 1,59 proc. Na przeciwległym biegunie znajdują się kraje, które w ubiegłej dekadzie doświadczyły silnych baniek spekulacyjnych na rynku nieruchomości mieszkaniowych – Grecja (3,92 proc.) oraz Irlandia (3,20 proc.).
W ostatnich latach NBP, idąc w ślad za bankami centralnymi państw uprzemysłowionych, również dokonał dynamicznej obniżki kosztów pieniądza. Na tle państw należących do strefy euro sfinansowanie zakupu mieszkania w Polsce jest jednak dość drogie. Średnie oprocentowanie nowo zaciąganych kredytów na cele mieszkaniowe w polskim złotym wynosi 4,5 proc., w euro – 4,2 proc. To dwukrotnie więcej niż w większości krajów naszego regionu, które zdecydowały się przyjąć wspólną walutę.
Mogłoby się wydawać, że jest to argument przemawiający jednoznacznie za akcesją naszego kraju do unii walutowej. Tańszy kredyt oznacza jednak zazwyczaj wyższe ceny. O ile ceny mieszkań w Polsce pozostawały od 2010 roku praktycznie na niezmienionym poziomie, to na Słowacji wzrosły w tym samym czasie o kilkanaście, a w Estonii prawie o siedemdziesiąt procent.
Istnieje metoda nauczania, która według prawie wszystkich badań naukowych jest najlepsza. A jednak nawet w USA stosuje ją tylko ok. 1 proc. szkół. A to dlatego, że nie podoba się nauczycielom. Opisuje to Ian Ayres w książce „Super Crunchers: Why Thinking-By-Numbers is the New Way To Be Smart”.
Dwóch na trzech mieszkańców Wiednia mieszka w lokalach wybudowanych przez miasto lub powstałych dzięki wysokim dotacjom i płaci niższy czynsz niż lokatorzy w Warszawie, a nawet Wrocławiu. Partia, która do tego doprowadziła, od 102 lat rządzi stolicą Austrii.
Istnieje metoda nauczania, która według prawie wszystkich badań naukowych jest najlepsza. A jednak nawet w USA stosuje ją tylko ok. 1 proc. szkół. A to dlatego, że nie podoba się nauczycielom. Opisuje to Ian Ayres w książce „Super Crunchers: Why Thinking-By-Numbers is the New Way To Be Smart”.
